Өзінің айтуы бойынша, ол өткен ғасырдың орта шенінен өте «несібесінен құр қалатындай, жұрт қатарлы жазда емес, қақаған қаңтар айында» дүниеге келіпті. Бірақ соған қарамастан көңілі – көктем, жаны – жаз бұл сабаздың жұлқынған жиырма бестей белсенділігі мен қылшылдаған қырықтай қарекеттеріне қарап, ердің жасына келгеніне, шын айтам, күмәнданамын.

---

Әкеміз Шайхы Әбдісаматұлы мен анамыз Нәзипа Шарафиқызы оның есімін ырым­дап данагөй де моллаға қойдырыпты. Сон­да аузы дуалы пірәдар азан шақырып, атын Ермахан деп қойғанда «Ер маған!» деп ұран­датып, көш бастасын деген-ау шамасы. Де­мек, бұл қас­қа­ның атының өзі «Оу, мен ли­дермін, еріңдер соңымнан!» деп тұр ғой.

Десе, дегендай-ақ. Ол курсымыздың топ бастар серкелерінің бірі болды. Оны студент атанбай жатып-ақ аңғарғанбыз.

1988 жылдың 3 тамызы күні талайымыз «КазГУ-дың ЖУ факультетінің» студенті ата­­нып, аспанға атқан шәпкімізді жерге тү­сіре алмай жүргенде, бірқатар құрбыларымыз конкурстан мұрттай ұшып, өмірдің оты өш­кен­дай күй кешкен еді. Бірақ студент емес, тап бірден профессор атанғандай аптығын баса алмай аласұрған біз сияқты он жеті жа­сар сумұрындар өзгенің мұңын қайдан ұқ­сын?

Оқуға түсудің әлегімен жығылып-сүрін­ген сол бір шақта деймін, біздей сұрықсыз соққандардан сәл оқшаулау сәнді киінген, қыл­қына таққан қылдай галстөктері, қол­тық­тарында сүйкімді пәпкелері, езуле­рінде бұрқыраған сигареттері бар, шырт түкіріскен сылқым серілер тобы тұратын. Бұлар – әс­кери борыштарын өтеп, біраз ыстық-суықты көріп үлгерген қулар. Араларында алты Ал­аш­ты аузына қаратып, тыныш тұрмай үнемі тыпыршып тұратын көсем – Ермахан. Өзі­нің табандылығын қараңыз, бірнеше жыл бойы Алматы мен Түркістанның арасын жол қылып, басқа оқу құрып қалғандай, тап осы жур­фактің босағасынан сығалауды қойма­ған.

Жылыстай жақындап, қалқиған құлақ­та­рымызды олардың ауыздарына тосамыз. Сондағы жиырманың бақандай екісін ал­қым­даған түбіт мұртты Ермахан мен Ғұ­бай­дул­лин Бауыржан, Әлімқұлов Бақытжан мен Атабеков Мұхтарлар миларында емтихан мен балмұздақтан өзге дым да жоқ біздей салпаңқұлақ сарыауыздардың көздеріне «өмір көрген» абыз ақсақалдардай болып көрінетін.

Абыз болмай қане? Әлемнің әйгілі клас­сик­терін түре талдау өз алдына, біз иісін де сезбейтін саясат пен сыра, қоғам мен қыз-қырқын тақырыптарын сапыра соғып, атта­рын кітап, газет-журналдан ғана көретін мар­қасқалармен, қала берді, қарсы ұшырас­сақ естен танып құлайтын емтихан алатын профессорлармен күніге қол алысып, қатар жүргендерін жыр қылғанда аңырайған апан­дай аузымызға алпыс алты рет шыбын кіріп-шығатын.

Сөйтіп, студент атанғанымызды естіп, есімізден шала айрылған біздер сері сер­ке­лер­­дің «кураторлығымен» қаланың «Қазақ­фи­льм» ауданында орналасқан бір мекемеге «жуу» тақырыбын зерттеуге аттанып кеттік. Ал Ермахан болса қабылдау комиссиясының шешімін ести сала, конкурстан «нақақ» күй­ген атыраулық Кенжебекті жетектеп алып, атауынан ат үркетін республикалық газеттің бас редакторына тартқан ғой. Мақсаты – арандап қалған абитуриентке араша сұрау.

