Бағдат Көлұзаққызы,
Сафуан Шаймерденовтың жары

---

Жазушы Сафуан Шаймер­де­нов­тың жары – Бағдат Шаймерденова тоқсан жастың төріне озды. Сафуан Шаймерденовтың туғаны­на тоқсан бес жыл. Осы үлкен даталы күндердің қарсаңын­да қа­лам­гер шаңырағына барып, Бағдат Көлұзаққызымен тілдесіп, өткен күндерде қалған естеліктерге, бұрынғы мен бүгінгінің әңгімесіне қанығып келдік…

Ұшқан ұя

Әкем жарықтық көненің әңгі­ме­лерін көп айтатын, шежірекө­кі­рек кісі болатын. Құран оқып, на­мазынан жаңылмаған күйі кетті. Жас кезінде Міржақып Дулатов, Сәкен Сейфуллин сынды қазақтың аптал азаматтарының көзін көрген, біліскен, танысқан кісілер екен.
Бабам – Шоң. Қазақта мен бі­летін екі Шоң бар, бірі – Кереку жақ­та, екіншісі, менің бабам – Қа­рағандының Нұра өзенінің бойын мекен еткен. Шоң бабам­ның арғы-бергі әңгімесін Серік Қирабаев та білуі керек. Сол Шоң бабам – заманының зиялысы, оқып-түйгені мол жан болған де­се­ді. Тіпті, қалың қолы даланы ті­тіреткен атақты Кенесарының өзі Ақмолаға шабуылға бара жатып, Нұраның сыртына келіп тоқтап, біздің бабаларымыз арнайы қарсы алып, Кенесары сар­баз­дарына ақ жол тілеп, дәм тат­тырған деген әңгімелерді кішкене кезімізден естіп өстік.
Әкемнің аты – Көлұзақ. Бір атадан екі ағайынды. Ағасы Өмір­зақ – шаруа баққан, малды, жанды кісі болыпты. Әкем болса сөз баққан, алыс-жақын ағайын үлкен іс бастарда келіп ақылын тыңдап кететін жан еді. Шешемнің аты – Зейнеп. Кербез, керім кісі болса керек, тіпті шәй ішерде, ауыл маңын­дағы емес, алыстағы бұлақ­тың таза суын арнайы алдыртып, са­мауыр тұтатады екен. Әк­ем мен шешемнің тұңғышы ұл бол­ға­ны­мен, қырық күнге жетпей ше­тінеп кетіпті де, одан кейін жеті қыз іркес-тіркес дүниеге келіп­піз.
1926 жылдың қара күзінде, 20 қарашада дүниеге есігін мен аш­қан екенмін. Бұл мезгіл – ел күзді­гін сойып, асын қамдап қойған уақыт. Жайлаудағыдай ел абыр-сабыр қонақ күтіп, шабылып жат­паса да, алыс-жақынның тыныш­тық құшағындағы ауыл-ауылда қалған ағайындарының қал-жағдайын білісіп-сұрасатын тұсы екен. Әкемнің өте жақын бір жол­да­сының Нақыжан деген бой­жетіп қалған, мінезі ер-азаматқа бергісіз, ақылды бір қызы біздің үйге қо­наққа кеп жатқан тұсы болса керек. Әкем қасына кіл жақ­сы­ларды ертіп, шаруа жайымен ауылдан ұзаққа кеткен тұсында мен шыр етіп дүниеге келем ғой. Шешем тол­ғата бастағаннан-ақ біздің үйге жиналған ауылдың бар қатын-қалашы нәрестенің қыз екенін көрген бойда: «Ойбай, мына па­қыр ­тағы да қыз туыпты», – деп кіндігімді де кеспей, үй-үйлеріне тарап кетіпті. Жеті қыз тапты, ең болмаса біреуі ұл болсашы деген қырлары ғой. Дүниеге жетінші қыз болып келген менің кіндігімді ақырында үйде қонақ­тап жатқан қыз Нақыжан кескен екен. Біз әкемді көкем деуші едік, көкем үйге келгеннен кейін, дү­ниеге қыз келгенін білген соң, қалың әйелдің бірде-біреуі кінді­гімді де кеспей кетіп қалға­нын анам айтып береді. Көкем, әрине,  әйелдермен бет жыртысып жатпайды. Сол кездегі Ақмоланың әйгілі базарына жылқы айдап апа­рып, бір жылқының құнын беріп, алтын жалатылған күміс шолпы сатып алып: «Қызымның кіндігін кескен жолың», – деп, Нақыжан апама әлгі шолпыны сыйлаған екен. «Көлұзақ жетінші қызының сүйіншісіне бір жыл­қының құнын беріп күміс шолпы алып кепті» деген жаңалық ауылға лезде тарайды. Сонда кіндігімді кеспей кетіп қалған ауыл әйелдері «сол кіндікті менің кеспегенім-ай» деп өкініпті дейтін. Көкем мені «Жеті қыздың патшасы» деп атады. Ауылда мектеп оқыдым. Әкесі күн түсіп қайтыс болған соң, кө­кем тәрбиелеп баққан немере әпкем Жаңарқада тұратын. Жолдасы әскери шенді адам, тұрмыс­тары жақсы, қолында енесі бар. Мен сол әпкемнің қолында тұрып оқыдым. Біз жетінші класты бітірген жылы «соғыс басталды» деп таратты.
