Тарландардың соңғы тұяғы
24.10.2015
2374
0
541176_1593276971_____________«Тарландардың соңғы тұяғы» – композитор Базарбай Сағадиұлы Жұманиязов. Базекең туралы өткен шақта жазу қиынның қияметі екендігін енді біліп отырмын. Көзіңмен көргеніңді, құлағыңмен естігеніңді өзің куәгер болған оқиғаны ой елегінен өткізіп саралау, өз түсінігіңді, өз тұжырымыңды білдіру ғой. Мені қинап отырған да осы жағдай. Неге десеңіз, тілге тиек еткелі отырған Базекеңнің (Б.Жұманиязов) өмірі ауқымды да айтулы.
Қазақ халқы әуелден-ақ ән мен күйді, жыр-тер­ме­ні жанының азығы, көңілінің қуанышы, сезім пер­несі деп түсінген. Міне, соның дәлеліндей, 2012 жылдың 28 қаңтарында Абай атындағы Қа­­зақтың опера және балет театрының залы то­лып отыр.Көрсетілген уақытта театр ложасына бү­гінгі қойылымдағы операның авторы да келді, ха­лыққа басын иіп сәлемдесіп жайғасты.Сол сәт­те ән әуені шарықтай жөнелді. Ол – «Махамбет» опе­расы болатын. Операның авторы, бүгінгі кеш­тің иесі Батыс Қазақстан аймағынан шыққан даңқ­ты композиторлар: Құрманғазы, Дәулеткерей және Дина Нұрпейісовалардың жалғасы сыпатты – Қазақстанның халық артисі, Қазақстанның еңбек сіңірген өнер қайраткері, композитор Базарбай Жұ­маниязов еді.
Бұл кезең құм Нарынның қойнауында, Бө­кей ордасында дүниеге келген «сазгер Базарбай Жұ­ма­ния­зовтың мерейлі 75 жасын туған жері, халқы қа­дірлеп, атап өткен мезгіл еді. Базекең кіндік қа­ны тамған топыраққа табан тіреп, перзенттік сезімімен ерекше рухтанып, Алматыға – ортамызға орал­ған болатын.
Бұл опера 1791-1836 жылдары батыр И.Тайманов бас­шылығымен болған халық көтерілісіндегі Иса­тайдың жан серігі, еркіндік сүйген жауынгер және ақын Махамбеттің поэтикалық және музыкалық мұраларына деген ыстық сезімдерге бөленген ком­позитор Б.Жұманиязовтың көп жылғы еңбегінің же­місі. Операның либреттосын жазғандар қара­тө­белік жазушы Берқайыр Аманшин мен ақын Са­ғи Жиенбаев.
Операның прологында Исатай қазасына жоқтау білдірген халық үні күңіренеді, ал Махамбеттің бей­несі операның өне бойында композитордың на­за­рында болып, музыкалық даму сатысында өрлей тү­седі. Бұл туындысында Б.Жұманиязов кәсіби му­зы­калық тәсілдердің формаларын пайдалана отыра, ұлттық музыкалық жанрды үдеткен хор туындысы Махамбет поэзиясымен үндесіп жатады. Операға сән беріп, мән беріп тұрған Махамбеттің музыкаға түс­кен жалынды жырлары екенін байқауға болады. Бұдан авторлардың батыр бейнесінің сырын ашуда, опера драматургиясын қалыптастыру мақсатында ұтымды пайдалануға тырысқандары және сол заманда хан мен халықтың арасында күн кешкен, намысшыл Махамбет сынды ердің қасиет пен қа­сіретке толы трагедиялық өмірі бейнеленгені «ме­нмұндалайды».
«Махамбет» операсының қазақы жанды ба­уы­рына тартқан, ар-намыстың, ата-бабадан ке­ле жатқан батырлық рухтың жігерін жаныған, Ал­ты Алашты ойландырған тамаша туынды бол­ғаны баршаға мәлім. Ол опера туралы сол кез­де бұқаралық ақпарат құралдары жария еткен бо­латын.