Ол тұста республикалық беделді басы­лым­­ның зәулім ғимаратта орналасқан редак­циясының босағасынан аттаған сәт­тен-ақ тірсегіміз дірілдеп қоя берер еді. Мұн­дай әсем де еңселі кеңсе ішінде бас ре­дак­торға жолығып, одан біреу үшін сауға сұра­мақ түгілі, азды-көпті танылып жүрген жур­налистпен кездесе қалғанның өзінде көз-құлағымыз бітеліп, дайындап алған кө­пі­рік сөздеріміз таңдайымызға тас болып жа­бысқан күйі ақыл-естен тап-таза айрылар едік.

Ерекең болса ондай бозөкпелікті жиып қойып, дәу бастықтың алдында талтайып тұ­рып, шындықтың «шекесін» шерткілеген ғой.

Әрине, мұнда жасқа тән жалынды максимализм бар демесеңіз, өзінің бойына біт­кен өткір өжеттігі, қайтпас қайсарлығы, да­ладай дархандығы, сөзге беріктігі мен дос­қа деген адалдығы жатыр ғой қасқаның. Әйтпесе, ЖОО-ның табалдырығын неше жыл тоздырып, табанының шеті оқуға енді ғана ілінген ол аз күн болса да бауыр басқан жарымкөңіл досына қалай ғана пана бола алар еді?..

Бірақ сол кезде басылым басшысының не айтқаны, я болмаса мәселенің қалай шешіл­гені дәл қазір маңызды емес. Ақиқаты сол – атыраулық жігіт кейіннен алшы түсер алтын асықтай маман атанып, қазақтың қарымды журналистерінің қатарын толық­тырды.

***

Қайсыбірін айтарсың, студенттік бал­дәуреннің әр күні ұмытылмас хикаяларға толы. Сол күлдіргі-бүлдіргілердің көбінің дүниеге келуіне тікелей себепші болып, бел ортасында жүретін тағы да осы Ермахан. Өл­ләхи, өтірігі жоқ, оқу аудиториясында бол­сын, я асхана, я жатақханада болсын, ма­мыражай ортаның гүлі – сол. Ақиық ақын Мұқағалидың өлеңдерін сермейтіні бар, қыран-топалаң келемеж-қалжыңды кер­ней­тіні бар, әйтеуір, езулері жиылмайтын жайдары жайсаң жамиғат соның ма­ңында.

Тіпті, көңілі соқса, қара-қоңыр баритонын гитараға қосып жіберіп, барылдатып салатын санаулы әндері де бар. Әуелі, ар­мияға аттанып бара жатып «Атамекен-айды» аңырата боздатқанда, әскерге шақы­рылған тақырбас бозиектер тұрмақ, коман­дир-әкейлердің де көздері кілегей­леніп, егіле еңіреген көрінеді.

Яғни Ермаханмен жүрсең – көңілді, Ер­ма­ханға ерсең – қарның тоқ. Тоқ бола­тының – жоқтан жұмыртқа қуырып, бардан бауырсақ пісіретін «қасиеті» бар. Тіпті, ара-тұра той-томалаққа асабалық жасап келіп, тап бір қанжығасын қандап қайтқан аңшы­дай аш ішектері жабысқан жатақхананың жүгірмектерін қоржын-қоржын ас та төк ас-«сумен» жарылқап тастайтыны және бар. Сөйтіп, мейрамханада той өткізген әл­декімдердің бақыты үшін жатақханада таң атқанға дейін «шын жүректен тілек айтылатыны» өз алдына бір бөлек әңгіме. Пенденің миына кіріп-шықпайтын тапқырлығын іске қосып, ашқұрсақ қауымның қамы үшін ойлап таппайтын бәлесі болмайтын бұл сайыпқыранның. Оған, рұқсат болса, бір-екі мысал келтіре салайын.

Ол үшін, ең алдымен, кеш те болса кеші­рім сұрап, біздің курсымыздың қыздарының – дүниедегі ең бауырмал да аяулы жандар екендіктерін айрықша атап өткен жөн болар.

Сонымен, әлқисса.

Жазым табан астында деген. Бірде жа­тақ­ханада жадыраған жаздай, қалқыған қаздай боп жүрген Мұхтар Атабектің ойда-жоқ­та қылтиманың қырынан құйрығы тайып кетіп, екінші қабаттан оңбай құлап мертігіп, майып бола жаздағаны бар. Жамбасы жапырылған сәтте «водички… дайте водички» деп ыңырсып, аяқ астынан өзге тілде сөйлейтін «қасиет» қонған дімкәс досының үгілген жамбасын емес, жазатайым қонған қасиетін «уайымдаған» Ерекең оны Құдай берген тіл мен жағына «сүйеп», арқалап ауруханаға жеткізеді. Жайлы па­ла­таға жайғастырып, Атабектің немересін «өкіметтің өлтірмейтіндігіне» көзі жеткен соң бірден «бақай есепке» көшеді.

