Фаузия Оразбаева,
ҚР ҰҒА корреспондент-мүшесі, педагогика ғылымының докторы, профессор

---

(Белгілі қаламгер және қоғам қайраткері Ризабек Әдуов туралы эссе)

Уақыт озған сайын сыйласып, қатар жүрген құрбы-достардың сиреп бара жатқаны еске түседі. Көңіл төрін алуан-алуан әсерге бөлеп, өмір, тіршілік туралы сан қилы ойға жетелейтін сәттердің көбейе түскенін аңғарасың… Аңғарасың да… Жастықтың жалыны мол күндері мен есейіп, ел таныған кездердің қызық-қуанышын бөліскен сол аяулы жандарды ойға аласың… Алма, Сағат, Әділбек, Ризабек, Кеңшілік, Жарасқан, Сайлаубек… Алматының айлы түндерін тұмадай тұнық күлкімен жаңғыртып, жүректі нұрға бөлеп, сырмен сусындатқан сәттер күні кеше ғана емес пе еді?!

Әлбетте… Осынау жарық дүниеден ер­те аттанып кеткен жақын достары­мыз­дың әрқайсысының орны біз үшін ала­бөтен. Солардың бірі, бірегейі – Ризабек еді…
Біз білетін Ризабек Сламбекұлы Әдуов жа­сынан алғыр да отты, зерек те текті, сер­гек те сезімтал болатын. Өзінен гөрі өз­гені, жеке басынан гөрі көпті, күйбең тір­­шіліктен гөрі қоғамдық мүдде мен ұлт мүддесін әркез жоғары қоятын. Жасан­дылық атаулыға жаны қас еді. Сөзі мен ісі бір-бірінен алшақтамайтын. Сон­дықтан болар, Рекең ірі-ірі жауапты қыз­меттер атқара жүріп, қоғамдық ортада қара қылды қақ жарар мінезімен қалай танылса, күнделікті тұрмыста да, отбасында да өзіне тән сол кесек қалыбынан, ту­рашылдығынан, ірілігінен, адалды­ғынан жаңылмайтын. Оның осы болмысы барлық іс-әрекетінен көрініс тауып, ол өз ортасында, достарының ішінде әркез сыйлы, құрметті болатын.
Біз Рекеңді адалдық пен әділдіктің бұл­тармас эталонындай көретінбіз. Бірде Ризабек пен Гүлнәзияның үйінде жи­нал­ған кезекті отырыста Сайлаубектің көп кітаптың арасында қаздай тізіліп тұрған Гетенің он томдығына көзі түсті. Ол қал­жыңға сүйеп, бүгін осы он томды алмай үйіне қайтпайтынын білдірді. Ол кезде жақ­сы шыққан кітап, оның өзі клас­сикалық көптомдық болса, іздесең де таптырмайтын аса қымбат, қалаулы дү­ниенің санатынан болатын. Біз бәріміз Сәкеңнің кітап дегенде ішкен асын жерге қоятын мінезін білсек те, бір-екі кітап емес, бүкіл онтомдықты аламын деген ойын достық базынаға сүйеп, әңгіме ауа­нын басқа жаққа бұрдық. Сөйтіп, ән сал­дық, қалжың айттық. Қысқасы, бүкіл отырыс басқа арнаға ауып, кітап мәселесі ұмы­тылғандай болды.
Сәнді, сұлу отырыс межеге тақады. Қай­туға айналдық. Рекең қай кездегідей достарын жібергісі келмеді. Біраздан соң есіне әлдене түскендей орнынан тұрып, жары Гүлнәзияға бұрылды да:
– Ана сөреде тұрған Гетенің онтом­дығын бері әкелші! – деді.
Бәріміз аң-таң, үн-түнсізбіз. Гүлнәзия үлкен тор сеткаға салған он том кітапты алып келді. Ризабек жайраңдап барып, Гүл­назиядан бүкіл он кітапты алды да, Нұрланға ұсынды. Біз:
– Рахмет! Алмаймыз, оның не?! Мұн­дай нәрсені сыйлыққа беруге болмайды!.. – деп азар да безер болдық.
Рекең:
– Ақынның кітабын ақын ғана алуға пра­волы, – деді де, көздің жауын алатын қа­лың томдарды Нұрланның қолына ұста­та берді.
Жігіттер гу ете қалды.