Ендігі сөз осындай туындыны дүниеге келтірген Ба­зарбай Жұманиязов жайында болмақ.
Б.С.Жұманиязовпен менің соңғы кездесуім 2015 жы­лы шілденің 25 жұлдызында болды. Мен бұрын да Базекеңнен талай сұхбат алған болатынмын. Осы жолыБазекеңді: «Биыл желтоқсан айында Бану­мен қосылғандарыңызға 50 жыл толмақ, әрі қа­рай сексеннің сеңгіріне шыққалы отырсыз», – деп сөзге тартқым келді.
Құрметті оқырман, Базекеңнен бұрынғы алған жә­не соңғы сыр-сұхбатқа назар аударыңыздар.
– Базеке, әр адамның, әр композитордың өрісі, бі­рін­ші – заманға, екінші – туып-өскен әлеуметіне, үшін­ші – нәсіліне, тұқымына, тегіне тікелей бай­ланысты екені құпия емес. Сізді өнер ортасына же­­телеп алып келген қасиетті құштарлықтың, өмір­шілдіктің, арманның – Ариадна арқауының (нить Ариадны) сырын ашсаңыз?
– Сұрағыңыз өте дұрыс. Әлеумет әсері тимейтін, әлеу­меттен құрық алып шығып кететін ешбір адам бол­мақ емес. Олай болса, ол заманның ақын-жазу­шылары, композиторлары сол замандағы әлеуметтік тұрмыспен, әдет-ғұрыппен, мезгілдің рухымен, салт-санасымен суарылып, әлеуметімен біте қайнап өсіп-өнеді. Ал адам қандай әлеуметтік ортада туып, қандай ортада жүріп тәрбие алды? Қандай тұқымнан, қандай таптан жаралды? – деген сұраққа өз басым былайша жауап берер едім.
Адам деген мына жер сияқты күрделі құбылыс қой. Жерден асқан, жерден асыл, жерден қасиетті, жер­ден текті жаратылыс бар ма? Біз соның бір бөл­шегіміз. Оның ар жағын өзің жалғастыра бер­гей­сің.
Біздің Батыс өлкесі, Орда өңірі – ежелден ел­дің шетінде, желдің өтінде тұрған өлке. Сол қа­сиетті өлкеде найза ұшын тіреген, білек күшін біле­ген батырларымыз, ел басқарған көсемдеріміз, сөз бастаған шешендеріміз дүниеге келген және же­рі­мізді жаудан, елімізді даудан сақтай білген. Сол өлке қаншама таланттарға тал бесік болып, ән мен күйге тербеп, Ақжайығына шомылдырып, Нарынына ау­натып өсірді ғой. Қасиетті топырақ Құрманғазы, Ма­хамбет, Дәулеткерей, Дина, Сейтек, Мұхит, Ға­рифолла секілді біртуар тума талант иелерін дүниеге келтірді. Айта берсек, бұл тізім жалғаса түседі. Міне, менің туып-өскен ортам осы, осындай өл­кенің нәрімен сусындаған жандардың өнер сүй­гіш болмауы мүмкін емес қой.
Ал әкем – Сағади айтыскер-күйші болған. Ол қолынан бал тамған домбырашы болып, тың­дармандарының құлақтарының құрышын қан­дыратын-ды. Әкем 1934 жылы Алматыдағы өнер­паздар байқауына да қатысты. Бұл топтың ішінде әй­гілі Жантілеуов және басқада домбырашылар бол­­ған, атақты күйші Сейтектің алдында күй тартып, өзін көрсете білген. Әкем менің бойымда өнер­ге де­ген құштарлықтың бар екендігін бай­қайтын, дом­быра тартқызып, тыңдайтын еді. Кім білсін, әкем­нің мені алыстағы Алматыға апарып оқытып, му­зыка әлеміне енгізсем деген арманы да болған шы­ғар. Бірақ ол арманына жете алмады, соғыс бас­талып кетті, 1941 жылдың аяғында әскерге алын­ды. Оның 1943 жылғы жазған соңғы хаты біз­дермен қоштасуындай болды. Баласының же­тістіктеріне куә болып көре алған жоқ. Бүгінде әке арманы орындалды деп есептеймін. Міне, ата-бабаларға, тұқымға тартқан деген осы болар деп ойлаймын.