Алматыда бір тал туған-туысы жоқ Мұх­тар­дың «мүсәпір мүшкіл халін», жетімсіреген байғұстың «әр тағамға аңсары ауып жат­қан­дығын» қыздарға мөлиіп тұрып жеткізеді. Тіпті, көзіне мөлдіретіп жас алған болуы да әбден ықтимал. Бұған дейін өзгеше тіл сын­дырмаған Мұхтардың оқыстан «орысша сандырақтап» кеткенін де қауіп қылатынын жасырмаған.

Сөйтіп, «ауыр» науқасқа күн сайын тізім бойынша кезектесіп тамақ апару акциясы ұйымдастырылады.

Осылайша, айналып қана кетейін қол­дары берекелі қыздардың ауруханаға жеткіз­ген тағамдарының түр-түрі Ерекеңнің бас­шылығымен кешке қарай жатақханаға шеті бұзылмастан қайта оралып, аш қулардың «ар жақтарына ел қондыратын». Тіпті, көп­ші­ліктің «өтініші» бойынша қолға стипендия тигенше, Мұхаңның бәлністе неғұр­лым ұзағырақ жата тұруын да қамтамасыз етуіне тура келгені бар сабаздың.

Тағы бірде, жазғы демалыс кезінде, Ере­кең біраз курстастармен бірге еңбек практикасын өткізіп Алматыда қалады.

Жатақхана жабырқау, ас жоқ, ақша жоқ, алақан жаяр адам да жоқ.

Содан тағы бір «бәле» ойлап тапқан Ер­ма­хан орнынан атып тұрады. Бұратылып жата-жата жамбастары тесілген қулардың қалталарында қалған бақыр тиындарды жи­нап алады. Сөйтеді де, поштаға барып, төсек-орнын өткізуді өзіне тапсырып, Та­разға тайып отырған әпенді досының үйіне «Алимкулов, срочно сдайте постель. Комендант» деген жеделхатты ұрып кеп жібере­ді.

Ұлының мұндай «масқара» тірлігін кө­ріп, күйіп кеткен әкесі онсыз да комендант­тың қаһарынан зәресі ұшқан Бақытжанды жерден алып, жерге салып, қалтасына «пос­тель­дің» құнын төлейтін қаражат салып, дереу Алматыға аттандырады…

Әрине, бұл оқиғаның одан әрі қалай өрбігендігін қу іштеріңіз сезетін болар.

 

***

Студент кезден-ақ қағынып, өкіметтің тегін төлейтін стипендиясы жетпейтіндей немесе оқуды бітіргесін де істелетін жұмыс аздай, «Қазақ университеті» (кейіннен атауы «Санат» болып өзгерді) баспасында қызмет жасаған Ермахан болатын.

Еңбекпен тапқан ақшаға «дәніккендігі» шығар, тұрмысымыз тоңқайып тұрған тоқ­саныншы жылдардың орта тұсында курс­тастардың ішінде тыңнан түрен салғандай, бизнестің бірінші болып дәмін татқан да осы Ермахан болды. Анау жатқан Ресейден, мынау жатқан Ақтөбеден Алматы мен Шымкент шаһарларына тауар тасып, біраз жігіттерді саудаға «жегіп» қойғаны бар.

Сол сауда-саттықтың қызған шағында талай ел үйлерінің төріне Ермаханның сауда үйінен сатып алған «теледидардың антеннасыз көрсетуін», «үйде тышқан, таракан атты бәтшағарлардың жойылуын», «газ бен светтің үздіксіз болуын», ең бастысы «қан қы­сымының қалыпты болуын қамтамасыз ететін» және т.б. толып жатқан ерекше «қасиеті бар» кілемдерді төсеу құрметіне ие болды.

Ұры-қары құтырған сол бір заманда бей­қам тірлікке үйренген әрбір қазағымның үйінің есігінде сенімді күзетші болуға тиіс деп, құлып сатуды да, шеберлердің құралы – шеге десек, шегелердің шегесі – мық шеге деп, шеге сатуды да кәсіп қылды.

Бірақ сауда жасап, екі иықты «жұлып жеген» оңай ма?! Бұрын творчествомен ғана тербеліп, қаламнан ауыр зат көтеріп көрме­ген есіл Ер белден кетті. Яғни жалғыз бел омыртқасын шойырып тынды.