– Дұрыс… Дұрыс.., – десті біреулері.
– Мен алдым не, Нұрлан алды не, бәрі­бір… Ең бастысы, Әдуовке тиесілі Ге­те­нің он қараға татитын он томы барымталанды… Мақсат орындалды!..  – деп саңқ-саңқ етті қайран Сәкең. Сөйтті де:
– Қане, енді Оразалинге автограф жа­зайық, – деп, Гетенің І томын алды да, өзі бірден қол қоюға кірісті.
Оны көрген жігіттердің бәрі жыпыр-жы­пыр қолдарын қоя бастады. Бос жерді тауып, Ризабек те қол қойды да, шағын қол­таңба қалдырды. Сонда жазылған қолтаңба мынадай еді: «Қазақтың игі жақсылығы үшін сыйға тарту! Гүлнәз и Я.».
Рекеңнің өз жары Гүлнәзиясының атын бірінші жазып (Гүлнәз), оған өзін «я» деп тіркеп, екінші қойып жазуы бізді мәз-мейрам етті. Осы бір төркіні терең, кең мағыналы сөздерде жарды сыйлаудың қаншама нышаны жатыр еді десеңізші?!
«Гүлнәз және мен» деген қолтаңбаның аясында ойлы жанның орасан тапқыр­лы­ғы, ғажайып кісілігі, адамды аялаудың сирек өнеге үлгісі тұрғандай… Біз білетін Ризабек осындай еді. Ол кез келген жерде, кез келген ортада өзінен бұрын әуелі жа­рын, отбасының ұйтқысы болар ұлы се­зімін, биік адамгершілігін жоғары ұс­тайтын. Онысын әркез жасырмай ашық айтып, анық байқатып отыратын. Мұн­дай ұстанымға Рекеңнің жары Гүлнәзия да бүкіл болмысымен: сабырлы іс-әре­кетімен, жайдары мінезімен, жарқын күл­кісімен, жарасты қалыбымен жауап бе­ретін.
Осындайда ертеректегі күндерден мын­а бір көрініс еске түседі…
Ұлы Абай айтқан «Махаббат қызық, мол жылдардың» үзік-үзік сәттері…  Студент кезімізде сенбі күндері жиі-жиі жа­тақхана фойесінде би кеші болатын. Оған жан-жақтан, басқа оқу орындарынан көп жастар келетін. Бірде осындай би кешінде Гүлнәзияның торғайлық жер­лестері келіп, кезек-кезек Гүлнәзияны биге шақырып, ерекше ықыластарын байқатуға тырысты.
Әлден уақта Ризабек өзінен-өзі қара­дай бұзылып, Гүлнәзияны биге шақыруға келген жігіттерге қарсылық білдіріп, оны биге жібермей қойды. Біздер не дерімізді білмей қысылдық. Әлі толық араласып, бір-бірімізге үйренісе қоймаған кезіміз. Табиғатынан салмақты да биязы Гүл­нәзия Ризабектің бұл ісін іштей құптай қоймаса да, ізетпен ғана жерлестеріне алғысын білдірді де, Ризабекке бұрылды. Ал Ризабек болса:
– Ағайындар, бұл жай әзіл ғой, маған «қарап жүр сен» деп Гүлекеңнің апасы тапсырып кеткен…
Жұрттың бәрі ду күлді.
Студент кезден есімізде айрықша қал­ғаны – Рекеңнің қазақша да, орысша да сауатты жатық сөйлейтіні. Ол қазақ әде­биетімен қатар орыс, батыс әде­биет­терін де терең, жан-жақты меңгерген білім­ділігімен, классиктердің шығар­маларынан түйдек-түйдек үзінділерді, өлеңдерді жатқа оқуымен ерекше көзге түсетін. Ризабек әдебиет пен мәдениетті қос қанатындай қатар меңгеріп, өз ойын ортаға салуға, пікір сайысына шығуға, көзқарасын дәйекті жеткізуге, көпшілік алдында ашық-жарқын сөйлеуге аса шебер болатын. Оның осы қасиеттері көп­шілікпен жұмыс істеуге, жауапты қыз­меттерді ойдағыдай атқаруға, іскер де білікті басшы болуына ықпал етті.
