Тұманбай мен Қадыр, Қадыр мен Тұманбай. Кеше арамызда жүргенде екеуінің аты қатар аталатын. Қасиетті қазақ жырының жүгін көтерген қос қара нарындай, қос қанатындай еді. Екеуі де бір жылы дүниеге келген, жұбын жазбайтын сырластар, құрдастар болатын… Екеуі де Республикалық Жастар сыйлығын, мемлекеттік сыйлықты, халық жазушысы атағын, басқа да марапаттарды қатар алды.

---

 

Екеуінің де өткен жылы 80 жылдық мерейтойлары атап өтілді. Оралдықтар бұл шараны ойдағыдай дайындықпен ұйым­дастырды. Орал орталығында Қадыр ақын құрметіне ға­жайып мәдени кешен салынды. Ақын мұражайы, кітап­ханасы, ескерткіші ашылды.

Сондай-ақ, осы жылы Атырау облысында да көрнекті ақын Жұ­мекен Нәжімеденовтің 80 жылдығы үлкен дайындықпен өт­кізілді. Ақын құрметіне еңселі ескерткіш орнатылды. Оның есі­міне көше, ауыл аттары берілді.

Алматы қаласында Тұманбай ақынның 80 жылдығы құр­ме­тіне жиын, кеш өткізілді. Дегенмен, бұл салыстырмалы түр­де қарағанда «Жетім қыздың тойындай» еді.

Ақын өмір бойы жырлап өткен Жетісу жері, елі орнында, әкім-қаралары да, қалталы азаматтары да қатарда жүр. Аяулы ақынын қатарынан кем ететіндей қандай жағдай болғанын түсін­бедік. Әлде ұлы ақынын жетісулықтар ұмытты ма екен?

Осы жерде Тұманбай ақынның жадымызда қалған өлеңінің бір шумағы ойға оралады.

…Өкінбеймін күн зулап өте берсін,

Кейінгіге із тастап кете берсін.

Жырым мені ешқашан өлтірмейді,

Әнім мені алысқа жетелерсің…

Иә, Тұманбай ақынның ғажайып жырлары қашанда халық жүре­гінде. Әнге жазылған өлеңдері әр жаңа ұрпақ жадында жат­талатыны, сақталатыны сөзсіз. Біз осыған шүкіршілік ете­міз.

Махмұтбай ӘМІРЕҰЛЫ,

Қазақстан Жазушылар одағының мүшесі.

Қызылорда қаласы.