Менің балалық шағым соғыс кезінде өтті. Ол бір ауыр жылдар еді ғой. Ауылда, адамдар да өте қиын тіршіліктің тауқыметіне жегілген кез болды емес пе? Соған қарамастан 1943 жылы анам маған дом­быра сатып алып берді. Мұның бәрі менің өсе келе музыка өнеріне бет бұруыма бірден-бір се­бепкер болды. Мен 7 класты бітіргеннен кейін Орал қаласындағы педагогикалық училищенің му­зыка бөліміне оқуға түстім және аяқтаған соң Ор­даға келіп, пионер ұйымында жетекшілік қызмет ат­қардым. Сөйте-сөйте балаларға домбырадан са­бақ бере бастадым.
– Базеке, Сізді үлкен музыка ауылы – Алматыға жетелеген қандай күш-құдірет болды? «Досыңның кім екенін айт, сонда мен сенің қандай адам еке­ніңді айтайын» дегендей, қасиетті Алматы кон­серваториясында оқып, еңбек етіп, муза тер­беп жүрген кезіңізде Композиторлар одағының ие­лерімен де, киелерімен де араластыңыз. Солардың ішін­де өзіңізге ықыласы ауған кімдер болды?
– Балалық шақта адам арманшыл, қиялшыл бо­лады ғой. Соның барлығы бал көңілде бұғып жа­тады да, бір күні жылт еткен жылы леп білінісімен бүр жарады да гүлдейді. Менің де сондай сезімдер құшағында жүрген кезім болды. Сол сезім, «Көк тудың желбірегені, бойыма қуат береді» деген ән сияқ­ты, маған қуат берді. Иә, біз домбырадан шық­тық. Бірақ домбырадан да басқа аспаптарды игер­сем деген ой да мені үлкен музыканың ауы­лына жетеледі. Сөйтіп, мен 1956 жылы Ал­маты Опера және балет театры жанындағы
2 жыл­дық хор студиясына оқуға түстім. Сонда үміт­керлерден Күләш Байсейітова емтихан қа­былд­ады, ал Қанабек Байсейітов студияның бас­шысы болатын. 1957 жылы Мәскеуде өткен фес­тивальға, 1958 жылы Қазақстанның мәдениет жә­не әдебиет онкүндігіне қатыстым. 1958 жылы Ал­маты консерваториясының композиторлық фа­культетіне (профессор Е.Брусиловскийдің ком­позиция сыныбына) оқуға қабылдандым.
Консерваторияда оқып жүрген және жұмыс іс­теп жүрген кезімде маған жылылықпен қара­ған, барынша жақсылық жасаған, кезінде Римс­кий-Корсаковтың шәкірті болған, ұстазым Е.Г.Брусиловский болды. Тіпті, мені қызмет жо­лымен өсіргісі келді. Студенттік кезімде фо­­­льк­лорлық кабинетте қосымша қызмет атқартқызды. Ал 4 курста оқып жүргенімде Евгений Бруси­ловский «Қазақфильмге» редакторлыққа жіберді. Осылай студент бола жүріп, қызмет те атқардым.
Мен Б.Байқадамов, Қ.Мусин, Қ.Қожамияров, Е.Рах­мадиев сынды ұстаздардан тәрбие алғаныма дән ризамын және С.Мұқанов, Ғ.Мүсірепов, Ғ.Мұс­тафин, Ғ.Құрманғалиев, Ә.Әбішев, Б.До­сымжанов, Х.Бөкеевалар, Х.Ерғалиев, Ғ.Жұ­ба­новалармен достық тығыз қарым-қатынаста, сыйластықта болғанымды мақтан етемін. Шіркін, ол кісілер нағыз қазақы кең пейіл жандар еді ғой. Алып десе алыптар еді. Әрқайсысы бір-бір мек­теп!
