Мүмкін ақ, мүмкін көк шыбыш,
Әйтеуір, сіздің ауылда жоқ шыбыш.
Жусанды жұлып, жуаға оттағанда,
Сонан соң түрегеп тұрып,
құмалақтағанда
Көтере алмағаны ма тоқтықты?
Қой байғұсқа
бекерден-бекер соқтықты:

– Сен әйтеуір қайдағыны тауып жүресің!
Ми қайнаған ыстықта да
Құйрығыңды жауып жүресің.
Біз сияқты самалға тосып,
Күнге қақтамайсың.
Расын айтқанда,
Тазалық сақтамайсың.

– Шыбыш, шырағым,
Өйтіп, бет алды ширықпа!
Сенікі менікінің қасында, құйрық па?!
Тұтамға толмайтын бірдеңеңді
Тұштаңдатып, қызық көреді екенсің
Басқаның жанын кірлегенді…

– Мен, сені кемсітіп тұрғаным жоқ.
Айыбыңды айтып
Тершітіп тұрмын.
Сәл-пәл желдетсең,
Жау ала ма!
Тыржалаңаш жүрген ғой,
Біз түгіл,
Адам-ата, Хауа-ана да.

– Ол кезде киім болды ма?
Тым құрыса, баспанасы жоқ,
Жағдайы қиын болды да,
Киетін ештеңе таба алмаған шығар?
Әйтеуір сенше абыройын ашпай,
Тері-терсек жамылып,
амалдаған шығар,
Менің құйрықты жауып жүруім –
жайына емес…
Осы күйі қалармын.
Ал сен жыл он екі ай
Ашып жүрсең де айып емес,
Өйткені солай жаралдың.
Әр нәрсенің реті бар,
Дұрыс-бұрысын айырасың…
Жұрттың ішек-сілесі қатпай ма,
Саған ұқсап, құйрықты көкке қайырсам?! –
деп қой жарықтық шыбышты
Біраз сілкіп алды.
Содан, міне,
Осындай күлкі қалды.

***
Меніңше, ештеңе
Қалыбынан ары аспайды.
Ендеше, қой бекер таласпайды.
Өйткені шыбышқа еліктеп,
Жеңіл-желпі киіну –
Кейбір бикештерге де жараспайды.