Оны көргенде екі бетім ду ете қалды. Қарлығаштың ұясын бұзып қойғаныма қатты қынжылдым. Арада біраз уақыт өткен соң «Қарлы­ғаштың ұясы» деген өлең жаздым.
Ұя көрдім бір жардан.
Тас жібердім алыстан.
Қызыл іздеп қыр шалған,
салды ғой деп сауысқан.
Ұшып шықты қарлығаш
екі бетім ду етті.
Төмен қарап қалды бас,
не мұңайтты жүректі
Алды-артымды кес-кестеп,
қанатымен берді леп.
Кеш, күнәмді, кеш-кеш деп
мен барамын елжіреп.
Бұл өлеңнің әсері сол кезде де жақ­сы болды, әлі де ыстық. Мұны бүгін­ге дейін жатқа айтатын замандастарым бар. Алғаш шыққан өлең­нің негізі мығым болса, алғашқы қағыл­ған қанатың мықты болса, кейін­гі өлеңдер де жаман болмас деп ойлаймын.
Бұны алғаш тыңдаған замандас­тарым, тұрғыластарым жақсы қабылдады. Ал кітапқа басылған соң, халқымызға белгілі ақындар жоғары бағасын берді. Атағы жер жарған үлкен ақындарға өлеңімнің ұнағаны­на қатты риза болдым. Мен ол кезде енді-енді таныла бастап ем, кітабым да жаңа шығып жатқан, сөйте тұра, үлкен ақындардан осындай жоғары баға алармын деп ойлаған жоқпын. Өзім жақсы көре­тін өлеңімнің өзге­лерге де ұнағаны мені қанаттан­дырды.