– Базеке, Сіздің музыка ауылына келген жо­лыңыз – бүгінгі даңғыл жолыңыздың басы деп білеміз. Өнер адамының еңбегі, әлбетте, шы­ғармасымен өлшенеді. Тұңғыш шығарма деген бар ғой. Ол қай кезде дүниеге келді?
– Мен алғашқы күйім «Арманды» 1957 жылы шы­ғардым. Консерватория қабырғасында жүргенде ән әуендерін жаза бастадым. Алғашқыда өзіммен қатарлас оқыған Оспанхан Әубәкіровтің сөздеріне «Көп қарадым суретіңе», «Көктем гүлі», «Кешір жа­ным» атты әндер жаздым. Осы кезде 20 шақты шы­ғармам өмірге келді. Кейде ән туындайды да, оған лайықты маржандай мәтін қажет болатын кездер болады. Оған бірнеше мысалдар келтіруге болады. Бірде мен Қадыр Мырзалиевке: «Қадеке, бір әдемі ән келіп қалды, соған лайықты сөз жазсаң…» – деп қолқа салдым. Бір-екі күннің ішінде Қадыр ән­нің мәтінін дайындап берді. Бұл ән бір өткінші ға­на сезім емес, мағынасы терең «Ардақты аға» әні­не айналды. Сол әндегі Қ.Мырзалиевтың бір шу­мағы:
Белгілі есімің
Бауырмал ағасың,
Көңілдің есігін
Күй болып қағасың!..
Келесісі – Ақұштап Бақтыгерееваның сөзіне жа­зылған «Туған ел» әні. Бұл әндер асқақ үнді, кең тынысты, екпінді де ырғақты, әуенді деп ба­­ғаланды. Ондай шығарманың ғұмыры ұзаққа ба­­ратынын дәлелдеудің қажеті жоқ. 1965 жылы кон­­сер­ваторияны бітірердегі дипломдық жұмысым Олжас Сүлейменовтің «Адамға табын, Жер енді!» ат­ты поэмасына жазылған ораториям болды. Бұл шы­ғармамды 2 жылдан кейін редакциялап, жарыққа шығарғанда, оған Қазақстан Ленин комсомолы сыйлығы берілді. Міне, осы шығармалар менің алғашқы туындыларым еді.
Творчествомның басында мен әндер жазсам, ке­ле-келе шығармашылықтың үлкен түрлеріне кі­рісіп кеттім. Құдай берген осы ғұмырымда бір­сы­пыра еңбектер жазып, бүгінде осындай дәрежеге жетіп отырмын.
– Базеке, Сіз консерваторияда оқып жүріп, 1964-65 жылдары «Қазақфильм» киностудиясының му­зыкалық редакторы, 1965-66 жылдары «Мектеп» бас­пасы музыка редакциясының меңгерушісі қыз­меттерін атқардыңыз. Оқу бітірісімен сол Алматы кон­серваториясында дәріс бердіңіз, профессор атағын алдыңыз. Сіздің «Жер», «Отан туралы кан­тата», «Мерекелік шеру», «Достық», «Кең-бай­тақ Отаным менің» кантаталарыңыз, «Халқым ту­ра­лы поэма» сияқты вокальды-симфониялық поэ­маларыңыз, «Қуаныш» симфониялық күйіңіз, симфониялық оркестрге арналған сюиталарыңыз, «Айтыс» атты вокальды-хореографиялық компо­зиция­ларыңыз көптің көңілінен шықты.
