Сәуле ДОСЖАН

---

– Нұрила, а, Нұрила! – деп қонақ бөлмеден шақырған ақса­қалының дауысынан асханада ке­се-шәйнегін жинастырып жүр­ген кейуана селк ете түсті. Қолын­дағы ыдысты қоя салып, қабыр­ғалас бөлмеге емпеңдей ұмтылды.
– Не болды, жазған-ау, сонша айқайлап, шошып кеттім ғой! – деп алшалғышына қолын жүре сүртіп есіктен көрінді.
Басында оюлатқан қазақы тақия, түйе жүн жеңсізінің өңірі екі жаққа жайылып кеткен қария жазу үстеліне облыстық газетті айқара ашып салып бар ынтасы­мен төніп тұрды. Бәйбішесі жа­нына жақындап:
– Төке, о не? Не жазыпты сон­ша?! – деп үстел шетінде жатқан көзілдірікті мұрын үстіне іле салып, қосыла үңілді. Қай бетіне қарау керегін нақты білмесе де, жарының көңілін аударған газет бетіне.
– Мына суретке қарашы! – деді күйеуі басын көтермеген қалпы.
– Тәуелсіздіктің 25 жылдығына орай түрлі-түсті етіп шығарған ба, «Жетісуды».
– Ие, менің саған көрсетіп тұр­ға­ным, мына бала ғой. Қара­шы! – деп енді газеттің екінші бе­тін әйеліне қарай бұрды.
– Гимнастка ғой! Қандай әде­мі! – деп Нұрила көзілдірігінің іл­ме­гінен ұстап, газетке қадала кетті.
– Нұрила, сен жақсылап қара­саңшы! Біздің Жәниядан аумайды екен, – деді енді бәйбішесімен бас түйістіре суретке қайта қарап.
– Ие, шынында, – деп әйелі енді көзілдірігін көтере түсті.
– Дөңгелек жүзі, бота көзі, тәм­піш танауы.., – деп Төкең термелеп барады.
– Шашы да, – деді әйелі, – кекілінің төгіліп тұрғанына дейін аумайды-ау, аумайды…
– Әй, «осы біздің Әлия емес пе?», – деген ой келіп тұр маған, – деп бағанадан бергі көңілдегісін ақтарып салды. Ері не айтса да мақұлдай жөнелетін Нұриланың жүрегі шым ете түссе де:
– Қойшы-ей! – деп қалды, өзі қалай қарсы айтқанын да байқа­мады. Газетті жарының қолынан жұлып алып терезенің алдына жақындады. Сенбегендей қайта үңілді.
– Талдықорғандағы жетім балалар үйінен екен. Көркем гим­нас­­тикадан облыстық байқаудың жүлдегері көрінеді, – деп Төкең әйеліне газеттен оқып үлгергенін мәлімдей бастады.
– Ләйлә Табылдиева дей ме?!
– Иә, аты – Ләйлә екен.
– Жетімдер үйінде жүріп мы­нан­дай жетістікке жеткенін қара. Ақылды қыз болды ғой! – деп Нұрила суретке сүйсіне қарап тұр әлі. Кезінде талай талантты шәкірт тәрбиелеген ұлағатты ұстаз мына өнерлі өренге қызыға, мұ­ғалім­нің көзімен қарап, тамсанды.
Ерлі-зайыптылар спортшы қыз­ға қарап мәре-сәре болып жат­қанда сырттан кенжетайлары – Жәнияның енгенін де байқа­мады.
– Апа, не болды газеттен бас­та­рыңызды көтере алмай қалып­сыз­дар ғой? – дегенде барып бұ­ры­лысты.
– Әкең «Жетісудан» бір гим­наст қызды көріп саған ұқсатып тұр, – деді бейғам ғана анасы.
«Саған ұқсатып тұр», – дегенге елең еткен қыз жандарына жүгіріп келіп:
– Қане?! – деді газетке ұмсы­нып.