Жалпы, біздің буынға бала күннен да­рыған қиналғанға қол ұшын беру, кө­мегін аямау, не көрсе де көппен көріп, көп­пен болуға ұмтылу, жақсылық жасау­ға бейім тұру, үлкенді сыйлау, досты ренжітпеу, жақынды қабағынан тану, қо­ғамшыл, көпшіл болу секілді адами озық қасиеттер Ризабектің бойында да мол болатын. Ол өзінің Алладан бұйырған қыс­қа ғұмырында сол қасиеттеріне адал бо­лып өтті. Ол сол қасиеттің өзгелердің де бойынан көрінгенін қалайтын. Көрсе, балаша қуанып, елгезек күй кешетін.
Оқуын тәмамдаған соң Рекең еліне барып, Павлодар облысының Екібастұз қаласында қалалық комсомол коми­те­тінің хатшысы болып қызмет атқарды. Бұл қызмет ҚазМУ-ді бітіріп барған ал­ғыр жігіттің ұйымдастырушылық қабі­ле­ті мен іскерлігін, өз қатарын үйіріп әке­тер дарынын, жас болса да бас бола ала­тын қасиеттерін дәлелдеуіне көп мүм­кіндік берді.
Ойы мен санасы ұлттық құн­дылық­тарды бағалау рухында қалыптасқан, мі­незі өткір, талапшыл, табанды бас­шы­ның басынан өткен әр алуан оқиға көп… «Со­ның бәрінен Ризабекті адалдығы мен тура­шылдығы, елгезектігі мен көпшілдігі сүріндірмей аман өтуіне себепші болып жүрді ғой», – дейді жары, сыйлас құрбы, жан досымыз Гүлнәзия.
Өзі адал адамның өзгенің бойынан адалдық іздеуі заңды… Бірде Ризабек облыста өтетін үлкен бір мәжіліске хатшы ре­тінде өз ұйымынан бірнеше адамды ер­тіп баруы қажет болады. Іштерінде мін­беге шығып сөз сөйлеуге тиіс бір қыз бар. Ол кездің тәртібі солай, сөйлеушінің сөзі де, өзі де сүзгіден өтіп дайындалуы керек. Ол міндет комсомол ұйымының же­текшісіне жүктеледі… Рекеңнің көзі бір­ден қыздың өзіне жарасып тұрған қып-қызыл көйлегіне түседі. Өзі де, үс­тіндегі көйлегі де әдемі екен. Бірақ қызыл көй­лекке боз туфли келіспей-ақ тұр. Сұлулық­қа жаны құмар, әрі киім киюге талғампаз Рекеңнің есіне келіншегі Гүл­нәзияның анда-санда аялап, күтім­мен ғана киетін туфлиі түсе кетеді… Ойға ал­ғанын орындамай тынбайтын ол үйге келіп, шкафты ашады да, асқан ұқып­ты­лықпен оралған, мұнтаздай қып-қызыл туфлиді суырып алады. Гүлнәзия үйде жоқ. Туфлиді иесінен сұрамастан әкеледі де қызметкер қызға: «Аяғыңа мынаны киесің», – дейді. Бастығының айтқанын орын­дап, әлгі қыз қысыла-қысыла қы­зыл көйлегіне жараса қалған қызыл туф­лимен облыстағы жиынға барады.
Табиғатынан әсемдікке жақын, ақ­көңіл, әділ Рекең осындай еді! Өз ортасы­на, достарына қадірлі болғаны да оның осы бір дүниеден әркез үйлесім іздеген, адалдық пен тазалықты көруге ұмтылған, «сыйлағанның құлы болуға» әзір тұратын мінезінен шығар деп ойлаймын?! Кейін осы бір сұлулық пен үйлесімді, жарасым­дылық пен талғампаздықты мақсат етуден туған оқиғаны Рекең елге өзі айтып, өзі жайды…
Бұл әңгімені Гүлнәзия айтқанда да тыңдаушысының көзінен жас аққанша күлетіндей етіп жеткізетін.
Кейін құрдастары іліп әкетіп, қырық саққа жүгіртетін…
Адал күлкіге қарық етер алаңсыз күн­дер-ай!
Рекеңнің отбасындағы мінезі, балаларымен қарым-қатынасы, тұрмыстағы іс-әрекеті оның тектілігі мен көрегендігін аңғартатын.
