КЕТІП ҚАЛЫПТЫ…
15.04.2016
1725
0

b57acd501746387ea80d799e2613ee19Мұхтар ШЕРІМ

 

Түнде тас қылып, сезімге мас қылып, қыбырламай, жыбырламай құшақтап жатқанмын. Таңертең тұрсам, кетіп қалыпты! Бетіме майкісін жауып кетіпті! Оңбаған десе! Иіскеп жатсын дегені ғой! «Сирияға кеттім, пока!» деп тіл хат та жазып кетіпті!

Орнымнан тұра салып, балаларым­ның арасын қарадым, жоқ, кәстролдің ішін қарадым, жоқ, әжетхананың ішін­де жоқ! Зым-зия! Мешітке барып, намаз оқитын, бірақ шалбарының балақтарын кесіп тастамаған еді… Жүрегім сезеді, тошно Сирияға кетіп қалды! Тіл хат жазғаны бекер емес! «Ис­лам мемлекеті» деген жалған атпен танылған теріс ұйым құрамына қосылу үшін Сирияға кетсе, мына екі баланы кім асырайды, ойбай? Мешітте жүрген уахабистердің алдап-арбауына түсті! О, байымды қойнымнан суырып әкеткен уахабистер! Кіндіктерің кереқұлаш боп шығып, белдеріңе оралсын! Тілдерің сағызша созылып, дізелеріңе түссін! Қан­ша қазақтың тағдырына тұз құй­дыңдар, сендер?! Қанша қазақ соғыс өрті тұтанған Сирияда қаза болды?!

Апыл-ғұпыл жиналып, жүйке шір­кінім қиналып, аудандық мешіттің бас имамына келдім. Ол кісі жайдары қарсы алды.

– Кетіп қалды! – дедім.

– Кім кетіп қалды?

– Аспандағы айым, қойнымдағы байым!

– Сақалбай ма?

– Өткен аптада сақалын қызыл крәс­­кіге бояп тастап едім, соған өк­пе­леп жүр ме, кетіп қалды..

– Білмедім, шырағым…

– Сіздер не білесіздер осы? Шетел мис­сионерлерінің иек астында жүр­ген­дерін де көрмейсіздер! Газетте солай жа­зып жатыр! Давай, байымды тауып беріңіз!

– Мен қайдан табамын, жоғалып кеткен адамды?

– Осымен төртінші рет байға тидім. Бә­рі Сирияға кетіп қала береді! Екеуі сол жақта өлді. Тауып беріңіз деймін!

– Жылама, келін, жылама! Тиісті меке­мелерге барсаңшы.

– Олар маған тауып бере қояды деп ойлайсыз ба? – дедім де, мешіттен шыға жөнелдім. Абысындарым көзіме күле­тін болды. Дұшпандарым сыртымнан «үретін» болды!  «Байы кетіп қалып еді, артынан іздеген де жоқ, тағы бір байға тие салады да» деген сөзге қалмас үшін аудандық салық мекемесінің бастығына кірдім.

– Кетіп қалды… – дедім жыламсырап.

– Кім?

– Өмірдегі сүйеуім, қойнымдағы күйеуім…

– Қайда кетті? Оның бізге қатысы қанша? Не, салық төлемей қашып жүр ме?

– Сирияға! Жихад болмақшы жек­сұрын!

– Оның салыққа қандай қатысы бар?

– Қайдан білейін, бармаған жерім жоқ… Сізге де кіре салайын деп… Ке­шіріңіз, –дедім де, кабинетінен шыға жөнелдім. Сосын аудандық өрт сөн­ді­ру­­шілер кеңсесінің қожайынына жет­тім.

– Кетіп қалды! – деп жыладым.

– Үйіңіз өртеніп, енеңіз ана дүниеге кетіп қалды ма? –деп сұрады ол.

– Жағыңыз қарыссын… Енем жақсы адам. Күйеуім кетіп қалды!

– Прокуратураның алдында өртенді ме, не?

– Өртеніп өлсе абырой ғой! Сирияға кетіп қалды!

– Сирияның өрт сөндірушілерге қандай қатысы бар? Түсінбедім ғой?

– Мен де түсінбей келіп отырмын ғой! – деп кабинетінен жылай шықтым! Әлі жылап жүрмін! Қазақ бауырларым-ай! Адаспаңыздаршы! Өзге діннің уын ішпеңіздерші! Өзге елде өлгенше, өз еліңде елбең қағып жүріңіздерші! Осылай үйде еңіреп отырсам, күйеуім кіріп келе жатыр! Сөйтсем, өткен айда жо­ға­лып кеткен сиырымызды бүгін ізде­ген екен!.. Сауатсыз десе! «Сирға ке­тім…» деп те жаза ма?! Осыны да ор­­тамектептің ортаңғы жіліктей мұ­ға­лімі дейді-ау!.. Өксіп отырғанымда өң­меңдеп, мойнымнан қайта-қайта иіс­кегені ғой өзі, ей, құрып кетші ары!

Шымкент шаһары.

ПІКІР ҚОСУ

Ваш адрес email не будет опубликован.

Пікір