– Міне, қарашы, алғашында сен екен деп қалдым, – деді әкесі.
– Кекіліне дейін саған ұқсай­ды!, – деді шешесі қызды тіпті қызықтырып.
– Берші… берші.., – деп ана­сының қолынан газетті ала салып диванға жайып жіберіп үңіле кетті.
– Апа! Әке! Мынау Әлия емес пе?! – деді дауысы дірілдей шыққан қыз. Өзінің сыңарын іздеп жүретін баланың жүрегі тарсылдап қоя берді газетке қара­ған сайын. Әкесі орынтақтан атып тұрып диванда жайылып жатқан «Жетісуға» қайта үнілді.
– Бұл бала балалар үйінен екен. Болса болар. Жоғалып кеткенде мүмкін біреу тауып алып балалар үйіне тапсырған шығар, – деп топшылады, қызы­ның қолындағы газетке тағы қа­рап.
– Сендер не деп жатырсыңдар, әй! – деді перзентін жоғалтқан ана жүрегі елжіреп суретке қайта үңіліп жатыр.
– Ойбай, құлыншағым-ай, кім білсін. Биыл он үш жылға кетті ғой, із-түзсіз болғанына. Мына бала нешеде екен? – деп жарына қарады, әдеттегісіндей бәрін сол біледі дегендей.
– Әкеліңдер бері, – деді әке енді тізгінді қайта өз қолына алып.
– Биыл оныншы сынып оқу­шысы көрінеді…
– Үш жаста жоғалды, содан бері он үш жыл болды. Біздің Әлия да осындай он алтыға толар еді. Айтпақшы, ол екеуміз жастымыз ғой! – деп Жәния тақылдап есептеп шықты.
– Мынаны ағаларың мен апаларыңа хабарлап, іздеу сала­лық, – деді Нұрила жүрегі алып-ұшып.
– Талдықорғандағы нөмірі екінші балалар үйінен депті. Суретті түсірген – Советбек Ма­ғ­зұ­мов дейді. Осы балалар үйіне барып сұрастырайық, – деді әкенің де көңіл түпкірінен үміт оянып. Үстіндегі түйе жүн жеңсізді бір шешіп, бір киді. Толқып тұрып:
– Нұрила Әлиядан айырылып қалған күн есіңде ме?! – деді бәй­бішесіне.
Газеттен гимнастка қыздың суретін көргеннен жүрегі елжіреп, жан дүниесі толқып отырып қалған ана жауап беруге асықпады. Сол азапты күнді есіне алғандай бір уақытта барып:
– Әрине, Төке! Есіңде ме деге­нің не? Мен сол күннен бері жыл емес, күн санап жүрген жоқпын ба?! Жәнияның әр қылығына, әр ісіне қараған сайын Әлиямды еске алып, «ол бар болса бүйтер еді, сүйтер еді екеуі, биыл мынасыншы сыныпқа өтер еді, мынандай жасқа жетер еді» деп іштей өзімді өзім жеп өмірім өтіп жатқан жоқ па! Басқа балалардың қызығы бір төбе де, Әлиямның қайғысы бір төбе. Көңілім әр күн, әр сағат сайын соны жоқтап келеді. Тек ешкімге білдіргім келмейді. Со­ның осы жағдайға ұшырауына дүние қуған өзімді кінәлаймын. Сені де аяп кетем кей-кейде «Әлиям­ның еті тірі еді, аман болса бір жерден шығар еді», – дегенің­де, – деп жанарынан жас парлап, өксіп-өксіп жіберді.
– Маған Әлия жақын бір маң­да бізге көрінбей жүргендей болып әрдайым көңілімді алаңда­тып жүреді, – деген отағасы жан­ы­на диванға келіп жайғасты.
– Бағана сен балалар үйінен дегенде жүрегім бүлк етіп, суретіне қайта қарағанда Жәниядан аумай­тынын байқадым. Әкесі, іздейікші, осы біздің қызымыз! – деп ерінің қолынан ұстап алып өзінің жүрек тұсына жақындатып:
– Қарашы, жүрегім сезіп тұр. Соғуын тыңдашы! – деп жарының жүзіне сондай бір жалынышпен қарады.