Біздің бала күнімізде Қара­ған­ды – ілім мен білімнің орталығы. Ақмола – шағын кент. Кішкентай кезімізде әлдекім «Қарағандыға барып кепті» десе, Мәскеу асып кел­гендей құрмет көрсететін. Бі­рін­­шіден, ол кездегі өлшеммен жер шалғай. Қарағандыға біздің Нұрадан жол тартсаңыз, екі күн қонып, үшінші күні әрең ілі­гесің. Екінші, соғыс басталған соң, Қарағандыға Ленинград, Мәс­кеудің зиялы қауымы шоғыр­ланды. Соларға арнап Қараған­ды­ның қақ ортасынан жаңа қала тұрғызды. Үйлері – Мәскеуден арнайы әкелген қызыл кірпіштен соғылған. «Қарағанды көрген ғой» деп, өзгенің құрметтейтіні сон­дық­тан.
Сонымен мен жетіні бітірген соң, Қарағандыда тағы бір немере әпкем тұрушы еді, соны жағалап, оқу оқымаққа бардым. Дайындық курсына қабылдандым. Жаңа жыл­дан соң бізге жатақхана берді. Оқудан қол босасымен қоғамдық жұмысқа жегеді. Эвакуациямен келіп жатқан эшелондарға көмек­те­сіңдер деп жібереді. Онда соғыс­тан оралған жаралылар бар. Дәрі­сін бересің, киімін кигізесің. Бір­есе Қарағандының шахтасына апарып, үлкендер қадағалап тұрып ұсақ-түйек жұмыстарды істетеді. Сөйте жүріп оқу оқимыз. Дайын­дық­тан жақсы өтіп, бірінші курсқа көштік. Біздерге үлкен қалалардан келген ғалымдар сабақ береді. Ол­ар орысша сөйлейді, біз – қа­зақ­ша. Сонда да бірдеңе қылып түсіндіреді. Және өте ұғынықты түсіндіреді. Кілең доктор, профес­сор­дың қолына түскен соң қойсын ба, бір-екі жылда біз де оң-солы­мыз­ды танып, көзіміз кәдімгідей ашылып қалды. Кейбір ұстаздар негізгі пәндерден ғана сабақ беріп қоймай, көркемөнер, әдебиет, театр мен суреттен де дәріс оқып ке­теді. Ленинградтан келген Филиповна деген ұстаз әлі есімде. Сол кісінің айтуымен курстың студенттері Ленинградты көрме­сек те, көргендейміз, атақты сарай­лары мен көшелерін аралап келгендей болушы едік. Сөйтіп, Қа­ра­­ған­дыдағы Педагогикалық институттың екі курсын бітірген бізді «аяқталмаған жоғары білім­дерің бар, енді елге қызмет етің­дер» деп, ауыл-аймаққа мұғалім етіп жіберді. Мен Ақмолаға кеттім. Ол кезде қыздар мен ұлдар бөлек оқиды. Ақмолада екі мектеп: Жам­­был атындағы қыздар және Ста­лин атындағы ұлдар мектебі. Мен Сталин атындағы мектепке, кілең ұлға қазақ тілі мен әдебиеті пәнінен сабақ берем. Бір жыл мектепте сабақ берген соң мені, тырнақтай қызды облыстық оқу бөліміне нұсқаушы қылып жібер­ді. Ол кезде «жоқ, мен бармаймын» деп айта алмайсың. Ақ­мола­ның өзі теміржол ғана өтетін кіші қала болғанымен, айналасында ауыл көп. Бастығым біресе ана ауылға, біресе мына ауылға тексеріске жұмсайды. Мен:  «Айнабеков ағай барса, сол кісімен бір жүрсем», – деймін қиылып. Жал­ғыз-жарым жүруге қорқасың. Ол кезде 17-18-дегі кезім. Шы­на­шақтай қызды ауыл менсіне ме? Ал Айнабеков ағайды бәрі таниды, сыйлайды. Ол кісі С.Сей­фулл­ин­нің әйелі Гүлбаһрам апайдың ағасы. Оқыған, көпті көрген жан. Ескінің жырын абайлап айтса да, елітіп әкетеді. Сол кісімен ауыл аралап, елдің жайымен, мұғалімнің жағдайымен танысып, түрлі нұс­қау беріп жүрдік.
Бір жылдан кейін мені Алма­тыға оқуға жіберді. Әрине, әкеме жағдайды айттым. Әкем: «Балам, Алматыға барып оқу оқы. Оқысаң – төрге озасың. Оқымасаң – бо­сағада қаласың», – деді. Осылайша Алматыға жол тарттым.

