немесе      АҚЫНҒА АРЗУ ХАТТАР

(ПОЭМА-ЭПИСТОЛА)

 

                           Артым — құз,

                                  әлі-ақ

                                     алдымды қазар,

                         ОЛ-АРҒА ОБА-Л-ДАР

                                 ҚҰЛ-АЙДЫ НЕБІР..,

                        қаламды қандап

                                тағдырды жазар

                       қолжасбасы екен ғой…

                               Құдайдың…

                                        ӨМІР!

БІРІНШІ ХАТ

 

Сізді…

Он жетімде

    түсімде алғаш

        көргенмін.

Бар Байтақтан

    басқаша Аян

        келген күн —

тағдырымның

    бөлектігіне,

бар мұңымның

    еректігіне,

көпке

    керектігіме

        СЕНГЕНМІН!

 

Сіздің…

Соңыңыздан

    шырақ ұстап

         ерген ем.

Жанып кеттім.

     Қайта ұмтылдым

         өрге мен!

Серігіме

    айналғандай ма,

Өміріме

    байланғандай ма,

қайта

    қайралғандай ма…

ЕНДІ… ӨЛЕҢ?!

 

Сізден…

Жарық алып,

     жаңғырады

          жүрегім.

Жігерленіп,

    түлерімді

         білемін!

«Тірі Өлеңнің

    Тәңірқұты!» — деп,

жүдеген күн…

    әмір күтіп ек.

Қазір…

    таңымды үкілеп…

ЖҮР ЕДІМ!

 

Сізбен…

Амандасып,

    хабарласып,

        хат күтіп,

бұлдыр күнде

    бұлдырықтай

       бақ бітіп,

таң атқан ба?!

    Таза қардаймын!

Жаратқанға

     Азан арнаймын!

Бөгде…

     Мазаламаймын…

ХАҚТЫ ТҮК!

 

 

ЕКІНШІ ХАТ

 

Хат алдым Сізден!

           Түсімде, әлбетте.

«Безінбе, – депсіз –

            Өлеңнен бұлай!»

Қан жұтып жүр ем,

           қысылғанда өкпе

Зер салғаны ма

           төменге

                    Құдай?!

 

Қуандым неге?

           Ұғына алдың ба,

абақтыдағы

           ағайын мені?!

Еңкеймеген еш

           ғұмыр алдында

Толағай тектес

           талайым ба еді?!

 

Тізе бүкпеп ем –

           тобықтан қағып,

топшыдан қиды…

           тулағанымда.

Тауым шағылған

           торыққанда анық,

мінім –  Сіздей боп

           тумағаным ба?!

 

«Жазғаны сол, –  деп –

           Тәңір әу бастан!»

Жүйкемді, жүрек,

           жұбатпадың ба,

шағымда жастау

           Қоңыраулы Аспан

сыңғырлатқанда

           сынақтарында?!

 

Бұл басқа бақ та

           аздап қонған күн

сор да ерген

           сәттің

               сауабын да алмай…

Тірнектеп, түгел

           жазбақ болғанмын,

қайтарар Сізге

           жауабым бардай:

 

«Жас едім онда,

           жыл өтті қанша?!

Сол жылдар жанды

           жүдетті қанша?!

Түнекті түріп,

           түлеп қыранша

жаңғырмақпын мен…

           Жүрек құп алса!

 

Жарытар ма екен

           жарығы жат үй?!

Пақырға біздей

           кеш кіріпті есті ой!

Жартысы –  фәни,

           жарымы –  бақи,

Сіздің…

          Тоқсан да…

              қос қырық бес қой!

 

Мекен алыпсыз

           жалғаннан жырақ,

кете барыпсыз

          менің жасымда!

Талғамдар құлап,

          Армандар жылап,

қалғандар, бірақ…

          жебір ғасырда

 

 

жем болып жүрміз

          адамға адамдар,

амалдағандар,

          арамдағандар,

алаң-базарлар,

          жаман назарлар,

залал-зауалдар,

          заман да заңғар

 

зырлайды бізбен,

          дамылдамаймыз..,

мұндайды Сіз де

          көрген боларсыз?!

Құтырған күнбіз,

          қағынған аймыз,

құны жоқ қыртпыз,

          өлгенде обалсыз

 

көмсе де болар,

          күңіренбестен…

Құл қоғам қалсын

          шекесі қызып!

Жазмышты жалқын

          іңір ем кешкен,

ниет пен нәпсі,

          некесі бұзық

 

жандардай,

          сүргін

              миымды екіге

жарғандай,

          жүрмін

              жаһанға сыймай,

хат жолдап

          Жолдың

              қиыр шетіне,

СІЗДІҢ КҮН…

          БІЗДІ…

              БАТАРДА ҚИМАЙ…»

 

ҮШІНШІ ХАТ

 

Тағы да түсіме еніп… Сіз…

Қым-қуыт бағытқа

тым суыт қалыпта

                                келіпсіз.