– Әрине, іздейміз. Он үш жыл­дан бері мен де оны іштей іздеп, қайда барсам да сол құралпылас қыз балаға телміре қарап, егіздері­ме ұқсастық іздеп жүремін. Сен жылай бермесін деп айтпайтын­мын. Алладан сыңарына амандық тілеймін! – деп Төкең қолын әйелі­нің иығына салып, бауырына тартты.
– Апа, мен тәтем мен ағама газеттің атын, нөмірін жазып, суретін уатцаппен жібердім, – деп бөлмеге Жәния қайта кірді теле­фо­нын қолына ұстап.
– Ағаңның қолы ұзын ғой, сол таппаса зейнеткерлерді кім тыңда­сын, – деп анасы мемлекет­тік қызмет істейтін ұлын мақтаныш­пен еске алды.
ІІ
«Төлепбергеннің егіз қыздары­ның біреуі жоғалып кетіпті!», – деп ауыл дүр сілкінді екі кештің арасында. Етектегі шағын елді мекенге күн таудан асса болды қараңғы түседі.
– Әсима апа егіз қозысын көзі­нен таса қылмаушы еді, қалай айырылып қалды екен?
– Төкең мектептің жоғарғы сынып оқушыларын жинап алып іздеуге шығыпты.
– Нұрила тағы Қытайға тауар алып келуге кіріп кетсе керек, әлі келмепті.
– Түнге қалып қырға шығып адасып шибөріге таланып қалмаса жарар еді», – деген алып-қашпа әңгіме ауыл ішін шарлап кетті. Жақын ағайындары Төлепбер­геннің үйіне келе бастады. Олар аңырап отырған Әсима кемпір мен әжесінің етегіне оралып, бауы­рына жабысып көзі бақы­райып жылап отырған егіздің сыңары – Жәнияны көрді. Егіз­дер­ді ажырата алатындары:
– Е, Әлия ма жоғалып кеткен? – деп жатты.
Төлепберген бастаған мектеп балалары мен ауыл ересектері таң бозарғанша аяқ жетер жердегі ой-шұқыр, сай-тоған, қыр-белес, орман-тоғай атаулыны түгел сүзіп шықты. Бала ұшты-күйлі жоқ! Сұрағанға Төкең: «Таңертең шешесі жолға шыққанда екеуі де әжесінің жанында қалыпты. Одан кейін Әлияның қай кезде үйден сытылып шығып кеткенін ешкім байқамаған. Еріп кетті дейтіндей сырттан ешкім келмеген. Үлкен­дері ертемен сабақта. Тек түске қа­рай ас ішерде тіршіліктен боса­ған апам іздеген ғой. Ол кезде Жәния үйде ойнап отырған екен», – дейді түрі қарайып.
Ертесіне Аудандық Ішкі істер бөлімшесіне хабар берілді. Әлия­ның суреті аяқ жетер жерге ілініп, хабарласу үшін Аудандық Ішкі істер бөлімшесі мен ата-анасының телефоны қоса жазы­лып іздеу жарияланды.
Үш күннен соң Қытайдан тау­ар арқалап жеткен анасы Нұрила Әлиясының ізін де таппай көз жасын көлдетіп қала береді. Сол жоқтан балдырған ізім-қайым жоқ болды. Көрдік деген, бір жерден бала тауып алыпты деген пенде болмады. Бақыттарына орай, жа­манаттан да хабаршы болмады. Әке мен шешенің баласына іздеу салып хабар жолдамаған жері қалмады. Егіз қозыдай екі қыздың екі жасқа толған күндерінде түскен суретін үлкейтіп төргі бөлмеге іліп қойды. «Тірі жүрсе бір табармыз», – деген үмітпен жылдар өтіп жатты.
