Алыс-жақын қазақты түгел туыс тұтып, жатырқамай сөйле­се­тін Әбіш Кекілбаев өткен ға­сыр­лардан жырылып қап, төредей боп төрде отыратын қазақ­тың төбе биінен аумайтын. Әдеби жиын­дар мен  әр түрлі басқосу­ларға қара көрсетіп, топтың ара­сына кіргенде Әбіш басымен бөтен мінездің қиғылығын сал­мастан өзін кішік ұстайтын. На­зарын ту-у алысқа қадап барып, сөз реті кел­генде жан баласының көңіліне шаң қондырмай, ішкі ойыңды оқып алып, езуіне бо­лымсыз жы­миыс үйіретін сәті енді ешқашан қайта­ланбайтын құбылыс. Сол уақыттағы пішінін қазір тірі қал­пында елес­тетіп қарасаң, ет жа­қын адамыңнан айрылғаныңды се­зініп, өзегіңді от шалғандай өр­теніп кете жаздайды. Жаратылы­сы­ның мейірім-шуа­ғын көпе-көр­­­інеу жария ғып, кісі­лік сал­­мақпен, сабырлы қал­пыңда басын арғы­мақша шұлғып аман­да­сатын ерек­ше­лігінде – үлкен жүрек иесіне ғана тән мінез барын қайдан білейік. Сондайдың бі­рінде осы жолдардың иесі Әбдіжәміл Нұр­пейісовке өтінішін өршелене білдіргенмен, сал­ғырт та  самарқау тыңдаған ағамыз сызданған қалпынан бір айнымаған еді. Тап сол кезде Әбіш Кекілбаев бүкіл еңсесімен бұрылып, езу тарта қарады да:

– Екі қырсық тұрсыңдар ма, – деп жөніне жүре берді. Ес білгелі есіміне қанық адам­ның аса жақын тілдесіп, пікірлеспесең де бір ауыз жарған лебізі «айналайын», «қа­рағым» деп еркелеткеннен бетер жылы естілген еді. Одан бері де көп заман өтті. Дү­ние бүтіндей өзгерді. Өмірдің өріне көтеріліп, еңісіне түскен, қиясын қапталдап, қия­нына шыққан Әбіш Кекілбаев жаза басқан сәттеріне налып, бауыр еті баласынан ай­рылмағандай табиғи жаратылысын бір қалыпты сақтағанын көзіміз көрді. Пенде бол­ған соң артық-ауыс пікір түйіп, асылық айтқан жайларыңда әділет пен кісі­ліктің кемдігін мойында, мойындама, Әбіш Кекілбаев арамызда енді жоқ.

Атам қазақтың аузындағы лебізін толымды тұтастықпен жадына кінәратсыз то­қып, аңыздай ақтарылған осынау қалам иесі қанша ұрпақтың бүйірін жылытып, қан­ша сәбиді сөз уызына жарытатынын кесіп-пішіп айтуға әулиелік керек. Бір ғана көз жеткізген шындық – аста-төк мұрасы Әуезовтен кейін береке-құнарымен көңі­лімізді уантып, көкірегімізді кернеп әкететіні ғана…