Тәуелсіздік тек мереке күндерінде еске алатын айтулы дата емес, ол біздің өне бойы көз алдымызда нысана, үлгі болып тұратын, қиналғанда жебеп, демеп жүретін рәміздік сипаттағы тірегіміз. Қандай жағдайда да біз бәріміз, ең алдымен тәуелсіздігіміз туралы, тәуелсіздікті баянды етіп, нығайту туралы ойлауымыз керек.

Қарапайым санаға тәуелсіздік бізге кез­дейсоқ, оп-оңай келе салған сияқты болып көрінеді. Кеңес Одағының ыдырауы, республикалардың бірінен соң бірі егемендігін жариялауы – бізге тә­уел­­сіз­дікті сыйлаған объективтік жағ­дайлар осылар сияқты. Мүлдем жаңсақ түсінік. Бүй­тіп біз тәуелсіздігі­міздің қадір-қа­сие­тін түсіне алмаймыз.

Дамыған елдердің бірі Жапония десек, Жапонияны алға шығарған табиғат бай­лығы емес, адамдар, жапон­дық­тар­дың адал еңбегі. Адам қандай болса, қо­ғам да сондай. Өзімізге кейде осы тұр­ғыдан қарап қоялық. Бізге қай кезде де, әсіресе, қазіргі кезде керегі, менің ойым­ша, талап, еңбек, жауапкершілік, тәр­тіп, істің нәтижесін қатаң бақылау.

Жастарды ерінбей еңбек етуге, талмай ғылым іздеуге, жалықпай техника мең­геруге бейімдеу өмір талабы. Бір кез­дегі тың жерді игергендер, БАМ-ды тұр­ғызғандар жастар емес пе еді. Бо­ла­шақ – жастардікі. Біз жүзеге асырып жат­қан түбегейлі реформалар мен ат­қа­рып жатқан қыруар істердің бәрі жастар үшін, болашақ үшін жасалуда.

Жұмысшы мамандығы өткен ға­сыр­дың 30 жылдарындағыдай, қазір де, әсі­ресе, біздерге, қазақтарға керек. Жұ­мыс­шылар, жұмысшы мамандығына тән дәстүр, тәрбие бізде әлі де жетіспей жа­тыр. Бізге ұлтжанды, ұлтын, ұлтының тарихын, мәдениетін мақтан тұтатын мамандар, соның ішінде жұмысшылар қалыптастыру керек. Елдің тірегі түбі со­лар болады.

Осыған орай баспасөз бетінде кел­тіріліп жүрген Жүсіпбек Аймауытовтың «Абай» журналында жазған мақа­ла­сын­дағы мына сөздерін қайталап келтіруді жөн көріп отырмын: «…Естеріңізде бол­сын: қара халықтың мәдениетті болуынан мәдениетті кісінің қазақ болуы қиын, «оқығандар» баласына осы бастан ұлт рухын сіңіріп, қазақ өміріне жақын­датып тәрбиелеу керек. Орыс тәрбиесін ал­ған бала ұлт қызметкері бола алмайды. Қазаққа аюдай ақырған шенеунік та­былуы оңай; ерінбей-жалықпай, ба­қырмай-шақырмай іс бітіретін, терісі қа­лың, көнбіс, табанды қызметкер табылуы қиын. Қазаққа зор кеуде ақсүйек­тің, ақша жегіш жалтырауық ше­неунік­тің, сұлу сөзді, құрғақ бектің керегі жоқ; адал күшімен өгіздей өрге сүйрейтін жұ­мысшы керек…».

Осы мақалада айтылғандай қазір біз­ге – халқымызға, елімізге, бәрімізге керегі– рух, намыс, жігер.

Тілекжан РЫСҚАЛИЕВ,
Жәңгір хан атындағы
Батыс Қазақстан аграрлық-техникалық
университетінің профессоры.