– Ойбай, несін айтасың бала­лар­ды ұрлап алып кетіп дене мү­шелерін сатады екен…
– Шетелге бала сатып ақша табатындарға ауылдағылар да делдал болады екен…
– Солай ұрлап кетпесе бір ха­бары шығар еді де…
– Ит-құс жесе екі алақаны мен табанын қалдырады екен. Балалар сай-саланы тінтіп шықты, сүйек табылмады ғой, – дегендей сөздер алғашында гулеп барып басылды.
Ауылдағылар әрқайсысы өз балаларынан айырылып қалардай болып қорқып, сақтықпен жүрді.
«Уақыт – емші», – деген рас екен. Жылдар жылжи келе ел ішін­де егіз қыздың жоғалған сыңа­­ры жайлы еске алушылар азай­ды. Желкілдеп өсіп келе жат­қан Жәния ғана сыңарын ұмыт­тырмайтын. Ата-анасы да, жақын, ағайын-туыс та жүрек түпкірле­рін­де бір жерде жүр-ау деген үміт­пен Жәнияның әр қылығын көр­ген сайын Әлияны еске алысатын. «Үмітсіз – шайтан», – деген рас қой.
Нұрила бауыр еті баласының не өлі екенін, не тірі екенін біле алмай жүрегі езіліп сүлесоқ жүрді. Сауда-саттық жайына қалды. «Күйігін жасырғанның көңілі жұбанбайды», – деген бар қазақта. Сол айтқандай, Төлепберген мен Нұрила күйіктерін ішіне тығып, ал аналары – Әсима сол күйіктен өмірден өтті.
ІІІ
Әлияның үш жасқа аяқ басқан кезі. Анасы – Нұрила егіздерін енесіне қалдырып саудамен айна­лысып кеткен. Ол Қазақстан Тәу­ел­сіздігін алған алғашқы жылдар еді ғой. Мектепте ұстаздық етіп жүрген Нұрила бірде үйге:
– Мен ертеңнен бастап Рау­шан­мен бірге сауда жасауға шы­ғамын, апа, – деді енесіне.
– Неге? Сені біреу мектептен қуып жатыр ма?! Саудасы несі, сарт­қа ұқсап. Тегімде саудагер жоқ, – деп кейуана шошып кетіп, біраз сөз айтып салды да, тігіп отырған ісін ашу үсті ысыра салды.
– Төлепберген екеуміз де осы мектепті сағалап келгенімізге жиырма жыл болды. Бір иініміз бүтінделіп, еңсеміз көтерілген емес. Бірді бірге жалғап келеміз, жалғап келеміз. Мойынымызды созып жақсылықтан үміттеніп ілгері қарағанымызбен кері кетіп барамыз. Соңғы жылдары айлық­ты да уақтылы бермейді. Олай тартсаң – олай, былай тартсаң – былай жетпейді», – деп сұңқылдап келе жатыр еді, енесі:
– Әй, шырағым, жөнін айтшы, неден кенде болып, неден тарығып жүрсің? – деді жақтырмай.
– Апа, үлкен екеуі қатар өсіп келеді. Ертең-ақ Алматыға оқуға түсеміз дейді. Баяғыдай тегін жоғары білім алу жоқ, заман басқа. Егер жақсы балл жинай алмаса, ақылы оқуға ақша керек.
– Немене жинау керек? – деді сауаты жоқ кейуана, жақтырмай сұрап.
– «Балл», – дегенді жинайды апа. Білімдерін солай бағалайды. Баяғыдай бес алды, төрт алды де­ген жоқ енді.
– Менің балаларым қалай бағаласа да үздік болады. Оқығыш! Сен ақырзаманды тақай бермей мектебіңе бар.
– Апа, мен деректірге айтып келдім. Ертеңнен бастап жұмысқа келмеймін деп. Тоқаң да келісті. Келер жетіде Раушанға ерем де Қытай асып тауар тасимын!», – деп тұр не шайтан түрткенін өмі-
рі тік қарап сөйлемейтін келіні.
