Толқын ҚАБЫЛША

Мен кейде ұқсап кетем жарық күнге,
Сүйер болсам, сүйемін жанып мүлде.
Мынау жақсы, жаман деп алаламай,
Жанымды жайып салам самаладай.
Шұғыласы сарқылмас келбетіммен,
Іздеймін бе бір шуақ жер бетінен.
Жанның бәрін «жақын» деп сенемін де,
Күйіп-жанып күн кешем өлеңімде.
Аңсарымды түн ұрлап кеткенде де,
Аяулыма бір мезет кектенбегем.
Күлімдеген дәл осы кескініммен,
Қиянатқа қимадым ешкімді мен.
Кінәліні кешіріп, күнәні да,
Күн боп сүйіп өтемін бес күнді мен!

***

Жастығымның сөнбеген,
Шырағданы секілді.
Ғайып болған бір арман,
Оралғаны секілді,
Мынау ессіз кеудемнің,
Қуанғаны секілді,
Ең аяулы мезеттің,
Ұялғаны секілді,
Осы бір сәт ұнайды!
Бәйшешектің беймезгіл
Бүр атқаны секілді.
Жауабы жоқ жалғанның,
Сұрақтары секілді.
Үнсіздігі үміттің,
Жылатқаны секілді,
Осынау күй ұнайды!
Жазмышымның тосындау,
Жұмбақтары секілді.
Жан-жүректің тосылмай,
Тіл қатқаны секілді.
Менің нәзік жүзімді,
Күн қаққаны секілді,
Осы бір сәт ұнайды!

***

Мынау ғалам арылсын деп күнәдан,
Аспанға ұқсап,
Ағыл-тегіл жылаған.
Арашалап алғаусыздау үмітін,
Қара жерге қыламық боп құлаған,
Қар секілді бола алсақ қой кінәсіз…
Ұлпасында мөлтілдеген мейірім,
Ұғынсам деп жан біткеннің пейілін,
Зеңгір көктің ғаламаты секілді,
Кіршіксіз қар,
Аймалайды бетімді,
Адалдыққа сенгісі кеп шүбәсіз.

Ең аяулы сезіміндей аспанның,
Мынау қардың пәктігінен жасқандым.
Жанды баурап,
ақ ұлпасы мамықтай,
Ақша бұлтқа
ұшқым келді қалықтай,
Жанарымнан жалқы тамшы жас тамды.
Мен де сендей,
ізгілікке құштар ем,
Естимісің?
Ақ ұлпа қар, қысқы әлем?!
Адалдыққа сеніп келем әлі де.
Ақұлпа қар, жанарымен аймалап,
Қара жерді құшты сосын, тайғанақ,
Бар шындығың осы болса, аяулы
Тағдырыңның айтшы, кәне, мәні не?!

…

(Толық нұсқасын газеттің №10 (3644) санынан оқи аласыздар)