Корнелиус Петкау (1936-2013) – ресейлік неміс ақыны, жазушы, музыкант. Сегіз кітаптың авторы. Өмірінің соңғы жылдарын тарихи Отаны Германияда өткізген.

---

Корнелиус Петкау

(новелла)

Кригер қатты науқас. Кейде одан: «Курт, қалайсың?» – деп сұрап қоямын. Сонда ол: «Шү­кір, тәуірмін. Егер ертең жел кө­теріл­месе, қыздарға барайық», – дер еді. Сосын тағы шамалы орысшасымен: «К дояркам кол­хоз­ным», – дегенді қосатын. Орыс абақтысында өткен жеті жыл ішінде аз-маз орысша тіл сын­дырғаны бар.
Қазір де оған барғанымда Ас­т­рахань маңында өткізген күндерін тілге тиек етер еді. Сосын өзі әзір­ле­ген шоколадпен шай ішеміз. Курт соғысқа дейін кондитер болып істепті. Кейін әскер қатарына Солтүстік Африкаға шақырылса керек. Ал 1941 жылдың тамызында Мәскеу бағытындағы Шығыс майданына баруға мәжбүр болады. Алайда Гитлердің адамзатқа қарсы бағытталған миға қонымсыз зұлымдық әрекетіне көз жеткізген ол келер жылдың аяғына таман өз еркімен орыстарға бе­рі­ле­ді. Оның бұл қылығын ай­на­ла­сындағылардың кейбірі құп көрмеді. Әсіресе, Рудольф құр­дасы: «Егер орыстардың жол­дары тастақ әрі қыстың 41-42 градусқа дейін баратын сақылдаған сары аязы болмаса, сөзсіз, біз жеңер едік» – дегенді жиі алға тартатын. Бірақ отандасы Бисмарктан: «Ресеймен неге соғыспадың?» – деп сұрағанда: «Ақымақтық – Құ­дайдың жіберген сыйы бол­ға­нымен, оны пайдалануға болмас» – дегенін ішіне бүгіп қалатын.
Курттан жиі шақырту алып тұрамын. Біз оның ойлы-шұңқыр­мен жүре беретін автокөлігімен Висбаден маңын аралап, өмір жайлы сыр шертісетінбіз.
Кейде оның «Eunuch» деп аталатын үлкен қайығына отырамыз. Қайығы соңғы үлгімен жабдықталған. Егер қожайыны тура сағат он үште түскі асқа отыра қоймаса, уақыт болғанын хабарлап, дыбыс береді. Ал түс­тен кейін қайық оны жұмыс бөлмесіндегі демалатын орнына шақырады. Қайықтың мысықша мияулап дыбыс бергені «Ұйқыңды қандырып ал. Түнде тағы өзіңмен-өзің сөйлесесің. Ал мен болсам, жүзінші рет Нарофоминскідегі соғыс пен Астрахань маңында тұр­ған орыс қызы Лидия жайлы тыңдауға мәжбүрмін» деп тұр­ғандай әсер қалдыратын.
…Лидия еш қорықпастан тұт­қындағы Куртпен жасырын кездесіп тұрды. Лагерь жанындағы ағаш көлеңкесінде табысқан іңкәр сезімнің соңы қыздың бойына нәресте бітуіне ұласты.
Соғыс кезінде қыз баланың оң жақта отырып жүкті болуы масқара саналатын. «Өлімнен ұят күшті» дегенді қаперіне алған қыз жұрттың сөзіне ілінбей тұрғанда қарасын батыруды жөн көрді. Аласапыранда ауылдан кету қияметтің қиыны болғанымен, «Сібірге құрылыс нысанын салуға кетіп барамын» деген сылтауды көлденең тартты.
Қоштасар сәтте қыз мұның жолын екі көзі төрт болып тосатынын, тек өзіндік болатынын айтты. Шынымен-ақ, ыстық сезімнің осымен біткені ме? Бәлкім, ол шынымен де әлі күнге күтіп жүр­ген шығар? Бәрі де мүмкін. Соғыстан кейін Ресейде еркек кін­дік қалмады ғой. Көбі ұрыс даласында, лагерьлерде дамылдады…

 

Неміс тілінен аударған
Рауза МҰСАБАЕВА

 

 

(Толық нұсқасын газеттің №18 (3652) санынан оқи аласыздар)