…Өзі жанындай жақсы көретін қызы, әрі баласының тұңғышы Нұргүлге кел­гіш­теп жүрген ақсары жігіттің алған бе­тінен қайтпасын байқаған Рекең бір күні болашақ күйеу баласы Қайратты үйге шақырып алып, танысып, шахмат ойнап, әңгімелесіп, жігітті зерттей бас­тайды. Алдына қойған мақсаты анық, ақылы мен талабы мол жасқа көңілі тол­ған соң барып, тілектес болып, оның бә­рін біздерге сыр ғып айтып жүрді.
Сейфуллин мен Құрманғазы көшесінің қиылысында Рекең, Гүлнәзия, Нұрлан төртеуміз қыдырып, бір-бірімізді қимай, түннің бір уағына дейін әңгіме-дүкен құрып, кешегі құрдас-достар, бү­гінгі туыстай жақын болған көршілер өмір, қоғам, болашақ жайлы сыр бөлі­се­тін едік. Әсіресе, Нұрлан екеуі оқшау ке­тіп, әңгімелері бітпейтін. Бірімізді бірі­міз кезек-кезек шығарып салып жүріп, балаларымызбен бірге өзіміз де есейген екенбіз.
Үйге қайтып келе жатып Нұрлан екеуміз Рекеңнің болашақ күйеу баласымен орнықтыра бастаған қарым-қа­тынасына сүйсінуші едік. Жанының бір үзігі болып табылатын Нұргүлінің сенімі мен сезімін жоғары бағалап, оған бәрі­мізді түсіністікпен қарауға жұмылдырған әке махаббатына еріксіз риза болатынбыз.
Рекең  атасының қолында өскендіктен, әкесіне інісіндей еркелейтін. Еркелей оты­рып, ерекше перзенттік сезіммен әке­сін әркез үлгі тұтатын, қатты құрмет­тейтін және бағалайтын. «Атам мені бір­беткей, турашыл, еңбекқор болуға үйрет­ті, әкем адал, әділетті болуға, елмен жұ­мыс істеуге баулыды», – дейтін.
«Бірде каникул кезінде үйге барғанда, әкем демалыс күні қорада шөп үйіп жатты. Өзі жерге түсіп шөпті лақтырады да, қайтадан қора үстіне көтеріліп, шөпті жайғастырады. Мен қолыма айыр алып көмектесудің орнына төменде қолымды қалтама салып қойып: «Шөптің ана басы қисайып қалды, мына жағы дұрыс жиналмады», – деп ескерту жасап тұра бе­ріппін. Мен шалдың баласы болғандық­тан, әкем маған бір ауыз сөз айтпады. Ме­нің орнымда ұлдарымның бірі маған солай «нұсқау» беріп тұрса, қайтер едім?! Қайран әкем-ай!», – дейтін Ризабек әке­сін сағына еске алып. Біздің жадымызды жаңғыртар мұндай өмір көріністері өте мол. Оның бәрін Рекең достарына, отбасына өзі айтып отыратын…
Сламбек әкей ауырып жатып, өмірінің соңғы сағатында анамызға: «Мен жас кезімде Алла Тағаладан « буынымды қа­тайт, мені жеткіз» деп сұрадым, содан жі­гіт болдым. Соғыста жүріп, «еліме аман қайтар» деп сұрадым, ел-жұртыма аман-есен келдім. « Жақсы жарға жолық­тыр» дедім, жолықтырды.
Ұл сүйсем, қыз сүйсем дедім, ұл да, қыз да сүйдім. Олардың ержеткенін көр­сетуді сұрадым. Олардың қызығын көр­дім. Соғыста өліп кетсем, қайтер едім? Алла Тағала менің сұрағанымның бәрін бе­ре берсін бе?! Енді мына аурудан айық­паспын. Ризабекке айтыңдар, Алматы сияқ­­ты жылы екен деп Павлодарға туфли киіп келіп жүрмесін, аяғына жылы етік киіп келсін», – депті. Әкейдің осы сөзін Ри­забек үнемі есіне түсіріп, оны өмірінің маз­мұны мен мақсатындай, мәні мен ма­ғынасындай сезінетін. «Сол әкемнің ті­леуінің арқасында іргелі қызметтер ат­қар­дым», – дейтін. Сол тілек, сол мұрат, сол мақсат, шын мәнінде, Рекеңді биік­терге көтерді.
