Өміржан Әбдіхалықұлы

---

Пердені еппен сырғытты. Қо­лына көзі түсті. Еті солып, саусақ­тары тарамданыпты. Қолын сипап еді, алақанынан жылу сезбеді. Дір етті. Тоңазығандай. Халатының жаға­сын көтеріп, мойнын ішіне алып, қымтанды. Терезеге қарады. Көрші үйдің ауласында қыз бен жігіт отыр екен. Екеуі әлденеге күліседі, бір уақ үнсіз қалады. Бір кезде жігіт қыздың қолын имене ұстады. Бойжеткен жүзін төмен салды. Жігіт басын кілт көтергенде бұл екеуінің жанарлары түйіскендей болды. Пер­дені жаба қойды. Беті ду ете түс­ті. Жұқа пердеден жігіттің кү­лім­сіреп, көз алмай қарап тұр­ға­нын көрді. Бойы жылынғандай. Жа­рықты жаққысы келмеді. Аяқ ас­тынан елегізіп, біреу есік қа­ғардай елеңдей қарады. Сол күйде состиып бір-а-а-а-з тұрды. Есіктен көзін тайдырғанда кіре берістегі үлкен айнадан сұлбасы көрінді. Тағы да тоңазығандай болды. Кеше түннен бері жиналмаған төсекке ба­рып жантайды. Жалғыз жас­тық­ты өзіне икемдей тартып, қызыл жүрек бейнеленген көрпені жамылды. Бүркеніп жатып, көрпені иіс­кеді. Көзін жұмып, жымиды. Те­резеден көше шамының солғын жарығы түсіп тұр. Көп күннен бері ие­сінің жүзін көрмеген айнадан жан­ды қаритын салқындық есіп тұр­ғандай…

***
Ақыр-ы-ы-ы-н көзін ашты. Бөлме іші жарыққа малынып тұр екен. Қимылсыз, қыбыр етпей қанша уақыт жатқаны белгісіз. Бір кезде тұрып, аяғын салбыратып кереует үстінде отырды. Аяғына қарады. Түксіз аппақ балтырын еппен сипады. Балтыр еті жиырылып, қатая бастапты. Саусақ ұшы қылтасына жеткенде білеуленген тамырларды анық сезді. Сырттан біреу сұқтанып тұрғандай, шыт көйлегінің етегін түсіре қойды. Бір жақ шеті ғана умаждалған үлкен құс жастықтың астынан шеті көрі­ніп жатқан телефонын алды. Хат та, хабарлама да жоқ екен. Лақтыр­ғандай тастай салды. Терезенің жұқа пердесін ысырып еді, сондай жылы, сондай мейірімді күннің мол құйылған сәулесі бөлме ішіне сыңғырлай тарады. Жап-жарық, жып-жылы әлем! Күн нұры шыт көйлегімен қоса орай құшақтаса да селт етпеді. Төсек үстінде қатпар­лана жиырылып жатқан, әр жерін­де қызыл түсті жүрек бейнеленген көрпені алып, бүркей жамылып, кереуетке отыра кетті. Қабырғаға тесіліп ұзақ отырды. Құлағына сыртылдаған дыбыс естілгендей болды. Үздіксіз бір қалыпты дыбыс зорая түскен­дей. Тың-тыңдағанда барып қа­быр­ғада ілулі тұрған са­ғатты көрді. Сағатты жаңа көрген­дей таңырқай қарады. Өкшесін көтеріп тұрып сағатты алды. Шаң басыпты. Жан-жағына қарағыштап тұрып, терезе алдындағы шүбере­кті алып, ша­ңын сүртті. Сырт-сырт етіп жүріп тұрған сағаттың бетін алақанымен аялай қайта-қайта сипады да аударып, батарейкасын алды. Уақыт кілт үзілді. Сағатты кеу­десіне қыс­қан күйі мүлгіген қою тілсіз ты­ныш­тықтың құшағы­на құлап барат жатты.
Сағатты аларда сыпырылып түс­кен көрпені қайта алып жамылды да терезе алдына оралды. Шуақ­қа шомылған аулада жан баласы жоқ. Күздің бір түс, мың бояу мон­ша­ғын тағынған әр жердегі ағаштар ша­шырай түскен жапырақтарына жаны үзілердей иіліп тұр. Терезе сыр­тындағы осы бір суретке қарап тұр­ған оның жүзін күн сәулесі сәл имене, асыға әрі қомағайлана сүйіп жат­ты.
Ағаш басын болар-болмас тербеп өткен қаңғыбас желдің ек­пі­ні­мен үзілген жапырақ қа­лықтай ұшып, ол тұрған терезенің жақ­тауы­на қонақтады. Манадан сырт­тағы күз көркіне қарап тұрған жа­на­ры жақтаудан жай тапқан жа­пыраққа түсті. Сарғайған жапы­рақ­тан тым-тым алысқа сапарлап кетіп, ойда жоқта келген жақынын көргендей елжірей қарады. Қан тамырын қуалап бір жылы леп жүріп өткендей болды. Қураған жалғыз жапырақтан жазулы хат оқығысы келгендей үңіле түсті. Сар­ғайған жалғызды қолына ұста­ғысы келді. Жақтауда жатқан жа­пыраққа қараған күйі әлдебір әуен­ге елітіп, ыңылдай бастады. Сө­зі тілінің ұшында тұрғандай ыңыл­дай берді. Сәл-сәл мұңдылау, оңа­шаға, аулаққа жетелеген әуен ыңылы бірте-бірте үдеп келеді. Ыңылдаған саз күшейе түсті. Бір кезде сан жылдар санасын билеп, түнде түсінен, күндіз ойынан бір елі ажырамай, жүрегінің құпия үң­гіріне алаулата жағып, жал­ған­нан жаураған жас жанын жылыт­қысы келетін сарғайған бірақ өзі үшін мәңгілік ескірмейтін сағы­ны­шы келіп, құшақтай алғандай кө­зінің түн қарашығынан жұлдыз­дай от жарқ етті.
«Бір өзіңнен басқа жанға ын­тық­тығым айтылмас».
Ән бөлме ішіндегі жарық сәу­ле­ге жан бітіргендей әуелей тарады.
«Бір өзіңнен басқа жанға ын­тық­тығым айтылмас». Қалың ой­дың әр шырмауы бырт-бырт үзіл­ген­дей, көзін тарс жұмып қайталай берді, қайталай берді. Әуелей басталып, орта тұсына келгенде үзіліп кетердей сорғалай төмендеп барып, кілт қайта көтеріліп, қоп-қою қоңыр мұңға құндақтайтын ән­нің осы бір жолын қайталап, бе­ріле шырқаған сайын жүрек лүпі­лі­нің ернеуіне қатқан мұз еріп, там­шылай бастағандай. Жамылып тұр­ған көрпесі иығынан сырғып, бөк­се тұсынан толқындана өтіп, су­сып түскенін сезген жоқ. Әуенге ар­балған жанының жабулы қақпа­сын­дай жұмулы көздерінен сырғи домалап үзілген тамшылар кеуде­сі­не қыса ұстаған сағат бетіне сырт-сырт тамып жатыр.
«Бір өзіңнен басқа жанға ын­тық­тығым айтылмас».
Кенет есікті қағылды. Селк ет­ті. Жүзіне болымсыз шуақ жүгіріп өт­кендей болды.