Темірхан Медетбек

Қайда, сол кездер?!

Ішіме от толып кеткенде
Қарағайдың бұтағына
Қарыс боп қатқан мұзды
Омырып алып
Күтір-күтір
Шайнайтын едім.
Соның өзінде
Қызуым басылмай
Сақылдап
Қайнайтын едім.

Қайда, сол кездер?!

Әліне қарамай
Әлекке түсіп
Жабысқан біреулерді
Биттей сығып
Тастайтын едім…
Бүлік жоқ жерден
Бүлік шығарып
Қып-қызыл төбелес
Бастайтын едім.

Қайда, сол кездер?!

Құданың құдіретін-ай,
Жығылатын жерден жығып,
Ұтпайтын жерден
Ұтатын едім.
Қара бұлттардың
Қалыңына кіріп
Қып-қызыл найзағайларды
Бұтарлап сындырып
Жұтатын едім.

Қайда, сол кездер?!

Қиындық көрсем
Арқам қозып,
Өзімді-өзім
Қайта-қайта
Қайрап салатын едім.
Кермиық
Кербез аруларды
Аспанға алып қашып
Ақ бұлттардың ішінде
Ойнақ салатын едім…

Қайда сол кездер?!

Қараша да келіп қалыпты

Қараша да
Келіп қалыпты…

Оңтүстік жағымды
Сұп-суық
Күз алды.
Солтүстік жағымды
Сірескен
Көкпеңбек
Мұз алды.
Шуағым азайды.
Көлеңкем ұзарды.

Үйкүшік боп алдым:
Аяққа тұсау салынғандай.
Жан-жақтан
Құрсау қағылғандай.
Күні кеше ғана
Үйге сыймайтын едім,
Үй түгілі
Дүниеге сыймайтын едім.
Сөйтіп мен
Екі көзі төрт болып
Жолымды тосқан
Бәйбішем Шолпанды
Қинаудай-ақ
Қинайтын едім.

Бүгінде, міне,
Мен жүретін
Маршруттардың
Бәрі де жоқ болып,
Мен мінетін
Көліктердің
Бәрі де тоқтаған…
Басқаша айтуға
Амалым жоқ қой,
Осылай ақталам…

Бір кезде
Аспанға шапшып
Лаулап жанатын
Жанымның оты
Өлеусіреп тынғандай.
Жапырақсыз
Анау ағаштардың
Желмен қозғалған
Жалаңаш бұтақтары
Мен байғұсты
Мошқап тұрғандай…

Күмән мен
Күдік жайлаған
Кеудем ішінде –
Түсініксіз! –
Қауіп тұр.
…Ал сыртта
Қар аралас
Жаңбыр жауып тұр…

Қараша да
Келіп қалыпты…

Ұясынан құлаған балапан туралы жыр

Немерем Дат екеуміз
Көшеде келе жаттық…

Бір кезде
Алдымыздан
Секектеген
Бір балапан
Шыға келгені.
Ұясынан
Құлап кеткен-ау.
Секектеп-секектеп
Жырақ кеткен-ау…

Енді байқадық,
Дәл төбемізде
Балапанның анасы
Зар илеп
Шыр-шыр етеді.
Зар илеген даусы
Жүрек-жұлынды
Жұлқып,
Жұлқып өтеді.

Дат екеуміз
Байғұс балапанды
Ұстап алмақ боп.
Бауырымызға
Салмақ боп
Екі жақтан
Қақпайладық.
Кешқұрым болатын.
Сорлы балапан
Қалыңға кіріп
Жоқ болды.
Таппай қалдық.

Анасы әлі де
Дәл төбемізде
Шыр-шыр етіп
Зар илеп жүр.
Дауысынан –
Сай-сүйек сырқырайды.
Жан-жүрек шырқырайды.

…Бұл өмірде
Ұясынан айрылған,
Қанатынан қайрылған
Қаншама
Сарыауыз балапандар
Жоғалып кетті-ау.
Бұл өмірде
Ұясынан айрылған,
Қанатынан қайрылған
Қаншама
Қаракөз балақандар
Жер ауып кетті-ау…
Ойласаң –
Жан егіледі.
Қабырға сөгіледі.
Балапандарым-ау!
Балақандарым-ау!..

(Толық нұсқасын газеттің №19 (3653) санынан оқи аласыздар)