Қара нар жүк көтермес бел кеткен соң-ай,

Құла бел құлазиды сен кеткен соң-ай.

Жолыққанша аман бол, амал қанша-ай…

Шойрылып сол кеткеннен біраз жыл Ал­матыны құлазытып, Түркістанда тұрақтап қалған Ерекең сауда-бизнестен таппаған бақытын кейін баспа-бизнестен тапты ғой. Ол туралы әңгіме сәл төменде. Десек те, сауда-бизнес туралы сөз бола қалғанда, әлі күнге дейін Ерекеңнің екі көзі от боп жанып, сауданың пірі Имам Ағзам Әбу Ханифа туралы таңды таңға ұрып айтар әпсанасы жетіп-артылады.

Дегенмен, туған топырағына келіп тізе­сін құшақтап жатып алмай, қалалық «Түр­кістан» газетінің білдей бір бөліміне бастық боп, ол аздай, шаһарлық әкімшілікте шіртиген шенеунік болудың мектебінен өтіп, «Түркістан тынысы» телеарнасының тұп-тұңғыш директоры болып біраз жыл тәжірибе жинақтады.

Сөйтіп жүріп, жүген-тізгінді жүк көретін басына Күлайшадай кербез сұлуға өз ықтия­рымен «алтын ноқта» салдырған Ерекең араға уақыт салып жастық шақтың жайдары мекені болған Алатаудың бөктеріне ұрты томпиып, қарны қомпиып қайтып оралды.

 

***

Алматыға оралған соң шетте жүріп тап бір көштен қалып, көжеден қағылғандай, болмаса, орталықта әжептәуір қызмет жасап жүрген құрбыларында «өші» бардай, өкшелей қуып, жанталасты. Ақыры, кенже туып кеш тұрған боз тайлақтай тайраңдай басып жүріп-ақ көшіңді басып озып, шаң қаптырып кетті.

Сөйтіп, бұрынғы Ерёма, Ермашөк, Ер­моншақ, Ермонах енді Ереке, Ермахан Шай­хиевич, Ермахан Шайхыұлы, Ермахан мыр­за болды. Атағы жер жарып, жалпақ жұртқа танылды.

Мұндай танымалдықты қалай ғана талып қалмай көтеріп жүргенін қайдам. Бұл күнде газетті ашып қалсаң – Ермахан, теледидарды басып қалсаң – Ермахан. Қазақстан Жазушылар және Журналистер одағының белді мүшесі – Ермахан, Балғабек Қыдыр­бек­ұлы атындағы сыйлықты ешкімге бермей екі мәрте жалғыз өзі иеленген де – Ермахан. Ол аз болса, атауларынан апам ша­та­­сатын қап-қап атақ-марапаттарымен қоса, жарқырата таққан жып-жылтыр орден, медаль, значоктары бар.

Қазақпыз ғой, ал, қызғанбай көр.

КазГУ-дегі өзіміз оқыған қарашаңырақ – журфактың білдей бір аға оқытушысы болып, кәп-кәдімгі Ағайлардай сансыз шәкірт өрбітті, өзінің мектебін қалып­тас­тырды. Қазіргі таңда Ермаханға еріп көшеге шыға қалсаң, қарадан қарап сілең қатады. Өйткені, қарыс қадам сайын арсалаңдап алдыңнан шыға беретін таныс-тамырлар­ларын айтпағанда, шәпкіңді шыр айналдыратын шәкірттерінен аяғыңды алып жүре алмайсың.

Республикалық «Дала мен Қала», «Бикеш», «50 де 50», «Айқын» басылымдарының бірінде бас редактор, бірінде бас редактордың орынбасары болғанын, болып жүріп те қаламы мен қағазын жастанып ұйықтайты­нын, мен айтпасам да, өздеріңіз оқып, көріп жүрсіздер ғой.

Оның үстіне баспасөздегі «Бір түрлі бет­тің» бас бүлдіргісі, «№5 жатақхананың» ко­мен­данты болып қосымша табыс тауып, «Құдай жатқанға берсін деп жатырмыз» деп газеттің шетінде де апта сайын тегіннен-тегін жантайып жатқан жоқ шығар? Соған қарағанда, дәу бастыққа тиесілі нән жала­қыдан бөлек, бәтшағардың алатын қала­ма­қысы да қомақты болар.