…Рекеңнің Баспа және полиграфия комитетінде жауапты қызметте жүрген кезі. Жауаптың жұмыстың қашанда қар­баласы көп болады. Оның үстіне Рекеңнің өзі де, достары да сондай өлшеусіз, ақы­сыз еңбекке қаршадайларынан әбден үй­ренген. Өзі де, достары да еңбегін бұл­дауға жоқ адамдар… Сондай бір тұста Ре­кең өзіне үнемі көмектесіп, аударма жа­сап, түскен кітаптарға пікір жазып жүр­ген Сайлаубек досының үйіне телефон соғып, онымен сөйлеседі:
– Сәке, мына бір еңбекке тез арада пі­кір қажет болып тұр. Соны сен жазып берсең дұрыс болар еді, – дейді.
– Жарайды, жазайын, қашан дайын болу керек? – дейді Сәкең.
Сайлаубектен әңгіменің мән-жайын ес­тіген Зибагүл Сәкеңнен Ризабектің жұ­мыс телефонын сұрайды. Көп қозғала бер­мейтін, бір қозғалса алған бетінен қайт­пайтын жұбайының мінезін жақсы бі­летін Сайлаубек марқұм амалсыз до­сы­ның жұмыс телефонын береді. Зибагүл телефон нөмірін теріп:
– Алло, маған Ризабек Сламбекович ке­рек еді, – дейді.
– Иә, мен тыңдап тұрмын.
– Ризабек Сламбекович, бұл – Зибагүл Исаевна ғой… Ендігәрі Сайлаубек Жұма­бе­ков сіздің тапсырмаңызды қаламақысыз орындай алмайды! Сау болыңыз! – деп телефонды қойып қояды.
Арада біраз уақыт өткен соң, Ризабек до­сы Сайлаубектің үйіне қайыра телефон соғады.
– Зибагүл Исаевна, бұл Ризабек Слам­бекович қой… Сайлаубек Жұма­бе­ков­тің қаламақысы дайын болды, келіп алып кетсін. Сау болыңыз.
Қызмет барысында үлкен-үлкен мек­теп­терден өтіп, көпшілікпен араласып үй­ренген, мінезге бай, әдепті, әділетті Ре­кең досы Сайлаубек пен құрдасы Зи­багүлге қатысты осы бір әдемі әзіл мен жарасымды қалжыңнан тұратын, ұтым­ды, өткір, өмірдің өзіндей өркенді, өрісті әңгімені жиі-жиі айтып, ортамызды риясыз күлкіге, рахатқа, шуақ пен нұрға бө­леп отыратын. Жанындай жақсы кө­ретін достары – Сайлаубек пен Зибаны бір жағы еркелетіп, бір жағынан өзі де ре­тін тауып, оларға еркелеп, ер мінезді қалпынан жаңылмайтын. Досты қуант­қаннан, дос көңілін алғысқа орағаннан үлкен бақыт бар ма, сірә?!
Уақыт өткен сайын, қатарымыз сиреп, жас ұлғайған сайын адал достық­тың қадыр-қасиетіне көзіміз жетіп келеді.
…Ризабек Сламбекович пен Зибагүл Исаевнаның диалогтары келе-келе дос­тар арасында қалжың-шыны аралас, әр түрлі ситуацияға орай айтылып жүретін зілсіз әзілдің көзіне айналды. Зибагүлдің құрбылары біздер «қаламақы түген­дегенде» қалжыңға сүйеп, бір-бірімізге ресми атауларды пайда­ла­нып, «пәлен­шеевич» дейтін едік. Бұл да бір қызық дәурен екен ғой?! Айналамыз түгел, көңіліміз бүтін кездің қадірін Са­ғат, Ризабек, Әділбек, Алма дүниеден өт­кенде сезіндік… Сезініп едік… Енді, мі­не, ойда-жоқта Сайлаубек пен Сан­жарбегіміз мына дүниеден бақилыққа өт­кенде ортамыз мүлде ойсырап қалды.
…Рекең КазТАГ-та орынбасар болып отырғанда жекешелендірудің алғашқы қа­дамдары басталды. Басшылық тарапынан өзінің мініп жүрген жаңа ақ «Волгасын» өзіңе жекешелендіріп ал деген ұсыныс болады. Рекең «менен гөрі бұл машинаға талай жыл осы жерде қызмет еткен жүргізушінің еңбегі көбірек сіңді», – дейді де, «Волганы» соның меншігіне бер­гізеді. Өзі сабақты жіп те алмайды. Ол кез­де әр адамның басына қоғам қай­шылығының ауыртпалығы түсе бастаған мез­гіл… Жаяу жүрген Рекеңе жүрегі ауыр­са да парасатты Гүлнәзия бір ауыз сөз айтпай, «Қашанда әбігер Рекең өзінікін өз­геге сыйлыққа тартудан ләззат табады, бә­рінің қайтымы бар ғой» деуден жалық­пай­тын.
