Жұмекен Нәжімеденов

Бір сенімі бар еді маған да елдің,
«Ұлғайды арман»,
Мен-дағы алаң болдым.
Ымырт­та ымырт құсап қоңырайып,
Өзімді іздеп шығып ем, саған келдім.

Кет­ті дейді жыр оңбай… құрсын бәрі,
Сыншылар жүр том жазып,
ырсыл қағып…
Жүз мода өзгерді ғой, мың бір заман,
Түйе жүн күпі киіп тұрсың ба әлі?
Қара шал-ай, қарашы мойын бұрып:
Жырды алдым шау
тарт­тырып, қойылдырып.
Басқа барар жерім жоқ, саған келем,
Қалғанда сөзім жүдеп, ойым құрып.

Таппаған соң өлеңмен жүрек емін,
Бір-ақ сілтеп қолымды жүрер едім:
Туатұғын сықылды бүгін-ертең,
Мраморға жазылар бір өлеңім.

Қажып келдім, қасыңа қалғиыншы,
Не қарғыс, не бата айтшы… ал құйылшы.
Сен маған туған жерім сияқтысың,
Аңсағанда келетін шалдың исін…