Бірақ неге екендігін қайдам, «жалғыз әйелі, үйі, пропискасы, сиыры, иномаркасы, бір ұлы, екі қызы, тоғыз кітабы, таудай талабы, тамыр-таныстары, нағашы атасының аруағы бар» екендігін салықтық декларация тол­тыр­ғандай етіп көрсеткенде, табысын үнемі бүгеді де қалады. Қу, «жоқ» деп те айт­пайды. Әйтпесе, «банкте ақшасы, біреуде қарызы, арам ойы, Министрлер Кабинетінде туысқаны, тоқалы жоқ» екендігін жасырмайды.

Ілгеріде шыққан бір кітабының мұқаба­сына теріс қарап тұрған суретін басып, «Ысқырсаңыздар қараймын» деп бадырайтып тұрып жазып қойыпты қасқа. Әй, қай­дам, дәл қазір анадай атаққа, мынадай ма­дақ­қа ие болған бұл шіркін ысқырмақ түгіл, ышқынып қышқырсаң да қарай қоймас.

 

***

Көпшілігіміз қалыңдығы пышақтың қырындай кітапша бастырып, тап бір «Абай жолын» қайта жазып шыққандай тоқ­мейіл­сіп жүргенде, жыпырлаған жинақтар мен топырлаған топтамаларға енгенінен бір бө­лек, Ерекең мұртынан күліп жүріп біраз дүниені бұрқыратып тастапты. Атаулары­ның өзі алабөтен кітаптарының ішіне көпір­тіп не жазғанын өздеріңіз оқып аларсыздар.

Бірақ жоғарыда айтқанымдай, «Ерші маған» дегеніне соңынан ергенде жасаған Ерекеңнің «ерліктерін», «Ауыз тие отыры­ңыз» дегендерінің барлығын «жүз грамын» қалдырмай ала… тізе берсек, «Мынауың жынды екен» ғой деп ойлап қаларсыздар.

Әйтпесе, әйгілі ұстазымыз Темірбек Қо­жа­кеевтен дәріс алып, «Қазіргі қазақ сатирасына» ден қойып, «Бір түрлі кітапты» ши­майлаған Ерекеңнің «Жатыпатар» тір­лік­­­те­рімен қоса, ардақты жандардың аяулы жарларын «Аққудың сыңары» етіп тебірен­тіп, бөбектерді «Шылдыр шүмекпен» тер­бетіп, «Ағынан жарылсақ…» деп бір көсіліп, Әлімқұлов Бақытжанымен қосылып алып «Күйеу келтір, қыз ұзат, тойыңды қыл…» деп Абайша сеп-серьёзно толғанғаны бар.¹

Толғанысымен қоса, құдды бір кәдімгі көшеде жүріп-ақ тірлігін тындырып бара жа­татын бетон араластырғыш мәшине құсап, жатары мен атарын қазандай басы­ның ішінде қақсата қайнатып, үнемі «толғатып» жүретіні тағы бар.

Ал енді бөксесі берекелі бәйбішенің балаларындай бірінен кейін бірі дүниеге келіп жатқан және келейін деп жатқан қыруар кітапты шығару үшін қайтпек керек? Осындай орасан ой маза бермеген Ерекең ақыры, ешкімге жалынбай-ақ, өзінің де, өзгенің де кітаптарын тасқа басуды қатыра­тын, атауы Алланың көркем есімдерінің бірінен басталып, сапалы өнім шығаруға намёк беретін «Аннұр сапа» баспасын ашып тынды.

Университет қабырғасынан түлегені­міз­дің 20 жылдығына орайластырылған бас­қо­суға курсымыздың қолақпандай «Қолтаң­ба» атты жинағын шығарып, «Аннұр са­паның» алғашқы жемісін жеген де біз бол­дық.

Басқосу демекші, айтуға оңай болға­ны­мен, бұл енді – Ерекеңнің таза «ерлігі» болатын.

Әйтпесе, осыдан тап үш жыл бұрын сол бір атышулы «ғасыр оқиғасының» тізгінін ұстаймын деп «басына бәле тілеп алғаны» анық. Қырға қашқанын құйрықтан, сайға тығылғанын құлақтан тартып жүріп,
20 жыл­дың ішінде бас-басына бір-бір «би» бо­лып үлгерген кілең «мүйізді мықтылардың» бастарын бір бөшкеге біріктірмекке арқа еті арша, борбай еті борша болды батырдың. Шақшаға айналған шара-басында қалған соңғы қара қылшықтар да сонда ағарды білем.

