Талғамсыздық дерті
29.01.2016
2032
0

Кадирбек сурет

Кәдірбек
СЕГІЗБАЙҰЛЫ,
жазушы

Қазіргі заманда жақсы мен жаманды айыру былай тұрсын, өмірге деген көзқарастың өзі арзандау, берекесіздеу болып кеткендей көрінеді. Жасандылық пен жағымпаздықтың заманы туып кетті.

Бұрынырақта бір адам екін­ші­сінің кемшілігін бетіне айтса, ол жақ­сылық пен жанашырлықтың белгісі ретінде қабылданатын, әл­гі адам сол кемшілікті бола­шақ­та қайталамауға тырысып, жақсылыққа қарай талпынатын. Қазір біреудің кемшілігін айтсаң, сенімен жау болып кетуге бар. Кез келген ауыл­дың әкімі ауданның әкімін мақ­тайды, ауданның әкімі об­лыс­­­­тың әкіміне жағымпаз­да­на­ды. Бұл әдет осылайша өрлеп кете бе­реді, мұның барлығы біздің қо­ғам­да асыра мақтау мен жағым­паздықтың өркендеп тұрғанын көрсетеді. Яғни жақсы мен жа­ман­­ды айырмау. Өнерде де, әде­биетте те жаман-жасық дүние­лер­ді жақсы деп өтірік мақтауға көштік. Шынайы өнер иелері, нағыз күйші­л­ер, жезтаңдай әнші­лер егер өз­дері «мен» деп кеуде қағып шық­паса яки біреуге айтып, кездесу ұйымдастырмаса, өнерін на­сихаттамаса әр уақта көлеңкеде қала береді. Эстрадаға көп сүйеніп кеттік. Ол да осы заманның бір құрқылтайы шығар, эстрадалық ән­нің бәрін жаман дей беруге бол­мас, дегенмен де, ошаң-шошаң етіп, микрофонды аузына тақап алып, саусақтарын ербеңдетіп ән айтатын әншілер көп. Қазақтың халық музыкасынан су­сын­да­ған дәстүрлі әншілер телеарналардан көрінбейді. Есесіне қайда бар­саңыз да, қай арнаны қоссаңыз да, әлгі ошаң-шошаңдар алды­ңыз­дан шы­ғады. Біздің жас кезі­мізде қыз-қырқынның бар­лығы ұзын етекті ұмытып, мини-юбка киюді әдет­ке айналдырған еді, үлкен кі­сілер мына заман не боп кетті деп шошитын. Қазір қыз­дарымыз мини-юбканы қойып, сүйретілген ұзын көйлекпен сах­наға шығатын болды, бәлкім, бұл да дұрыс шы­ғар, дегенмен де, орташа жолды тауып, ұлттық этикетке сай киім­дерді кию кемшін. Экраннан бол­сын, әуе толқынынан болсын, қа­зақтың жанына жақын рухани дүниені көре алмайтын болдық.
Әдебиетте де осы жаман әдет қау­лап алды. Жақсы жазылған, оқыр­­манға ой салатын шығар­ма­ларды ешкім елемейді. Біреуге айтқызып шығарманы насихаттамаса, яки өзі жүгіріп оқырман із­демесе сол күйі қала береді. Оның есесіне жағымпаздықпен жа­зылған, судың тереңіне бойламай, бетінде ғана қалқып жүрген кез келген ұсақ-түйек әңгіме­лер ­мақталып, авторы қолпашқа кө­міліп қалады. Шын дүниені тал­ғаммен таразылап өлшеу, бағасын беру сиреп кетті. Бұл – біздің за­ман­ның дерті, бұдан арылмайтын болсақ, жақсылыққа апармайды.

ПІКІР ҚОСУ

Ваш адрес email не будет опубликован.

Пікір