Опера театрының қарсысындағы үй

Біз Ақмоладан пойызға мін­ген­де күн қоңырсалқын еді. Мез­гіл – тамыз айы. Бірінші Алматыдан түстік. Алматының күні күйіп тұр, төбеңді тесіп жібере жаздайды. Бекетте есек арбамен ары-бері қатынайтындар жүк тасып, ақша табады екен. Біздің ауылда түйе, жылқы бар. Есекті бірінші көруім. Қолымыздағы жүгімізді есек ар­баға салып, бірнеше қыз қазіргі бірінші Алматы бекетінен қалаға қарай жаяу аяңдап келеміз. Жолай орыс арбакешке: «Күннің ысты­ғын­да жаяу жүріп шаршадық, әрі шөлдедік. Арбаға кішкене оты­райық­шы», – деп қиыламыз. Алай­да, арбакеш: «Есегім шаршап қалады», – деп отырғызбайды. Осылайша, жаяу-жалпы, бұрынғы Калинин мен Фурманов көшеле­рінің қиылысына келдік. Қазіргі Опера театры ол уақытта да бар, сол театрға қарсы Орталық Ко­ми­тет­тің үйінде немере ағам тұрады екен. Алматыға оқуға кететінім жөнінде шешім қабылданған соң, әкем іздетіп жүріп, ағамның ме­кен-жайын таптырған. «Осы үйге бар да, Көлұзақтың қызы екеніңді айт», – деген. Арбакеш орыс­қа: «Мені осында күте тұрыңыз», – дедім де, үшінші  қабатқа шығып кеттім. Үйде шалақазақ ұйғыр жеңгем бар екен. Үш-төрт бала ойнап жүр. Ағам – оқыған адам. Түрксібтің бас инженері. Содан осы үйде тұрып оқитын болдым. Бұл үйдің екінші қабатында Мұхтар Әуезов тұрады. Мен баламын ғой. Мұхаң, әрине, мені біл­мей­ді, бірақ ағамды жақсы таниды. Валя жеңгей үйге дүкеннен ананы-мынаны тасып жүргенін көреміз. «Тетя Валя, сізге көмек­тесейін», – деймін қасына жүгіріп барып. «Жарайды, көмектесе ғой», – дейді. Қолындағы жүгін екінші қабатқа дейін көтерісіп барам. Рахметін айтып, қолыма екі-үш кәмпит ұстатады. Қарсы бетте Шара Жиенқұлова тұрады екен. Оқуға келіп жатқан алғашқы уа­қыт қой, жексенбі еді. Асүйдегі жең­гем мені дауыстап шақырды. Барсам: «Ана кісі Шара деген атақ­ты биші, жүрісіне, киіміне қарашы», – деді. Шашын жиырма шақты қылып, ұп-ұсақ етіп өріп алыпты. Үстінде өзбектің шәйі­сінен тігілген көйлек. Үлбіреген жұп-жұқа перделерді кір жайғыш­қа іліп жүр. Қозғалысының өзі – би…
Мені ҚазҰУ-дің үшінші курсына бір-ақ қабылдады. Сафуан Шаймерденов, Зейнолла Қабдо­лов, Мырзабек Дүйсенов, Рах­ман­қ­ұл Бердібаев секілді кілең мықтылармен бірге оқимын. Тұр­сын­бек Кәкішев бізден бір курс төмен. Мұхтар Әуезов, Ісмет Кең­ес­баев, Мәулен Балақаев, Бейсенбай Кенжебаев – біздің ұстаздар. Мұхаң бізге екі жыл сабақ берді. Қазақтың фольклорынан, қырғыз әдебиетінен дәріс оқиды. Мұхаң дәріс оқитын күні жан-жақтан студенттер, жастар жиылып, ине шаншыр жер қалмайды.
Сафуанмен 1946 жылы таныс­тық. Курстас болып жүрдік. Бірақ ол кезде жігіт жайын ойлайтын мұрша жоқ. Күнде кітапханаға ба­рып конспекті жазамыз. Әкем анда-санда хат жазады. «Жақсылап оқы, егер оқымайтын болсаң, Ал­матыға барып, үйге алып кетем», – дейді. Әкемнің сол сөзіне сенем. Бір күні келіп алып кете ме деп қауіптенесің. Күнде сабақ оқып, үйге қалжырап келесің. Жеңгем ұйғыршылап тамақ жасайды. Қазақтың тамағын да сағынасың. Сонда да сабақ оқып, ауылға деген сағынышыңды тежеуге тырыса­сың. Екі жыл ағамның үйінде тұ­рып оқыдым да, оқу бітірер жылы жатақханаға көштім. Үйде тұрып жүргенімде-ақ қыр соңымнан қалмай, кітапханаға барсам, бірге барып, үйге дейін шығарып салып жүрген ағаң енді соңымнан мүл­дем қалмады. Ақыры, ойлана-ой­лана, әрі оқуым да аяқталып қал­ған соң: «Мені далаға тастап кет­пейтін шығар», – деп ойладым да, ағаңның ұсынысына келісі­мімді бердім. Мені Қарағандыға жолдамамен жұмысқа жіберді. Университетті үздік тәмамдаған ағаң «Лениншіл жастың» Қара­ған­дыдағы тілшісі. Әкеміздің батасын алып, Қарағандыда Мұ­ғалімдер институты берген үлкен бөлмеде өмірімізді бастадық.