Қазақстан Композиторлар одағының 4 съезі ба­ры­сында Олжас Сүлейменовтің «Жер» атты өлеңіне ар­наған кантатаңызды Мемлекеттік хор капелласы мен Қазақстанның мемлекеттік симфониялық ор­кестрі бірігіп орындағаны есімізден ешқашан кет­пейді. Ал «Махамбет» операсының алар орны ерек­ше болып, Сіз Қазақстан Композиторлар ода­ғының бірінші хатшысы дәрежесіне дейін кө­терілдіңіз. Базеке, Сіз бүгін бүкіл ғұмыр жо­лыңыз­ды жетпістің жетесінен таразылап, осы уа­қытқа дейінгі жиған рухани қазыналарыңызды са­ралап, тапқандарыңыз бен жоғалтқандарыңызды ек­шеп отырған сияқтысыз. Ол заңды ғой. Сонда көңіліңізде қалған өкініш, орындалмаған арман, қол жетпеген биіктер бар ма?

– Мәке, адамда арман таусылған ба? Көңіл де­ген көк дөнен сияқты ғой, бар болғыр ол тоя ма? Қанағат деген де адамды ойлантады ғой. Өз басым қанағатсыздық дегенді онша ұната қой­май­мын. Бірақ өнердегі, шығармашылықтағы қа­нағатсыздық, әсіресе, творчество адамына өте қа­жет те шығар деген ой келеді.
Өткен жолыма қарасам, әрине, біраз дүниелер жа­зылыпты. Оларды жоғарыда өзіңіз айтып кет­тіңіз, бағасының қаншалықты екенін жұртым бі­леді. Мемлекет тұрғысынан алғанда кейбір ерек­ше деген шығармаларыма сыйлықтарын да бер­ді. Қазақстан Ленин комсомолы сыйлығының лау­реаты болдым, «Халықтар достығы» орденімен ма­рапатталдым. Бұйырған атақтарды да қанжығаға бай­ладық. Жалпы алғанда, өз қатарыммен, өз ор­таммен салыстырғанда көңіл толар шаруалар жа­салды.
Бір қызығы, сол біткен шаруа, жазылған шы­­ғар­ма көп адамды қанағаттандыра бермейді. Өйт­кені, жазылмаған дүниелер бұрынғылардан да жақсы болатын сияқты болып тұрады. Жаңа шы­ғармаңда бұрын ескермегеніңді айтатын сияқ­танасың. Бұл да бір табиғи құбылыс шығар. Бір мысал, баяғыда Нобель сыйлығын алған кезде Р.Тагордан сұраған екен: «Қай шығармаларыңызды жақ­сы деп санайсыз?» –деп, сонда Тагор: «Келесі шы­ғарма жақсы болатын шығар», – деген екен. Ұлы қа­ламгердің осы жауабы творчество адамдарының пси­хологиясын толық білдіреді. Бұл өзі барлық өнер адамдарының басындағы жағдай. Тіпті, келесі му­зыкам, келесі шығармам бұдан жақсырақ болады деп үміт артпайтын сазгер табыла қояр ма екен?
Махамбет жайлы опера жазу жас кезімнен ар­ма­ным болатын, ол орындалды деп есептеймін. Ал іште бүгіліп жатқан бір құпия-арманым – Сы­рым Датұлы туралы шығарма жазу еді. Бүгінде ма­ған, басқа түскен ауыр дертпен күресудің өзі Сы­рым Датұлының күресінен кем емес. Мені асыл ар­мандарыма «Махамбет» операсы және басқа да шығармаларым жеткізе ме деймін. Оны уақыт көр­сетер. Уақыттан артық ұлы төреші жоқ. Уақыт өзі бәрін екшеп, орнына қоятынына сенемін.
– Базеке, Сіз 1984-1987 жылдары Қазақ опера жә­не балет театрының директоры болдыңыз. Сіз­дің жүріп өткен өмір жолыңыз белгілі бір буын­ның өнердегі ортақ өмірбаяны іспетті болар деп ой­лаймын. Сол жылдардағы Опера және балет теат­ры­ның жай-жапсары туралы айтып өтсеңіз?