Дегенмен, айтып-айтпай не керек, есіл еңбек еш кетпей, асқаралы Алатаудың ете­гін­де мәні мен сәні жараса дүркіреген той өтті. Тағылымды тарихта алтын өрнегі қал­ған осынау жүздесуден жазылған жүректі елжіретер естеліктердің барлығы сол дүбірлі доданы «Ер маған!» деп, атой салып басқарған Ермаханнан басталатыны да сондықтан.

 

***

Ермаханның әзілдерін тек Ермаханша айта білу – шарт. Айта алмасаң, қоя ғой. Әйтпесе, қарадан қарап ұрынып қалуың ғажап емес. Ақылсығаннан емес, аузым күйген соң айтамын да…

Дастарқан басында отырған құрметті қонағының тәрелкесіне табақтан ас салып беріп жатқанда «Өзім салып аламын ғой» деп мүләйімси қалатын мейманға оның «Өзіңіз көп салып аласыз» деп әдемі әзілдеп, әсерлі жымиятыны бар-ды.

Абыройсыздық деген аяқ астында ғой. Өз басым осы қалжыңды тап бір жанымнан шығарғандай етіп айта қоямын деп, төріме қон­жиған юмордан жұрдай бір мықтыны мөңкітіп алып, жымимақ түгілі, «күлкімді тия алмай қалғаным» бар.

Бұдан кейін батылыңыз жетсе, Ермаханша мүлде бейтаныс та байсалды адаммен кездесіп тұрып, «Здравствуйте пожалуйста!» деп, амандасып көріңіз немесе оған «Их хабе хойте лёйте Чингисхан» деп «ән» салып беріңіз. Сонда әлгі мықтының «банка» боп кеткен көздерінен «кеңкелес кейіпкер» туралы, яғни сіз туралы заматта «не» ойлап үлгергендігін аңғарасыз. Тыржиып теріс айналып кетсе – терлемеңіз.

Сондықтан да сарказм атаулыдан сас­пайтын Ермахандай сабаздың қайсыбір әзілі о бастан-ақ өзіне ғана жарасатындай етіп «патенттеліп» қойылған ба дерсің.

Ол ол ма, тегінде сатириктің отбасы да сатирик болып кете ме деймін. Осыдан он жылдай бұрын отбасымызбен театрға барып, орнымызға жайғасып жатқанымызда, Ермахан студент шәкірттерін кездестіріп, жамырай жайнаған бір топ қыздың ортасында қауқылдасып қалып қойғаны бар. Сөйтсе, әкесінің жанынан ысқыра ыңылдап ары да, бері де өтіп, назарын аударта алмаған Мағауия бір кезде келіп, шешесін түртіп: «Өй-дөйт, шалыңыздың көздері ойнап тұр. Байқаңыз, айрылып қалмаңыз», – дейді қутың қағып.

Әйтпесе, «Біздің Ермахан кейде – Имам, кейде – Иван» деп, күліп қоятын Күлайша апайдың нені тұспалдайтынын қайдам, Марал мен Мағауияның айтқандары өз алдына, менің кішкентай Күнтимесім – Нәзіктің өткір тілі, тіл-көзім – тасқа, тиген жерін тұп-тура тіліп түседі.

Олай болатын жөні де бар. Әйтпесе, мұқият іздесек, «Сатириктен сатирик туса игі, сатирик-әкенің жолын қуса игі» деген нақыл сөз ата-бабаларымыздың архивінен шығып қалуы әбден мүмкін.

 

***

Жә, есіл ердің «ерлікке» толы әр кезеңін бір шалып, «Бәрін айт та бірін айт, енді оған тілек айт» деген тұсқа да келген сияқтымын. Ендеше былай:

«Ер маған!» деп екпіндей шауып, «елуін­ші атқа» ер салған Ермахан досымды мерейлі жасқа келген мерейтойымен емен-жарқын араласып, біте қайнасқан, өзге ортаға ша­қырмаса бармайтын, тек Гүлайша апайдың маржандай майпалауын шақырусыз-ақ барып «жалмайтын» отбасымның әрбір мүшесі атынан жеке-жеке шын жүректен құттықтай отырып, оған Алла Тағаламның сүйген құ­лына сыйға тартатын бар асылын тіледім.

Мерейің әрдайым үстем болып, ынты­мақ-берекесі ұйыған, адалдықты арда тұтқан, иманы берік, жүзі игі отбасыңды Алла тіл-көзден сақтап, өздеріңнің аппақ ниет, кең пейілдеріңе сай ырыс-игілікті молынан берсін!

 

Серікқали МҰҚАШЕВ.
Астана.