«Болашаққа жол»

Екі жыл Қарағандыда тілші боп жүріп, ағаң әдебиеттің де жұ­мысын ұмытпаған екен. Алматыға келген уақытта, жиған-тергенінің басын құрап, жасы отызға жетпей «Бо­ла­шаққа жол» деген романын жа­зып бітірді. Ол тұңғыш кітабы 1953 жылы жарық көрді. Бұл ағаң­ның алғашқы романы. Кейін ың­ғай повестке бет бұрды. «Бола­шаққа жолды» Мұхтар Әуезов, Ғабит Мүсірепов, Сәбит Мұқанов­тар жақ­сы бағалады. Арада екі-үш жыл өткенде алып, қосатындарын реттестіріп, «Инеш» деп шығарды. Жұрт ол кезде кітапты бас алмай оқиды. Ағаңның кітабы пышақ үстінен таралып жатты.
Ағаң ол кезде «Әдебиет және искусство» журналының бөлім бастығы. Кейінгі жылдары Қа­зақс­тан Жазушылар одағы проза секциясының меңгерушісі, «Қазақ әдебиеті» газеті бас редакторының орынбасары, Қазақстан Жазушылар одағы басқармасының хатшысы, Қазақ КСР Мәдениет министр­лігі репертуарлық коллегиясының бастығы болып қызметтер атқар­ды. Қызмет ете жүріп, «Мезгіл», «Қар­ғаш», «Өмір нұры», «Ит аш­уы», «Мәжнүн тал» повестерін жаз­ды. «Дөкей келе жатыр», «Қай­дасың, Зарина?», «Қыр гүлі», «Ән­ім сен едің», «Марғау», «Төрт бой­дақ, бір қыз», «Өкіл әке», «Түйе көтерген», «Аруана дүние» пьесаларын көптеген театр сахналады.Үнді жазушысы Р.Тагордың «Күй­реу», «Гәуірмақан» романдары мен «Алтын сағым» деген атпен жарық көрген әңгімелер жинағын,
Л.Толстойдың «Альберт» повесін, беларусь драматургі А.Макае­нок­тың «Трибуналын», француз композиторы Эрве мен драматург
А.Миляждың «Түлкі бикеш» комедиясын аударды. Мұның бәрін тәптіштеп отырғаным, әдебиетші ретінде мен ағаңның шығарма­шылық қызметін төртке бөліп қарастырамын: біріншісі – көркем әдебиет, екіншісі – драматургия, үшіншісі – сын, төртіншісі – аударма. Бұл менің ғана емес, Сафуан Шаймерденов шығарма­шы­лы­ғын кәсіби түрде зерттеп, са­ра­­ла­ған өзге де әдебиетшілердің пікірі ғой. Ағаңның «Жыл құсы» повесі 1974 жылы ВЦСПС пен КСРО Жазушылар одағының жұмысшы тақырыбына арналған конкурсында жүлделі орынға ие болды. Ал Р.Тагордың «Күйреу» романының аудармасы үшін 1984 жылы Қазақстан Жазушылар одағының сыйлығын, «Ағалардың алақаны», «Әдеби толқындар» атты кітаптары үшін 1988 жылы рес­публиканың Абай атындағы Мемлекеттік сыйлығын алды. 1992 жылы Қазақстан Республи­касы­ның Халық жазушысы құр­метті атағына ие болды. Әр жылдары «Отан», «Құрмет Белгісі» ордендерімен марапатталды. Қызылжар қаласының «Құрметті азаматы» атанды. Бұл ағаңның шығармашылық жолы, сол шығар­машылық жолда төккен терінің өтеуі. Ағаң күндіз жұмысында, көркем дүниені негізінен кешке жазып жүрді. Жазу үстеліндегі зат­тарға тиісуге болмайды. Қалам, қарындаш, қағаздары өз орнында тұруы керек. Кабинетте тыныш­тық, тәртіп, тазалық болғанын қалайды. Бірақ ол кісі балажан болғандықтан баланың шуын, ойынын, у-ду әңгімесін ауырсын­ған емес. Олардың шуының ортасында отырып жаза беретін.