– Бәрін өзің кесіп-пішіп қойып­сың ғой, байға да, енеге де билік бермей. Әдірәм қал, табыс табам дейді ғой! Қатын табыс тау­ып қарық қылғанды көрмеп­пін! – деп кемпір етегін бір қағып орнынан тұрды да сыртқа беттеді.
Енесінің жақтырған-жақтыр­мағанымен ісі жоқ келін жолға жинала бастады. Сол сапардан са­пар жалғасып, Жәркенттен – Қорғас, Қорғастан – Қытай асып Нұрила қапшығын арқалаған саудагер болып шыға келді. Бірден қолы жүріп, ісін дөңгелете жөнел­ді. Аудан орталығы, ауылдағы шағын маркет дүкендерге киім-кешек, ұсақ-түйек, ойыншық дегендерді қарызға қалдырып, тауары өткенде қаржысын жинап жүретін болды. Саудасы қыза келе тауар таситын жүк көліктерін жалдай бастады.
Үлкен балалары Алматыға жо­ға­ры оқуға түсті. Шынымен әжелері айтқандай оқығыш екен, екеуі де мемлекеттік грантқа ілін­ді. Тамыз­дың ортасында «Егемен Қазақстан» газетіне шыққан та­лап­керлер тізімінің бел орта­сында жүрді. Бұл – ата-ана ғана емес мектепке де абырой болды. Егіздері әжесінің етегіне жарма­сып үйде жүретін. Әкелері күн ұзаққа мектепте.
Сол жоғалатын күні Әлиясы жолға шыққан анасының соңынан бақыра жылап әрең қалған бола­тын.
– Қанша қалып жүріп мұндай ақымақтық көрсетпеуші еді. Сол жолы бір ерекше жылады. Әрең алып қалдым, – дейді әжесі.
Анасының дарбазадан шыққан бағытын көріп алған кішкентай қыз ойыншығын ұстаған күйі артынан ере жөнеледі. Оның қа­лай ілесе жөнелгенін әжесі де бай­қамайды. Үйлері ауылдың ше­тінде, үлкен жолдың бойында болатын.
Қақпадан шыққаннан томпаң­даған қалпы кішкентай аяқтар үлкен жолға – өзінің ең алғашқы сапарына бастады…

ІV
Сенбі күні Төлепбергенге ұлы Ерлан Алматыдан телефон шалды.
– Көке,Талдықорғандағы екін­­ші балалар үйі туралы білдім. Мекен-жайы, байланыс телефон­да­рын таптым. Сенбі-жексенбіде әкімшілігі жұмыс істемейді екен. Құдай бұйырса, дүйсенбіге жұмыс­тан сұрандым, сонда тартып кетем.
– Алдымен телефон арқылы нақтылап алмадың ба?
– Телефонмен не біле аламын. Олар әр баланың өмірбаянын құпия ұстайды ғой. Сондықтан барып, басшыларымен бетпе-бет сөйлескенім дұрыс болар, – деді Ерланы.
– Егер нақ Әлия болса, дереу хабар бер, шешең екеуміз тез жетейік, – деп тапсырды, әкесі.
– Меніңше, біздің Әлия. Үш жас­та атын анық айта алмай, «Әлә», – деген шығар, содан «Ләй­лә», – деп жазған ғой. Тауып алған баланың тегін «Табылдиева», – деп түсірген, құжатқа.
– Мына жобаң ақылға қонады, ұлым. Тек әзірге анаңа айтпай тұ­райық. Кім біледі бір кедергі бол­са жүрегі шыдамай, ауырып қалар. Онсыз да осы күнге дейін сол қыз­дың жоғалғанына өзін кінәлап келеді, – деді әке.
– Жарайды көке, хабар менен болады, – деп аяқтады, баласы әңгімесін.