– Ол театрдың ең бір дәуірлеп өскен жыл­­­дары болатын. Ол уақытта қазақ ұлттық опе­ра­ларымен қоса батыс Европаның «Кармен», «Се­виль шаштаразы», «Травиата», «Риголетто», «Аи­да» сияқты озық шығармалары қойылушы еді. Сол жылдарда мен Ермек Серкебаев, Бай­ға­ли Досымжанов, Бибігүл Төлегенова, Кәукен Кен­жетаев, Шабал Бейсекова, Ғарифолла Құр­ман­ғалиев, Роза Джаманова, Бекен Жылысбаев сынды сах­на тарландарымен бірге жұмыс істегенімді мақ­тан тұтамын. Қазір есіме алсам, осы күнге дейін көңіліме шуақ құйылғандай болады. «Севиль шаш­таразысында» Ермек Серкебаев қандай еді. Айтуға тіл, жазуға сөз жетпейді. Ермек сахнаға шық­қанда бүкіл көрініс дүр сілкініп, бояулар ерек­ше құлпырып кеткендей сезілуші еді.
Осылардың қай-қайсысы да мен үшін қымбат. Бұ­лар менің ортам еді ғой, қатарымыз сиреп барады. Ес­кі көзден қазір бес-алтауымыз ғана қалыппыз. Шір­кін, уақыт-ай, қандай жылдам едің… Көзді ашып-жұмғанша өте шыққан сияқты…
Бір қызығарлығы, ол уақытта әр республикада мә­дениет пен өнер, опера күндері, әртүрлі ән бай­қаулары жиі өтетін. Оған қызу дайындалушы едік. Бәрімізде бір қызығушылық болатын, жатпай-тұрмай ізденетінбіз. Сол ізденудің нәтижесінде жаңа шығарма қойылатын. Осындай өнер бай­қауларынан кейін атақ беріліп жататын. Өнер адам­дары осылай түлеп, өсіп отыратын.
– Қазіргі уақытқа көзқарасыңыз қандай?
– Осындай аласапыран уақытта адамды адам­гер­шілік жолдан ауытқытпай ұстайтын құдірет – өнер болуы керек. Өнер адамды тәр­биелейді, та­зар­тады. Жүрегіңізде кіршік болса, жақсы өнер шы­ғармаларын тыңдау арқылы әлгіден арыласыз. Бі­рақ қазір сол өнер-білім кейінге ығыстырылып қал­ғандай.
Бір кезде, шіркін, арамызда Еуропаша айтатын бір әнші болса деп армандаушы едік. Қазір жақсы даусы бар әншілер келді, бірақ олар шет елдерде өнер көрсетуде. Композиторларымыз опера жазу­ды қойды. Сахнаны эстрада басып кетті. Мен эст­­радаға қарсы емеспін, бірақ шет елдік әртүрлі қым-қуыт музыкаға сөзін түсінбесе де жер тепкілеп елі­гіп отырған жастарды көріп кейде түрлі ойға қа­ламын.
Десек те, өсу керек. Классикалық шынайы өнер әлеміне ұмтылу – көңіл өсіреді. Классикалық туын­дылардың, Бизенің, Вердидің, Чайковскийдің шы­ғармаларының өміршеңдігі оның тәрбиелік мә­нінде ғой.
– Бүгінде опера театры көрермендерінің азайып кетуі осыдан деп ойлайсыз ба?
– Опера және балет театрының бүгінгі жағдайын ой­ласақ, жүрегіміз ауырады. Қоғамымызда түр­лі өзгерістер болып жатыр, дегенмен өнерді өгей­­сітпей, ел басшылары қолдап, қамқорлық жасап отырғаны жөн болар еді. Жаңа уақытқа сай жаңа адамдар керек шығар. Соларды тауып, ре­жиссерлікке, дирижерлікке, балетмейстерге, концертмейстерге, театр суретшілеріне арнайы оқыту қажет болар бәлкім. Опера – классикалық музыканың шыңы ғой. Бізде шынайы опера өне­рі болған, әлі де бар, соны биік деңгейде ұстап отыру үшін жекелеген тұлғалар ғана жетіспейтін шы­ғар. Ондай тұлғаларды уақыт өзі тудырады деп ойлаймын. Қолында билігі бар, өнерге қатысты азаматтар уақытқа, уақыт ағымындағы өтпелі нәр­селерге ғана қызмет етпей, өнерге қызмет етсе д­еген тілек қой біздікі. Сонда өнеріміз де көгеріп-көк­тер ме еді?!
