ӘДЕБИЕТТЕГІ ОҢАШАЛЫҚ
23.10.2018
1782
0

Батырхан Сәрсенхан


«Суреткерлер түнімен оңашада жер әлемді шарлап келіп, ертеңіне ештеңе болмағандай, көпшілікпен тонның ішкі бауындай етене араласып жүре береді», – депті Бальзак. Мураками болса: «Мен жалғыз қалғаныммен, менің ойым әрдайым адамдармен бірге. Жылаған, мұңайған сәттерімді есіме алған сайын адамдарды одан әрмен жақсы көріп кетемін. Бәлкім мен жалғыздықтан ләззат ала білгендіктен де жазушы шығармын», – дегенді айтады. Егер жалғыздық жайлы жазылған шығарма­ларды жинасақ, есебі болмас еді.

Иә, ақылды адамдар жалғыз. «О, Жаратқан, көп неткен ақымағың, құм сықылды тез ысып, тез суынар…» (әл-Фараби) «Ақымақ көп, ақылды аз, деме көптің сөзі пұл». (Абай) Кейде ой туады. Неге ойшылдар аз да ойсыздар есепсіз. Мәселен адам­зат­қа шырақ жаққан ғұламалардың саны тіптен аз. Әйтпегенде сол ға­сырда жер ғаламшарының топанын басына келтіріп, ысқырығы жер жарып жүрген, ғұламалар жеген азық­пен қоректенген, ғұламалар қара­ған жұлдызға қараған пенделер аз болды дейсіз бе? Гете марғасқа: “Менің өзгеден артықшылығым: мен жанымды қинаған дүниені ақ қағазға айна-қатесіз түсіру арқылы өзгелермен бөлісе аламын”,-депті. Бәлкім сол бір пенделердің бәрінің де өзіндік ойы, көзқарасы, ұстанымы болған шығар. Тек ақ қағазға құятын өнері кемшін тартып, ұлан ғайыр жан сырын өзімен бірге мәңгі ала кеткен болар базар адамдары. Бәлкім ақыл, көңіл, жан, нәпсіден құралған өне бойын «патша көңілге» тапсы­рып, ақылға билетудің орнына, нәп­сіні патша қылғандар мол болған болар.
Тән ішінен тұрақ тепкен адам жанының сыры алуан. Ол сонысы­мен жұмбақ. Жұмбағымен құнды. «Жан сыры деп жазылған, психоло­гия деген пән» деп Шәкәрімше қайыр­сақ, қырыққа жуық саласы бар жантану ғылымы адам жанының психикалық құбылыстарын зерделеп келеді. «Жан тәннің өмір сүру формасы» дейді Аристотель. Де­мо­крит болса, «жанды заттың атомдары секілді өсіп, өшіп отыратын үнемі қозғалыс үстіндегі қасиет» деп түсін­діреді. Әріге бармай-ақ Абайымызға үңілсек, «ақыл мен жан – мен өзім, тән – менікі, «мені» мен «менікінің» мағынасы екі, «мен» өлмекке тағдыр жоқ әуел бастан, «менікі» өлсе өлсін оған бекі» дейді. Яғни жан – мәң­гілік. «Жан – тәңірдікі, тән – құрт-құмырсқанікі». Ендеше, кермедегі құлындай шарқ ұрған осы бір құ­бы­лыстың «алақайлап» азаттыққа ұм­тыла­тыны несі? Жалғыздықты тіл­дей тұра, сүйетіні несі?
Ғұмырын ізгілік терезесіне бұрған сананы өмірдің кір-қоқысы, болмашы мехнаты аса алаңдата алмайтыны анық. Содан да болар олар тәнді көлік ретінде қарайды. Жанға үңіледі. «Нәпсі айтқан іске ермей», парасат шыңына қол созады. Бүгінгі ғылымда тұлға екіге бөлініп қарастырылады. Ішкі келбеті, сырт­қы келбеті. Әлбетте, сыртқы келбе­тіне меймандос мерекелерде, сахнада, көпшілікке көрінер тұстар­дағы тұлғаның болмысы, іс-әрекеті жатпақ. Сыртқы тұста кез-келген адам өз арын адал, «десін», «деме­сінге» салынып бойын кірден алшақ ұстауы қалыпты жағдай. Тұлғаның сыналар тұсы ішкі жағы. Ең қиыны, «ешкім жоқ жерде де адам болып қалу». Ғасырлар бойы еңбегі жады­мызда жаңғырған тұлғалар тобына үңілсек, «ішкі тұсына» қорған бола білгендер басым.
