Көне кітаптардың жазуынша, қарияларымыздың айтуынша, біз осы күні кіші қияметте, бірінші ақырзаманда өмір сүріп жатырмыз. Оның бірнеше белгілері бар. Әншілердің көбеюі, сөз ауруларының асқынуы, саудагерлердің молаюы бұған басты дәлел.

Светқали НҰРЖАН,
ақын

Қазір кез келген нәрсені қолға алғанда рухани дү­ниелерді басшылыққа алу қажеттігін ескере бер­мейтін болғанбыз. Бүгінде не нәрсенің де құндылығы құлдырады, мән-мағынасы аяқ асты болды, құны қашты. Поэзия деген қасиетті дүниені мамандыққа айналдырып, меңгеріп алатындар көбейді. Сол сияқ­ты өлең техникасын да әбден өз икеміне көн­діріп алып, жыр толғайтын толқын келді. Бәрін дү­ние табудың құралына айналдырған сөз сауда­гер­лері көбейіп кетті. Осылайша жақсы қайсы, жа­ман қайсы, шын қайсы, өтірік қайсы, саф қайсы, пәк қайсы, лас қайсы, ара-жігін ажырата алмайтын қо­қыр дүниеге белшемізден баттық. Тақпақ қайсы, өлең қайсы, оны да ажыра алмайтын жағдайға жет­тік.
Бұны мүмкін уақыттың сыны деп, бәлкім, уа­қыт­тың шыны деп қабылдау керек шығар. Бұдан да сер­пілетін кез болады әрине, ал әзірше сол тұман мен күмәннің ішінде жүрміз.
Бүгінгі күн бәрін меңгеріп, өзіне икемдеп ал­ған­дардың дәуірлеп тұрған уақыты. Алайда, саф, асыл дүние түбінде бәрібір жарқырап шығатыны бел­гілі. Қоқыр да кебек те ұшып жоғалады, көбік те ке­теді. Уақытын ғана күту керек. Қолымыздан басқа не келеді. Уақыты жетпей оның бәрін елеп-екшеп, асы­лы мен жасығын ажырату мүмкін емес.
Осы күнгі жастардың пірі техникалық мүмкін­дік­терге сүйенген әншісымақтар емес пе. Қоғамы­мыздың «Пайғамбарлары мен Құдайлары» балағы шолақ шалбар киген, бір құшақ сақал байлаған дін­дарлар емес пе. Сондықтан қайсыбіріне таңға­ла­мыз. Таңғалатын ештеңе қалған жоқ. Тек Құдай­дан үмітіңді үзбей, күніңді кеше бересің, басқа ама­лың да жоқ.