Мақаш Тәтімов біздің заман­да­сымыз еді. Ұлтымыздың сөзі бәсең естілетін уақыттың өзінде де­мография ғылымын жалаулатып көтеріп, ұран салған көкеміз аспан асты, жер үстіндегі пен­де­лер­ден өзгеше жаратылыс иесі бо­лып елестейтін. Бақсақ, өзі­міз­дей қарапайым, алғаш пер­зенттің де зарын шеккен кісі екенін ес­тіген де жайымыз бар. Ғылым ака­демиясындағы бедел­ді жиын­ның үстінде Мақаш Тә­тімов сөйлеген кезде Галилейдің мі­незін мысалға алғаны бар. Бір­ден үкім шығарушы орта ға­сыр­дағы қатал заманның барысында көзқарасынан күштеп бас тарт­қызған дінбасыларына Га­ли­лей «Күн бәрібір жерді айна­лып жатыр» деп күйзеліп айт­қанын мысалға алғанын соңынан барып түсінген едік. Тәуелсіз ел болу­дың параллелін бұлайша ұтым­ды жеткізу әдісін тапқан қай­ран, Мақаң. Ұлттың әрбір бой­жеткені мен бозбаласына қа­ра­шаңырақ иесі деп қарайтын қа­зақтың қасиетті ақсақалы еді. Сол сәттің куәгері болудың өзі адам­ға ырыс екен. Тоталитарлық жүйе­де қазақ тағдыры мен саны ту­расында бұдан артық бейнелі ай­туға болар ма еді.
Қайран Мақаң, сізді қазақ ұмыт­са, өзін ұмытқаны.

«Қазақ әдебиеті» газеті.