Ағаң екеуміз жарты ғасырға жуық қатар жүрдік. Бір-бірімізді әбден танып, білдік. Бір-бірімізге ненің  ұнап, ненің ұнамай тұрға­нын қас-қабағымыздан-ақ ұғына бере­тінбіз. Адамның жастық шағы, кейпі бәрі өзгереді, ал адамгер­шілік – мәңгілік қалады деуші ме еді? Адам ретінде өте кішіпейіл, сөйте тұра тік мінезді ағаңның жолында жақсы адамдар көп ұшырасты. Ол уақытта әде­биеттегі, басқа саладағы болсын тұлғалар­мен дос-жар болдық.
Қ.Бекхожин, З.Шашкин, Т.Ахтанов, Қ.Мұха­метжанов, М.Хасенов, Ә.Нұр­пейісов, Н.Тілендиевтермен қоян-қолтық араласып тұратын­быз. Ғабит Мүсіреповтің шаңыра­ғымен ағалы-інілі дос болдық. Құсни апамыздың тәрбиесін санаға құйып өстік. Сафуанның оқуына тікелей көмек жасаған – Сәбит Мұқанов, ол кісімен де сыйласты­ғы­­мыз жақсы еді. Әлібек Дінішев­тің шешесі Кәмила апай да мені туған сіңлісіндей көруші еді. Саяным үлкен қызының атын сол кісінің құрметіне Кәмила деп қойды. Жарты ғасырдан аса уақыт Әбен Сатыбалдинмен, Гүлнар апаймен көрші тұрдық, бауыр­ластығымыз артқан дос болдық. Төртінші қараша – Гүлнар апай­дың, 27 қараша – ұлымыз Саянның туған күні. Осы екі мерекеде екі үй бір-бірімізге жатыр­қамай қонақ­тап, жүрекжарды тілек­терімізді айтып жататынбыз.
Отбасы болған кейінгі бір жыл­дары әкем үйге келгенде Гүл­нар апаймен танысты. «Қараған­дыдан болсаңыз, менің әкемді көрген шығарсыз?», – деп сұрады Гүлнар апай. «Жас кезімізде әкеңді көрдім, айтқанын істедік, көрсет­кен жолымен жүрдік. Оқы­ған, мә­дениетті азамат еді», – деді әкем. Сол кезде Гүлнар апай: «Менің әкемді көрген  екенсіз ғой», – деп жылап жіберіп, әкемді құшақтай  алды. Содан бері Гүлнар апай мені жақын тартып, сіңлі санап жүрді.
Саян туғанда Сәбит Мұқанов, Гүлнар Дулатова, Әбен Сатыбалдин, Ғабиден Мұстафин, Ғабит Мүсірепов секілді талай мықтыны шақырып, тай сойып, той жаса­ғанбыз. Ырза болған жұрт батасын беріп кеткен. Сол бата дарып, Саянымыз мықты азамат болып ер жетті. Отбасының емес, қазақ­тың мақтанышына айналды. Көгалдағы хоккейден  ха­лықаралық  дәреже­дегі спорт шебері, Қазақстан Республикасына еңбек сіңірген жаттықтырушы, Азия хоккей федерациясы кеңесі­нің мүшесі, КСРО-ның жастар және ересектер арасында 10 дүркін чемпионы, екі рет күміс жүлдегері, КСРО халық­тары спартакиада­сының жеңім­пазы, Еуропа чемпиондары кубогы­ның және КСРО кубогының иегері, «Динамоның» алты жыл, КСРО құрамасының бес жыл капитаны, көгалдағы  хоккейден қыздар құрама  ко­ман­да­сының бас бапкері және рес­публикалық көгалдағы  хоккей  федерациясының президенті  болды. Алайда, өмірден тым ерте кетті…
