Адам туады, адам өледі. Мұнда тұрған қайғы не? « Адам дүниеге келген қонақ, біраз қонақтадың, аттануың керек» деседі. Мен ұлы жиырмасыншы ғасырдың жасымын. Бұл шығарма жас солдаттың күнделігінен алынған. Шығарма майданда жүргенде жазылған. Солдатты бір жағынан кек қысса, бір жағынан қайғысы да бар. Кек қысатыны, жастық шағымның оралмайтындығынан, жастық шағымды фашистер тонап алмақшы. Ұр да жық ақымақ фрицтер, біздің жастығымызды, болашағымызды құртқысы келеді. Біз әрине, бере алмаймыз оны, өлерміз, бірақ, бере алмаспыз, бермейміз!

Орыс та осыны айтады, қазақ та осыны айтады. Менің жас­тығым адам баласының қызме­тіне берілді. Мүмкін мен жасты­ғымды қайыра алмаспын. Бірақ ол босқа кетпейді. Інілерімнің еншісіне тиеді. Кейінгі жастар, жас інілерім, сендер бақытты­сыңдар, сендер соғыс дегенді білмей өтесіңдер. Біз жасты­ғымызды сендердің бақыттарың­ның жолына құрбан еттік. Мен өмі­рімнің өзім үшін қымбат еке­нін жақсы білемін, мен дүние­ге келгелі де көп болған жоқ қой. Бірақ, бұл күресте сол өмірімді аямаймын да. Аяуға да қақым жоқ деп білемін.