---

…Күн сенбі. Орталық алаң.  Сахна тө­рінде шырқалып жатқан әуен жаң­ғы­рығы алыстан талып естілгенімен кә­дім­гідей менмұндалап, өзіне тартатын сияқты. Еліктірген әуенге еріп музыка шығып жатқан тұсқа беттедік. Расында, адам ығы-жығы. Әртістер бар өнерін са­лып, ән шырқауда. Бірақ тамсанып, тың­дап тұрған жұрт жоқ. Екіден-үштен топталып алғандар өзара қызу әңгімеге кіріскен. Жанымызда қара көзәйнек тақ­қан кексе әйел топ ішінен өтіп бара жатқан келіншекті қолынан шап беріп, ұстай алды. Шошып кеткен құрбысы бастапқыда танымағандай кейіс біл­дір­ген­імен, соңынан «Е-е-е» деп әлденені есіне түсіргендей жымиды да, лезде езуін жиып алды. «Сенің балаңа мектепке керекті заттарын алуға көмектес­ке­нім­ді өзің де жақсы білесің. Алғанда бә­ледейсіңдер. Неге алғыс айтпайсың». «Рахмет, рахмет, әрине» дей бергенде, «Маған айтқаның керек емес. Сен оданда бүйт, ертең редакцияға барып, газет арқылы алғысыңды айт. Жұрт білсін. Әйтпесе, шашылып жатқан ақша бар ма, тәйірі», – деді де бұрылып жөнімен кете барды…

Сол күні мерекелік кешкі асқа жиналып, қонақтармен бірге дастархан басына жайғастық. Кіл жақсының басын қосқан жиында сөз сөйлеушілер де көп екен. Бірінің сөзін бірі қайталаудан танған жоқ. Бәрінің айтары алғыс. Тіпті, келісіп алғандай әсер қалдырады. Сонымен микрофонның кезегі келгенде көрші ағамыз көсіліп тұрып қазақтың сүт­ті қою шайындай құнарлы, бай тілі­мен ақ тілекті алыстан қайырып келіп, сөзін түйіндеді. Ал бұныма не дейсің де­гендей жай басып, орнына жайғаса бас­тағанда әлдекім құлағына сыбыр етіп: «Оның жарамады, бүкіл жұмысты өзің бітіріп жатқандай, ең болмаса мына жұртыңа бір рахметіңді аяғаның ба», – дегенде әлгі ағамыз шын састы. Япыр-ай, бұл қалай болғаны? Жұмыс туралы айтпап едім, бұл не қылғаны, – деп, ішкі сырымен бөліскендей бізге сұраулы жүз­бен қарайды. Сөйтіп отырғанымызда әлгі кісіге кезек-кезек келіп, өкпе-рені­шін айтқандар қарасы көбейе берді. Осы кезде келесі сөз кезегін  алған мейман ә дегеннен «осы  шараны  ұйымдастыр­ған­­дарға рахмет!» деп бастағанда жұрт: «Әп, бәрекелді!» деп, айта түс дегендей тыңдай қалысты. Осылайша өзінің қа­лып­ты әдебіне түскен тағы бір жиын аяқ­талып, қонақтар үй-үйіне тарай бас­таған.

Ертесі күні үйреншікті уақытта жұ­мыс­қа келсек, редакцияда бір келіншек кү­тіп отыр екен. Өңі таныс. «Мақала бе­рейін деп едім», – дей бергенде есімізге сап түсті. Иә, иә, кешегі Орталық алаң­да­ғы келіншек. «Жақсы адамдар қол­ғабыс етіп, көмек қолын созған еді. Со­ларға газет арқылы алғыс айтсам дей­мін. Ақылы екенін білемін, ақшасын да ала келдім. Тек тездетіп шығарып бере аласыз ба?», – дейді қиылып. Ақыл айтып, сұрақ қоюдың жөні жоқ екенін түсініп, кезекші қызметкерді шақырға­ны­мызда «бұл бүгінгі басылымға баратын төртінші алғыс» екенін айтып қал­ды…

Жалпы, кез келген адам өмір сүретін ортасына бейімделіп, сіңісіп, тіпті жақ­сы-жаман қылықтарына дейін бойына тез сіңіріп алады екен. Дәл осы жағдай­дың жақсы әсері де болды. Жүрген жерде ризашылығымызды білдіріп, пейілі­міз кеңи түскендей болып көрінеді. Осы дүниемізді жазғандағы мақсаты­мыз­да да бөтен ой жоқ еді. Қалай болғанда да, ая­ғына дейін оқып шыққаныңызға «рахмет!».