Гүлнәзияның қай кезде де бір-ақ ауыз сөз­бен кез келген үлкен әңгімеге нүкте қоя білер тапқырлығына өмір бойы тәнті болып, жарын құрметтеп өткен Рекең осын­дай тұстарда бәрін әзілге жеңдіріп, жар­қылдай күліп, алаңсыз отырушы еді.
Болмаса, қандай сәт-сағатта да өз қа­сынан табылатын тау тұлғалы досы Ырым­ның иығына сүйене кетіп: «Мына Ырекең екеумізді тағдырдың өзі тауып қос­қан. Әкелеріміз екеуі риза болып жүр­сін деп, атымызды да ырымдап қойған. Қараңдаршы! Ризабек! Ырым!», – деп жарқылдай күлетін.
…Рекеңнің «Гүлнәз и Я» деп бәрімізге қал­дырған аманаты бүгінгі күнде де маз­мұн-құрамы сол қалпында… Өзгерген жоқ. Қазақшаға аударғанда «Гүлнәзия + Мен» деген мағынаны білдіретін бұл сөз­дер «Гүлнәзиясыз бірде-бір істің мәні жоқ, мағынасы бос» деген жаңа мазмұнға ие болып, өрісі кеңейе түскендей… Қазір бұл тіркес достарының, туыстарының, ел-жұртының арасында тарап кеткен:
«ГүлнәзияМен ақылдасайық», «Гүл­нәзия Мен бірге өткізейік», «Гүлнәзия­Мен қатар жүрейік» деп қосарланып ай­тылып, достық ынтымағымызға қыз­мет етіп келе жатқан дәнекер белгі, тұ­-ма­рсөз ретінде – үлкен жүректі азамат, адал дос, аяулы әке, сүйікті жар – Ри­за­бектің тұлғасын ірілендіре түседі. Бүгінде бұл сөз Ризабекке деген сағыныш пен құр­меттің көзіндей болып, адамды сүю­дің, махаббатты аялаудың өзіндік ескерт­кішіне айналғандай.
Ризабек өмірден озғалы жиырма бір жыл­дан асып барады…
Осы жылдар ішінде өмір көп өзгеріске түсті. Құндылықтарға деген көзқарас та тү­бірімен жаңарды. Бірақ Әдуовтер әу­летінің үлкені болған Ризабек Слам­бе­кұлының отбасындағы ол бекітіп кеткен кісілік мен кішілікті құрметтеу, досты қа­дірлеу, бауырды бағалау, ана мен жарды аялау, ұрпақты тәрбиелеу, аруақтарға ар­нап дұға бағыштап отыру, әженің қабағына қарау секілді бағамдар өзгерген жоқ… Сол баяғыдай…
Сыйлассаң – сыйыңды көтеретін, сырлассаң – сырыңды бөлісетін, сүрін-сең – сүйенішің болатын, еркелесең – алақанын тосатын құрбымыз – Рекеңнің аяулы жары – Гүлнәзия да «Табал­ды­рықтан биік тау жоқ» дегенді өмір бойы мұрат етіп келеді. Табиғатынан ақылды, парасатты жан көңілдің төрінде, адам­гершіліктің тұғырында Ризабегінің өмір­дегі аманатын арқалап, қызы мен ұлдарын өсіріп, немерелерін тәрбиелеп, әріптестерінің, дос-жарандарының, ту­ған-туысқандарының ортасында жүр.
Мен ауық-ауық кітап сөрелерінде тізілген Гетенің он томдығының алдына келіп, әлдекімдермен тілдескендей, сырласқандай бір күй кешемін.
Өңкей бір сыңғырлаған, жаңғырығы таза дауыстар құлағыма жеткендей болады…
Мына жарық жалғанға сыңғырлай тараған сол таза, ашық дауыстың бірі – «Гүлнәз и Я» деп қол қойып, өмірге үлкен үмітпен, тегеурінді сеніммен қараған Ри­забектің жарқын дауысы екені шү­бәсіз.