Өзің  де білесің, ағаң Желтоқсан оқиғасы кезінде жанын шүберекке түйіп, Қазақстан Жазушылар одағы пленумында отыз сегіз минут сөйледі. Колбиннен де, бас­қадан да жасқанбай қазақтың басына келген қиындықты ашына айтты. Осы оқиғадан соң ағаңның артынан шам алып түсіп, бір жыл ­бойы ізін аңдығандар да болды. Сонда да сабырлы қалпын сақтай білді, ешкімге барып шағынған емес.
Өмірінің соңғы жылдары Шоқан туралы кітап жазсам деген арманы бар еді. Алайда, Саянымыздан айрылып қалған соң, қай­ғы қолына қалам ұстатқызбады. Кейін ағаң да үш жыл бойы ауырып жатып қалды. Осылайша Шоқан туралы жаза алмады. Одан бөлек, өзі жазған, бірақ кітап болып басылмаған шығармалары да жетерлік. Барлығы менде сақтау­лы. Шықпай қалған дүниелері бір кітапқа жүк. Мақалаларын, сындарын реттестіріп қойдым. Биыл ағаңның туғанына 95 жыл. Осы дата аясында сол дүниелері жарық көрсе деген тілегім бар.
Сафуан Шаймерденовтың шығармашылығы туралы ғылыми жұмысты Қызылорда университе­тінен ҚазҰУ-ге келіп тұрып, Гүл­сім деген қыз ғылыми жұмы­сын қорғады. Одан өзге, ағаңның жеке заттарынАлматы мен Астанадағы Ұлттық музейге табыстадым. Алайда, міне, неше жыл соңынан жүгіріп жүрсем де, Сафуан Шай­мер­деновтың атына Алматыда немесе басқа қалада не көше, не мектеп берілмеді. Туған өңірі Петропавлда баяғыда қазақ мектебі жойылсын дегенде бір қазақ мектебін жапқызбай, алып қап еді, сол мек­теп­ке ғана аты берілді. Ағаңның бүкіл жазғандары он томдай болады екен. Сол он томдығы жарық көрсе екен деймін. Көше, мектеп, кітапханаға атын берсе деймін… Адамда арман таусылар ма, көзім тірісінде ағаңның атына көше берілгенін, он томдық шығармалар жинағы жарық көргенін көріп кеткім келеді.

Жазып алған
Қарагөз Серікқызы.

---

БАҒДАТ АНАМА

Біртуар тұлға, шын дарын
Сафуандай асылдың
Күзеткен арын панасы.
Бәрінен артық бағасы
Саяндай нардың анасы.

Тоқсанда топтан қалмаған,
Газет, журнал, кітапқа
Төрт сағат арнап күніне
Оқудан бір сәт талмаған.

Үздік ұстаз атанып,
Талантты жастан таныған.
Мейіріммен баурап жаныңды,
Сынымен жігер жаныған.

Дана болмақ тәлімнен,
Сыйлы болмақ санадан.
Жүзге де келіп бабыңмен,
Аман-сау жүрші, анажан!

        Зәмза ҚОҢЫРОВА,
ақын, Қазақстан Жазушылар одағының мүшесі.