Тоқберген сенбі-жексенбіні өткізе алсашы. Әншейінде зымы­рап өтіп жатқан уақыт, көкке күнді байлап қойғандай жылжымайды-ау, жылжымайды. Жексенбіде қонаққа шақырған жер бар еді оған да барғысы келмеді. Жүрегі күпті болып, көңілі алаңдап, үйден шыққысы келмеді.
Әйелі:
– Жүрсеңші, барып қайтайық. Көп болды ғой нағашыларыңды көрмегелі, – деп қоймаған соң амалсыз ерді. Онда да ойы онға, санасы санға бөлініп отырды. Қайтарда жанында сүйретіліп келе жатқан жарына жұбайы:
– Тоқа, саған не болған? Бір жерің ауырып жүр ме?! – деді көз жанарына қорқыныш ұялап, үрейлене қарап.
«Ерлан жолға шығады. Иә, Аллам, бір өзің жар бола гөр! Адас­қан құлынымды үйіріне қайыра гөр!» – деп атқызды дүйсенбінің таңын, Төлепберген.
Түнде жастыққа бас қоярда «Ұлдан хабар жоқ, әлі. Екеуміз сол балалар үйіне өзіміз барып қайтсақ қайтеді», – деп жалынғандай болған бәйбішесі азаннан үнде­мей­ді. Жәния мектебіне кетті.
Тоқберген ұлының қарын­дасын іздестіріп жатқанынан тіс жар­мады. Малдарды жайғас­тырып, мектеп жаққа барып уақыт өткізіп жүр. Бесінге тарта баласы хабарласты-ау!
– Көке, балалар үйін таптым. Басшысына жолықтым. Мені түсінген болды. Ләйлә Табылдиева басқа балалар үйінен ауысып келген көрінеді. Алдымен ДНК сараптамасын жасап барып, сіздің қыз ба, емес пе деп нақтылаймыз деді, – деп ұлы қысқа сөйледі. Өзі мінезі ауыр бала, жайшылықта да көп сөз айтпайтын.
– Қашан жасайды екен, сарап­тамасын?
– Айтпақшы баланың бойында ерекше бір белгі бар ма еді дейді.
– Қандай белгі болуы керек?
– Бір жерінде қал, не тыртық дегендей..
– Мен нақты білмейді екем. Шешесінен біліп берейін, – деп Тоқаң сасқалақтап қалды. Сондай сауал болады деп күтпесе керек. Содан амал жоқ баласы екеуінің жоспарын жарына жайып салды.
– Бәсе, тымырайып жүрісіңнен біліп ем-ау, бірдеңе ойластырып жүргендеріңді. Ерлаш та хабарлас­пай қойды. Құдай-ау, бұлар хабары шыққан баланы іздемей ма, деп ем-ау! – деп әйелдік сөзшеңдікке салына бастап еді:
– Әй, зарламай, Ерланға айт­саң­шы, ерекше белгісі бар ма еді? – деп ері зекіп тастады.
– Бар ғой, еңбектеп жүргенде аяғын күйдіріп алғанбыз…
– Жетісіпсің. Содан белгі қалып па еді?!
– Иә, балтырында тыртығы бар, егер жазылып кетпесе…
– Тыртықтың тегістелгенін естімеппін, орны бар шығар. Қай­сы аяғында еді?
– Оң аяғында…
Тоқаң телефонды ала салып естіген мәліметтерін ұлына жет­кізіп жатты. Тұтқаны қойған соң:
– Кішкентай кезіндегі сурет­терін, метркесін де сұрапты, – деді жарқын дауыспен қызы табыл­ғандай.
– Несін тексере береді, Жә­ния­ны ала барамыз. Мен екеуіне бірдей көйлек әперем. Барғанда екеуіне бірдей етіп кигізіп, қатар­лап қоямыз. Судың қос тамшы­сындай, егіз қозылардай болып тұрады қарақтарым, содан кейін менен тумады деп айтып, айырып көрсін, – деп Нұрила өз пайымын айтты еріне.
