Класты мектептегі ұмытып,
Кластер іздеп даурыққан.
Бәріне жалынды «сәлем!»
Студент деген қауымнан!
Қарын ашса, «Диета», – деп,
Жазатын жанын жеп,
Үшінші курс студенті,
Журфактан болам!
Мен – студентпін… 2014 жылы Қазақ Ұлттық университетінің журналистика факультетіне түстім. Кәдімгі күндізгі бөлімнің ақылы білімгерімін. Оқу ақ­шасын бірінші төлегеннен кейін түбіртекке қарап: «Құттықтаймын, оқуға түскен бірінші оқушысың», – деген болатын. Ауылдан келген қызылшырайлы қыз едім. Қуанғанымнан, құдды бір грант ұтып алғандай «алақайлап» айқайладым. Қазір сол қылығым күлкілі және «ессіздің әрекеті» секілді біртүрлі көрінеді. Жанымда әкем болды. Алматы облысы, Райымбек ауданының қызымын. Әкем мал шаруа­шы­лығымен айналысады. «Ірі-қарасыз, аз-маз, әйтеуір уақ-суақ». Соған қарамас­тан «қалтасына қараған» әкемді көндіріп ҚазҰУ-да қалдым. Ауылдан келген шыр-шыр еткен қоңырау шешемнің шыр-пыр дауысын шығарып тұрады.
«Құлыным-ау, оқуыңды қойшы, тө­лейміз, бірақ шәкіртақысыз біздің айлық­ты күтіп қашанғы жүресің?», – дейтін күр­сініп. Мен болсам, әжемнің әуеніне басып, «бірдеңесі болар» деп жұбататын­мын, «жұбанатынмын». Ойымда да, қал­тамда да он тиын жоқ жатақханаға орналастым.
Бұндағы бірінші күнім басталды. Бе­рілген бөлме екі кісілік болатын. Жаныма магистрант қыз жіберілді. Тез тіл табысып кеттік. Батыстың бойжеткені болған­дықтан, орысшасы көбірек. Уақыт өте келе мен оған қазақша, ол маған орысша үй­ретті. Ал оқудағы өз ортама келетін болсам, көпшілігі мемлекеттік грантта оқи­тын. Арасында мен адасқан қаздай жү­ре­тін­мін. Айтатындары: «стипендия қашан түседі? Түссе ана жерге барайық, мынаны алайық» болатын. Сол кезде менің ішім «жаныма жара батқандай» ашитын. «Алма піс, аузыма түс» дегендей, ауылдан ата-анамның беретінін не болмаса жіберетінін күтіп жататынмын. Бұл кезде мен сыйласатын орта «думандатып» отыратын. Тек сонда ғана мен өзіме «неге бұлармен бірге емеспін деп емес», «шіркін, ақылы оқысам да әке-шешемнен алмайтын шәкіртақым болса ғой» деп, көздің жасын кеуде тұсыма салып жүретін бет орамалыммен бір-екі рет сүртіп қоятынмын. Солай бірінші курсты «өте жақсы» үлгеріммен аяқтадым. Бір апталық тәжірибелі түрде сынақтан өткеннен кейін ауылға кетуге асықтым. Онда да құрқол! Қатты қысылдым, тіпті ұялдым. Тым болмаса жаңа піскен «тандыр нан» алуға тиын таба алсам ғой. Қойын қалтамда да түк қалмаған. Білесіздер ме? Олар мені әр барғанымда жылы қарсы алатын, сол күні де солай болды. Олар ма­ған өмір сыйлады, бәрін берді, ал мен… ештеңе апара алмадым… Бұның әзірге ғана екен­дігін біл­сем­де, Алладан алақанымды жайып: «Ата-анама мейіріммен қара, ұзақ ғұ­мыр бер, үміттерін ақтайтын күнімді көр­сете гөр», – деп дұға етуді әдетке ай­нал­дырып алдым. Сол кезде ғана мен сту­дентке шәкір­тақы қажет екенін түсін­дім. Сонда ғана Алматы арманымды «ұр­ла­ғанын» ұғын­дым. Міне, желге байланған жеткін­шек – Жадыраның жағдайы осы.Мүмкін, мен «менің мақтанышым» деген әке-шешемнің теңеуіне тең келіп, мемлекет беретін шәкіртақым болғанда, ойымды шимақ қылған «шарасыздықтан» шығар ма едім?!

Жадыра Бағашар,
ҚазҰУ-дың журналистика  факультетінің студенті.