– Базеке, ендігі сауал отбасыңыз жайлы. Сіз сыр­қатқа ұшырап, зейнеткерлікке ерте шықтыңыз. Содан бергі жанәлеміңіздің әлдилеушісі, өмірдегі және отбасындағы серігіңіз, құдай қосқан қосағыңыз Бану және ұрпақтарыңыз жайлы айтсаңыз. Бұл сауалымды Ақұштап Бақтыгерееваның Сіздің 70-ке толған мерейтойыңызға арнаған өлең жолдарымен толықтырғым келеді.
Қалайсыз Аға, көзіңнен сезем барын мұң,
Шыдамды халден мінезін көрем Нарынның.
Алматыдайын төрінде тұрып қазақтың,
Өзіңнің, бәлкім туған жеріңді сағындың.

Жылдарды қуып жүрегі бәлкім алқынған,
Сол жалын шақтан қалды ма енді салқын қан.
Суретін көріп арманың болған Бану қыз,
Айныған жоқ па баяғы іңкәр қалпынан.

Сүйіп жүр, бәлкім, сол сұлу Сізді аңсатқан,
Ауру емес, қу тірлік шығар шаршатқан.
Айналып жатыр Ақжайық ұлдан талантты,
Кантаталар мен опера жазған саусақтан.
(Ақұштап Бақтыгерееваның бұл өлең жол­да­рында Базекеңнің біраз жылдар бойы сырқаттанған мұңды қал-ахуалы менен Гүлбану Майкенқызының осындай жағдайда адал жар бола білгені тұс­пал­данып айтылғандай).
– Мен Гүлбанумен ол Қазақ Мемлекеттік Уни­­верситетінде оқып жүрген кезінде таныстым. ҚазМУ мен консерватория көршілес ғимараттарда орналасқан-ды. Гүлбану Майкенқызы универ­си­тетті үздік дипломмен бітіріп, қазақ тілі ка­фед­расында аспирантурада оқып жүрген кезі бо­латын. Бану туралы көп айтуға болады. Менің жеке өмірімде оның алатын орны ерекше. Ол менің тек жарым ғана емес, шығармаларымның бірінші тыңдаушысы, «сыншысы», кеңесшім. Мұ­ның барлығы оның өнерге жақындығынан ғой. Ол қоғамға да бір кісідей еңбек етті, өмірін жасөспірімдерге білім беруге арнады, көп жылдар бойы гимназияда ұстаздық етті. Ал Банудың ме­нің денсаулығыма байланысты жасап жүрген ең­бе­гі шексіз…
Ұрпақтарым туралы айтарым: бәрі де жоғары музыкалық білім алған. Әселім музыка зерттеушісі. Ұлым Бейбарыс музыкалық және техникалық бі­лім алған. Қазір жеке кәсіпкер, киноиндустрия са­ласында шығармашылықпен айналысады. Ке­лінім Раушан өнер ғылымдарының кандидаты, кон­серваторияда сабақ береді. Балаларымның барлығы да үш тілді (қазақ, орыс, ағылшын) меңгерген.Не­мерем Гәкку – болашақ архитектор, сурет са­лады. Одан үлкен үміт күтемін. Тұрар немерем ма­тематикалық мектепте оқиды, ал Бекарыс немерем ту­ралы айтуға ертерек.
– Әңгімеңізге көп-көп рахмет!

Маржан Нұрпейісова,
академик, т.ғ.д., профессор.

ПІКІР ҚОСУ

Ваш адрес email не будет опубликован.

Пікір