Азаншысы мен қазаншысы да­майласқан тірліктен бойын тартып, Пайғамбар жасында әулие Яссауи қылуетке түсті. «Махаббаттың дәмін татпай, жар да сүймей үйді ойлап дүние таппай». Ғұмырдан баз кешті. Жалғыздықтан сая іздеді, жанына. Жетпіс екі жасқа ілінген тұсында Шәкәрім қажы Шығыстаудың бөктерін паналады. «Есі ауған», «бандиттермен сыбайлас» деген қауесет-лақаптар қардай борады соңынан. Ақын тіл қатты сонда:
Кейбіреулер безді дейді елден мені,
Есалаң айтады екен сезіп нені.
Хақиқатты танитын баста ми жоқ,
Ондайлардың сау емес анық дені.
Мен жалғыз,сендер елде қойдың қалып,
Ешкімнің кеткенім жоқ малын алып.
Елу бес жыл жинаған қазынамды,
Оңашада қорытам ойға салып.
Осы бір шумақтан іздеген түйіні­міздің бір ұшы қылтияды. Шәкәрім қажының оңашалануды көксегендегі түпкі мақсаты «елу бес жыл жинаған қазынаны қорыту». Бағамдау. Яғни оңашалылық – ойлануға мүмкіндік алу. Есеп беру. Ұршықтай шыр айналған дүниеде жасаған жақсы­лық­тар мен жамандықтарды тара­зылау болып табылмақ.
Абайдың оңашалығы, жалғыз­дығы өзгелерге ұқсамайды. Махам­бет қамыққанда Исатайға қарап, жыраулар шамырқанғанда ханға қарап толғаушы еді. Бірақ Абай жалғыздан жалғыз Тәңірісіне мұң шағады. «Моласындай бақсының, жалғыз қалдым тап шыным!» дейді. Немесе «өзің жалғыз надан көп, ұқтырарсың сен не деп» дейді.Ра­сын­да 1868 жылғы Патша үкіметі «Жаңа низам туралы ережесін» қабылдап, «сексеуілді сексеуілге ұып сындыру» саясаты арқылы сөзге берік, іске мығым халықты болыс, ояздыққа итше таластырып, барынша арыз­қой, ұсақ мінезді еткені мәлім. Сұл­танмахмұттың «Абай тұсы қазақтың бұзылғаны, қаралыққа айналып қызыл қаны» демегі осыдан еді. Бұқараның есі-дерті билікке ауып, ғылым-білімнен, ұлттық тамырдан алыс кете бастаған тұста «соңғы пай­ғамбардың»:
Қайғы шығар ілімнен,
Ыза шығар білімнен.
Қайғы мен ыза қысқан соң,
Зар шығады тілімнен, –
деп күңіренуі заңды болатын. «Адам баласы бірінен-бірі ақыл, ғылым, ар, мінез деген нәрселермен озады» дейді Хакім. Шынында данышпан­ның ғылымы озық тұрды. Өз орта­сынан. Содан болар:
«Жүрегіңнің түбіне терең бойла,
Мен бір жұмбақ адаммын оны да ойла.
Соқтықпалы, соқпақты жерде өстім,
Мыңмен жалғыз алыстым кінә қойма!» –
дейтұғыны. Қайтсе де ақын «заманға иленбеді, күйлемеді» де. Өзі жазған «Масғұттағы» хан секілді жұрт ішкен суды іше саларға тәуекел де етпеді. Өз жалғыздығын мәпелеп ғұмырдан өтті.
Әлем әдебиеті тарихында мы­сық­табан тірліктен бас тартып, бұйра бұлттай белгісіз қиырға ауған тұл­ғалар легі қараңдайды. Ағылшын әде­биеті тарихында романтик Кол­дридж, Саути, Вудсфорд секілді тұлғалар қоғам өмірінен мүлде аулақ, тау, орман өңірлерінде ғұмыр кешіп, «Көл мектебін» ашты. Мәселен, Лев Толстойды алалық. Үйінен безінді. Өзі қоршаған ортадан алыс кетті. Өмірінің соңғы тұсында түсірілген суреті бар. Дорба асынған. Жанары­нан жалғанның жасылынан қашқан сипат сезіледі. Қажығандық бар. Неден қажыды? Неден безінді? «Да­налық іштей өзді-өзіңмен арпалысу һәм адамдармен араласу арқылы келетін дүние. Неге адамдармен? Өйткені тек өзге арқылы ғана өз мініңді көруге болады» деген адам­зат­тың алыбы жалған таным мен көзқарастардан безінген болар?
