Мадина ОМАРОВА,
жазушы

Содан кейінгі мәселе – қазақ әдебиеті үшін әлем не­менеге керек? Әлемсіз-ақ әдебиетіміз бар, ақын-жазушыларымыз, аудармашыларымыз, ғалымдарымыз жұмыс істеп жатыр. Бір-бірі­мізді танимыз, білеміз, оқимыз. Қайнаған тірлік, былай қарап тұрсаңыз. Дү­ниеге келіп, ба­қиға аттанып дегендей… әлем тұрмақ өзінің қаламгерлерін Қазақстан білмейді. Әдебиетке, жазу-сызуға бейімі бар немесе кәсібі байланыста бол­маса, былайғы жұрттан әдеби процесті сергек бақылап отырған жан жоқ. Бірақ ситуация сағымызды сындыр­мақ емес. Жазып жатырмыз. Қаламымызды тастаған жоқпыз. Сон­дай жағдай. Аздап көңілсіздеу. Бірақ өмір сүруге болады. Біздің мақсат – ұлттық әдебиетті сақ­тап қалу. Ұрпақтар сабақтастығының үзілуіне жол бермеу. Маңдайға жазылған миссия осы.
Ал «измдарды» тану дегенде, бұл жерде бө­тел­кенің ба­сын әдебиеттанушы, сыншы қауымға бұру керек ш­ы­ғар. Жіктеу, салалау, айдар тағу сол кісілердің құзы­рындағы өкілет емес пе. Ал әде­биеттің «қара жұмыс­шы­лары» жазушылар мен ақындар болса, бұл тақырыпты кәсіби түрде алып шыға алмас. Қалай да эмоция басым болып кетіп жатады. Әдетте.
Әдеби процесті жасанды түрде, жоспарлы жолмен өз­герту қиын, бірақ әрине, мүмкін. Де­генмен, бұл жұ­мысты қолға алып, ондай нау­қанды бастап жіберуге құл­шынып отырған топ­тар да, құрылымдар да көрінбейді. Әде­биет идео­логия құралы болудан қалғалы, алабөтен еш­кімді қызықтырмайтын да болды. Бақы­тымызға орай. Әдебиетке жарнама керек, кітап шығару керек, шыққан кітаптарды талқылау, бағалау керек. Сапа стан­дарттарын белгілеу, талап ету керек. Бір сөзбен айт­қанда, бұл сала­ға да модернизация, реформа керек. Бая­ғыда өткен бір әпкеміз «Ондай байды бізге кім бе­ріп­ті» дейді екен. Сол сияқты, бұның барлығы айты­лып ке­ле жатқан нәрселер ғой, тек өзгеріп жат­қан еш нәрсе жоқ. Әзірге!..