Зейнеткер серуенге шықты. Есік алдына жақын саябақта жасыл бояуы оңа бастаған шырша мен биік өскен сәмбі тал, көнбіс қарағаш пен тіп-тік боп көк тіреген аққайың көзге сұлу көрініп, көңіл шіркінді өзіне баурайды. Бірақ уақыт-сынапқа дауа жоқ. Бәрінің мезгілі жетіп, қиғаш жапырақтар қара жерге қалықтап түсіп жатыр. Сап-сары дүниені табанмен тұншықтырып басқың да келмейді, бірақ бұрылып … Читать далее Қуандық Түменбай. Өмір ғой