Расында, айырма бар ма? Кейде кейбір жур­на­листердің жазғандарын оқып отырып, әлгі көнбіс жануар­лар да қалам ұстай білсе, дәп осылай сіл­тей­тін шығар, шіркін-ай, деп қиғаш ойдың қылаңы­та­тыны да бар. Бір әншінің: «Тапқайсың жүрегімнің дауа­­сын», – деп қиыла өтінетінін естігенде валидол ішкім келіп кеткен. Қолыңа кейбір басылымдарды алғанда дәп осындай күйді бастан кешетінің де рас. Соның бәрі көптеген журналистердің сөз құді­ре­тін мойындамайтындығынан, тіптен киелі сөздің қа­сиеті барлығынан мүлдем бейхабар екендік­терінен туатын жан төзгісіз жағдай.
Жалпы, әлемде журналистиканың терең дағда­рыста екенін талай білгірлер көп уақыттан бері қын­жыла айтып жүр. Тіпті, әйгілі Владимир Познер орыс журналистикасы қалың батпаққа біржола құ­лады дейді. Арзан сенсация іздеу, оны қолдан жасау, қа­ғазға түскен жазуына жауапсыз қарау, өсек-аяң­ды өршіту, жан-жақты терең сараптаманың жоқтығы әлем­дік журналистиканың құнын құлдыратқан се­бептердің бір парасы ғана.
Марқұм ұстазымыз Тауман Амандосовтың «Га­зет­тің өзі бір күндік болғанымен, сөзі мың күндік» де­ген сөзін қаперге алушылар қазір мүлдем азайған кез ғой.
Жә, кәсіби мерекеміздің қарсаңында күңірене бермей, журналистиканың ұстанымы қандай болуға тиіс деген қиын сауал төңірегінде ой қозғап көре­лік­ші.
Жоғарыда айтып өткенімдей, әлемдік журналис­тика рухани терең дағдарысты бастан кешуде. Оның объективті себептері де көп. Соның бірі – дамыған ел­дерде қоғамды жаппай елең еткізетін, көпшіліктің пі­кірін бір арнаға тоғыстыратын өмірлік тақырып­тар­дың өзі таусылған. Мемлекеттік тіл мәселесі тү­бегейлі шешілген, шенеуніктері қабылдауға келген қарапайым адамға жайылып жастық, иіліп төсек бо­лып, алдынан кофе алып жүгіреді. Ол жағынан ал­ғанда қазір ұлттық журналистиканың жұлдызы жо­ғары. Біз ұмтылатын, біз қол жеткізуге тиіс жайттар көп. Мемлекеттік тілдің мүшкіл халі, әлі күнге қо­ғамның қазақтілді және орыстілді болып бөлініп отыр­ғаны, қалаларымыздың қазақыланбай қалуы, көп­теген жастар ана тілін менсінбейтіндігі әрбір са­налы азаматты қынжылтары шындық. Бармақ тіс­тетеді. Бірақ жалпы журналистер қауымының қа­зіргі кездегі ұлттық мүдде, ұлттық құндылықтар үшін күресі нәтижесіз кетпейтіні аян. Ұлттық мүдде үшін күрескендер қазақтың келешегі үшін күресуші­лер. Олар­дың еңбегі із-түзсіз кетуі мүмкін де емес.