Қазақ тілінде де күреп ақша табатын жекеменшік газет шығаруға болады. Оның бетінде ұят-аятты жиып қойып, жалаңаш қыздар мен ессіз ер­кектердің түрлі қылығын немесе арзан, жалтылдақ пен жылтыраққа толы тірлікті сөз етуге талай журна­лис­тің шамасы келеді. Кезінде мұн­дай басылымдар жылт етіп көрінді де біреу үрлеп өшірген балауыз шамның жарығындай жалп етіп өшті де жоғал­ды. Неге? Қазақ «Сөзде кие бар» деп бі­леді. Ал сөздің киесі ұрса не болады? «Таяқ еттен өтеді, сөз сүйектен өте­ді» деген дана халқымыз. Сон­дық­тан сөз атаулыға абай болу керек. Ауыз­дан шыққан сөз заттанады. Зат­танған соң не тоттанады, не уыттанады… «Жақсы сөз – жарым ырыс» де­­ген ұстаным жақсы ғой!
Ұлттық журналистика тек ақпа­рат­тық бағытта болмауы қажет. Қа­зақ­қа Ағартушылық бағытта өмір­бақи бесік тербету ісі бұйырған. Біз көп жағ­дайда әлемнің алға кеткен ел­дерінен кешеуіл тартып, ұлы Уақыттан кешігіп келе жатқан ұлтпыз. Осы орайда біздің алдымызды орап кеткен елдердің жолын ұғыну және ұғын­дыру үшін де талай «тіл сындыру­ға» тура келеді. Әсіресе, экономика са­ла­сында көптеген жаңа ұғымдар мен түсініктер, терминдік сөздер қол­да­нысқа еніп жатыр. Оларды халыққа барынша байыптап түсіндіріп беру – баспасөздің төл міндеті.
Біздің ұлттық баспасөз Таным де­ген тарапта ешуақытта тізгін тарта алмайды. Таным – тармақты ұғым. Қа­зір әлем күніге мың рет өзгеріп жа­тыр. Бір жаңалықтан соң бір жаңалық. Тіпті, қаптаған жаңа­лық­тар­ды ой тезіне салып, қорытып та үл­гермей қаламыз. Ел-жұрттың та­ным-түсінігі ойлы деректерге, нәрлі ақ­параттарға зәру. Бұл жағынан да біз­ге талмай жұмыс істеу бұйырылған тә­різді. Бір сөзбен айтқанда, ұлттық бас­пасөз ұстамды, ұнамды, ұлағатты болуы қажет.