XX ғасырдың басында қала мен дала арасындағы тартысты ұғым пайда болды. Зәулім ғимараттары мен сәнді субұрқақтары бой көтерген қала құрылысы дами түсті. Сұлтан­махмұт Торайғыровтың «қала ақыны мен дала ақынының айтысы» атты жыры дүниеге келді. «Жоқтық қы­сып, сармасадай ілбиген» қала ақы­нын сынға алды сол жырда. Қалада рухани құндылықтардың кемшін тартатынын, жастардың «жаңаны жоғарылатып, рухани түбіртектен алшақтап кеткенін» тілге тиек етті. Расында, кейде қала дегенің «жан тұтқындығына» тоғытатын шеңберге ұқсайды. Әдебиет айдынына беттеген әр жастың аңсары алып шаһарларға ауатыны рас. Әсіресе, Алматыға. Осы бір қалада тек өлең оқылатындай, әр бұрышта ақындар бақырып-шақырып жын шақыра­тындай сезілетін. «Сәкен бәтеңке­сі­нің» ізі қалған көшелерде дудар ша­шын сілкіп тастап Төлеген жүр­ген­дей, арқырап Мұқағали маң-маң басып келе жатқандай. Сол бір балаң қиялдар өткен шақтың еншісінде қалып, армандаған Алматыға да жеттік. Көрістік. Таныстық. Алайда бүгінгі қала кейпі біз қиялдағандай болмай шықты. Өнер үшін емес, өмір үшін күрескендер басым болып шықты. Көшеден арқыраған ақын үнін емес, тасада тиынын санаған қайыршылардың жалынышты үні құлаққа түрпідей тиді. Алыстан көңілді, жайдары көрінгендер, өмірде тым жүдеу көрінді. Көңіл көкжиегі төмен тартты. Жүздерінен әлдебір нәрсеге алаңдаушылық, тірліктің тас тұтқасынан шаршаған кейіп бар. Ертелеу кезде немкеттілеу оқып өте шыққан Лев Толстойдың «Крейцер сонатасындағы» мына бір жолдар ойға оралады. «Бақытсыз адамға қалада тұру жеңілірек. Адам қалада жүз жасаса да өзінің әлде­қашан өліп, сүйегі шіріп кеткенін де байқамауы мүмкін. Өзіңді өзің сарапқа салуға уақытың жоқ. Қол тимейді…» Жан бостандығын, ішкі ерік азаттығын аңсаған тұлғаның арманы бөлек, аңсары бөтен-дүр. Қазақтың алып ақыны Қадір Мырза Әлінің көзі тірісінде-ақ өз дәрежесіне лайық құрмет-қошеметін көргені­мен, ғұмыр бойы қат-қабат тіршілік­тен тыс, тыныш, алақандай ауылда тұрып алаңсыз шығармашылыққа бас қоюды армандап өткені аңға­рылады. Ақын өз сөзінде: «Қай қала болса ол қала болсын! Мен оларды ұнатпаймын. Басқа кінәсі жоқ. Тек қала болғаны үшін ғана. Өйткені қала адам табиғатына жат. Оның аспаны алақандай, жері тебінгідей. Шығып келе жатқан күнге қарап сүйсінбеген соң, батып бара жатқан күнге қарап өмір туралы ойға шом­баған соң, қысқасы көкжиекке тесіле қарап көзіңді армансыз суармаған соң – тірлігіңді тірлік деу қиын!» Ақынның арманына тартысқа толы ғұмыр ерік берді ме? Жоқ, бермеді. Өмір бойы осы қалада еңбек етті. Тер төкті.
«Адам өзінің кім екенін жалғыз қалғанда ғана айқын сезе алады. Әр адам жалғыз қалғанда ғана шынайы бейнесін ашады. Жалғыздықты сүймеген адам еркіндікті де сүй­мей­ді» дейді философ Шопэнгауэр. Адам жанының азаттыққа ұмтылуы – шартты рефлекс. Азаттық жолында Алаш арыстарының дербес ел болуға ұмтылуы ой еркіндігіне, жан тәуел­сіз­дігіне ұмтылуы еді. Соңындағы жалғыз анасы мен жас қарындас­тарына қарамастан Шығыс елдеріне тартып кететін Есениннің ерке мінезі де, «әлемде араламаған түкпірі қалмаған» Тургеневтің саяхатшы­лығы да белгілі бір өлшемді іздеуден, жан тыныштықты көксеуден туын­да­са керек. Әлемді өзіндік ой жүйе­сімен «сырқаттаған» мұнаралы тұл­ғалар легі неге милиондардың ара­­сында жалғыз қалды, неге өзі қор­шаған ортадан оңашалана түсті? «Оңашалық» ұғымы бар ма, өзі? Бәлкім біз бар болмысымызбен Құ­дайға еліктейтін болармыз?!

ПІКІР ҚОСУ

Ваш адрес email не будет опубликован.

Пікір