– Иә, саған қарап тұрған заң бар деген. Олар алдымен қаныңды салыстырады. Кәмәсия құрып арғы-бергі тарихыңды тексереді. Баланың қалай жоғалғанын, қалай балалар үйіне тап болғанына дейінгі жолды зерттейді. Содан кейін барып шешім шығарады. Үкі­меттің тізіміне өтіп кеткен ба­ланы қайтарып алу оңай дейсің бе? – деп түсіндірді, өз жобасын күйеуі. Жәния да сыңарының табылатынына қуанып, көңілі алып-ұшып, апасы екеуіне бірдей етіп алып қойған көйлегін киіп әке-шешесінің алдында айналып мәз.
Сәрсенбінің сәтінде үшеуі жол­ға шықты. Ерлан Талдықор­ған­ның кіреберісінде күтіп алды. Төртеу түгелденіп төбедегі жақсылықтан үміттеніп балалар үйіне келді.
Ерланның шапқылауының арқасында балалар үйіндегілер де құлақтанып қалыпты. Басшысы жақсы қарсы алып өз дәрігерлерін қосып Төлепберген мен Нұриланы ДНК сараптамасын өткізуге жі­берді. Жәния мен ағасы Әлиямен таныса бермек болып еді, оған тәрбиешілер рұқсат бермеді.
– Егер бала сіздердікі болмай шықса жүйкесіне әсер етесіздер. Біздің үйдің тәртібі бойынша іс нақтыланбай алдын-ала таныс­тыру­ға болмайды, – деді.
ДНК сараптамасын үш тәулік күтуге тура келді. Ерлан қызметіне алаңдап, асығып Алматыға қайт­ты. Тоқаң әйелі мен қызын алып осындағы ағайынының үйінде үш күн үш айдай болып үмітпен өткізді.
– Көке, мен келдім, балалар үйіне жетіңіздер, бүгін сараптама қорытындысын айтатын күн, – деп ұлы түске таман хабарласып, шақырды. Үшеуі құстай ұшып жетті.
Балалар үйі директорының қабылдауына қолында үлкен конверті бар дәрігер кірді. Бәрінің көзінше конвертінің желімін ашты да, ішіндегі хабарламаны дауыстап оқыды:
– Беркімбаев Тоқберген Сә­лім­ұлы мен Беркімбаева Нұрила Өс­кенқызының ата-аналық сараптамасы Табылдиева Ләйла­ның сараптамасымен 98 пайызға сәйкес келді. Құттықтаймыз! – деп мәлімдеді.
– Ой, адасқан құлыным-ай! – деп әкесі дауыстап жіберді, қуаныштан.
– Жарығым-ау, адасқан ақ­қозым-ау! – деп анасы жылап қоя берді.
– Ерлан мен Жәния бірін-бірі құшақтап жанарлары қуаныш жасына толды.
Анасының әкелген көйлегін тәрбиешісі Ләйлә – Әлияға кигі­зіп ертіп келді. Егіз екі қыз қатар­­ласып тұра қалғанда шы­нымен «Нұри­ладан тумады деп айтып көрсін жұрт», – дегендей болды.
Он үш жыл бойы бір балалар үйінен екіншісіне ауыстырылып, бір ауданнан екінші ауданға көшіп жүрген Ләйлә – Әлия қыз өз ата-анасын, бауырларын тапқанына сенер-сенбесін білмей көңілі толқып, жанарына жас үйірілді. Өзінің сыңарының барын да білмейтін. Жәниясын көргенде жан-жүрегі езіліп, ішкі сезімі ағыл да тегіл елжіреп, бақыттан басы айналып кетті.
Түстен кейін Әлия мен Жәния­ның ата-анасы Балалар үйінің асханасында той жасап, сондағы бауырластары Ләйләсін ән-жыр­мен шығарып салды.
Он үш жылдан соң өзін адас­тырып алып кеткен жолдармен Әлия қыз бойжеткен болып туған жеріне, туған шаңырағына, өз әулетінің ортасына ата-анасымен, бауырларымен оралып келе жатты…