Әкем Жақсылық Түменбаев көзі тірі­сін­де үлкен-кі­ші­мен бірдей араласып, жақ­сы сый­ласқан еді. Сыйлас за­мандастарының ара­сынан жазушы Тынымбай Нұрма­ғам­­­бе­товты жақын жолдас тұтты. Қос азаматтың жол­дастығы екі отбасының да жа­қын араласуына ықпал еткен еді.

Екі үйдің балалары – екі-екі ұл, бір-бір қыз қатар өс­тік. Ағайынның, туғанның ба­­ла­­ларынан кем болған жоқ­пыз. Екі үйдің адамдары бір-бірімізсіз қонақ күт­пеу­ші ек. Тынымбай ағаның  театрда сахналанған әрбір пре­мьерасына бару, қойылым­нан соң қонақ күту, әке­лері­міздің әр жексенбі сайын телефонмен пікір алмасуы – көп жылдық дәс­түр­ге айналған.

Ақын-жазушылардың басын қосатын дастархан есім­де ерекше сақталды. Дә­ме­гүл апа­мыздың қолынан шық­қан тағамның дә­мі тіл үйіретін. Тынымбай ағаның үйіне қо­­наққа бару мен үшін керемет мереке еді. Ор­бита ық­шам ауданына 32-автобус пен «Ра­фик» 47-маршрут көлігі қа­тынайтын. Қо­наққа баратын кезімізде автобус емес, мар­­шрутқа мінеміз, ал қайтарда такси ша­қыртып қай­татынбыз. Екі отба­сы­ның басы қосылған кездегі әр әңгі­ме жадымда, жылдар бойы баяу ғана біздің бойымызға сіңген сыйластық қарым-қатынасты бізден кейінгі екі әу­леттің балалары да жалғайды деп се­немін.

Екі жанұя бірігіп табиғат аясына жиі шы­ғатын едік. Әсі­ресе, қазіргі Хамит Ер­ғали жа­ғалауының бойымен жаяу барып, әл-Фа­раби көшесінің ар жағындағы алма ба­­ғын­да тынығуды жақсы көретінбіз.

Осыдан екі жыл бұрын анам Несібелі Қартбайқызы дүниеден өткен еді.  Анамның көзі кетсе де, Дәмегүл апамдай тіре­гім бар деп іштей өзімді жұбататынмын. Бі­рақ ор­таға екі жыл, бір апта уақыт салып, Дәмегүл апам да мәңгілікке кете барды. Анам дүниеден өткенде қандай күй кешсем, Дәмегүл апам кеткенде де дәл солай жан дүнием құлазып қалды. Аналарымызбен бірге балалық шағымыздың бүтін бір бөлігі мәң­гілікке кеткендей. Бұл кі­сілерді енді қайтып көре ал­майтынымды, дауыстарын естіп, мейірімі мен басымнан си­паған алақандарын сезіне ал­майтынымды ой­лағанда, бойымды бір дәрменсіздік пен сағыныш билейді. Маған «Саяшка» деп тек Дәмегүл апам ғана ай­та­тын. Соңғы рет телефон арқылы сөйлескенімізде әң­гі­месін: «Саяш­ка, мен саған өмірдегі бар бақытты ті­леймін», – деп аяқ­таған еді. Жаман ойға бой алдырмайын десем де,  «апыр­май, даусын соңғы рет естіп тұрмын-ау» деген күдік қылаң берген…

Расында, сол жолы Дәмегүл апаммен соңғы рет сөй­лес­кен екем. Енді, міне оның қайтқанына қырық күн болды.

Көңілге жалғыз жұбаныш – осындай асыл аналардың тәр­биесін көргенім. Оларға ұқсап бағуға, берген өнегесін ке­лесі ұрпаққа жеткізуге шама-шарқымызша тырысамыз. Де­мек, бұл кісілердің өмірі мәңгілікке жал­ғасу­да. Дә­мегүл апа, жаныңыз жәннатта, то­пырағыңыз торқа болсын.

Гүлсая ТҮМЕНБАЕВА.