Жон арқа деген жақтарға,

жол орта – келер шақтарға

жеделхат беріпсіз…

желкенін керіпсіз,

желді де жегіпсіз.

Тілдей қағазда

біздей бағы азға

желкеден төніпсіз,

Күндей күркіреп,

Қағанның қаһарын

                     төгіпсіз.

Қас-Сақы қандастың

                     қаншасын,

қасақы қазақтың

                     баршасын

сілкілеп, сөгіпсіз.

Жатақ болсам да

                    көшсіз,

                        көліксіз,

шатақ емеспін

                    ессіз,

                       бөріксіз,

қол создырдыңыз,

Сіз…

      қаламға еріксіз!

 

***

 

«Өзіңіз жаралған соң

                 жырмен егіз,

біздерді «не бітіріп

                 жүр» демеңіз.

 

Ізіңізден ілесіп

                 кетпегенмен,

сорпамыз сор татып,

                 сортаңда

                    көктегенмен,

жетпегенмен

                 түнге түйсік,

                     күнге өреміз,

Жерден де, Аспаннан да,

белден де, асқардан да,

қола мен тастардан да,

ода мен дастаннан да

                   Отани Нұр

                      көреміз…

Біз, сірә, өлсек те –

жел үзген жетім

        жапырақтайын,

тұрған күйі тозған

       топырақтайын,

тоқал үй сынды өлеміз.

Ғұлама,

       Марғасқамызды да,

бұлардан

       сәл басқамызды да

тіпті де сөкпеңіз,

       тілдемеңіз!

Құт тағым мен

       қайраткерлерді,

пұттарым мен

       байрақты ерлерді

Сіз…

       «іштарлықпен»

             күндемеңіз!

Біз…

       «құштарлықпен»

             күн көреміз!

Солардың соңындамыз,

оңында, солындамыз,

      басқа кімге ереміз?!

Қайырымды

      қорындамыз,

қожайынның

      қолындамыз,

қасымызда жүр

      мөңіреген ит

         пен үрген өгіз!

Көріңіз енді күйді… міне –

       үйрендік жемнің

          шүйгініне,

жіліктің майлы басы

       мен жүлдеге біз.

Астыққа толды

      қамбаларымыз да,

аса бір қоңды

      төрт түлік түгел,

мұрты майланып,

      кекірік атуда

          малбағарымыз да,

жекуіңізге жоқ

      мүлде негіз!

Айтары жоқ,

      үлде мен бүлдедеміз…

Қырық күн шіліңгір

      шілдеде біз

         қылқұйрық пен

            айырөркешті

               қырып салып,

қарық болды демесеңіз

      жаз – жаназаға,

            мүрдеге – күз!

Аса бір нұрлы

       заманға Құдай

            кез қылып

тұрғанда…

      талай

        жүйкені тоздырып,

қызғаныш отын

      қоздырып,

қызыл шаласын

      үрлемеңіз!

Арай, Нұрын

      неге ертерек

         білмедік?!

Қалай бұрын

      сәулелі өмір

         сүрмедік?!

…Шамасы,

      дұрыс емес 

         бірдеңеміз (?!).           

Алтын күмбезді

      Ақ Ордаларға

         кірмесек те,

ақ мәрмәрға

     қалы кілем

        тастаған,

кемел

     кел-е-шектерге

        бастаған

баспалдақтарды басып,  

     жарқын жолдармен

        жүрмесек те,

Үркердей

     топтың үрейін алған

        үңгірлерге

бәріміз

     бірге енеміз!

О, бұл ұлы күндерді

     ұлықтауға

       ай арнап,

          жыл бөлеміз.

 

…Сөйтіп

    сөлкебай

       салпаңмен жүргенде,

кейінгі бір күндерде

сылқ етіп,

    сыр береміз.

Себебі…

    Торсыз…

        Түрмедеміз.

Орайы келсе,

    көмейімізге

        қорғасын

            құяр еді-ау,

түбірімізден

    қияр еді-ау,

тамырымыз

    тереңде жатыр,

        тым көнеміз.

Көсемситін

     күйіміз де жоқ,

төрелігін айтар

     тура биіміз де жоқ,

қайда қолқа салып, 

    айтпақпыз

        кімге лебіз?!

Басымыз

     ноқтаға сыймай,

жүгеннің тізгінін қимай,

аңырап жүріп,

    ауыздықпен

        алысқан елеспіз,

Сізден

     алыста да емеспіз…

         іргедеміз!

Оң, солыма

     сөз де өтпейді,

Жол Соңына

     көз жетпейді,

оған да үлгереміз,

түбінде…

    бір келеміз…

Әзірге…

Үндемеңіз!

 

                                      2021 ж.